odczytywania na komputerach osobistych lub podobnych urządzeniach. Litera „e” jest powszechnie
stosowana, dla oznaczenia usług i produktów elektronicznych, np. e-banking, e-biuro.

Sieć nie stanowi jednak jedynie zbioru usług

komplementarnych wobec

klasycznych mediów. Z punktu widzenia teorii komunikowania mamy do czynienia ze

znacznie szerszym kontekstem społeczno - kulturowym, zmianą w zakresie dostępu do

informacji oraz realizacją idei mediów interaktywnych. Przede wszystkim, w przypadku

mediów klasycznych, jak prasa, czy telewizja, mamy do czynienia z komunikowaniem

jednokierunkowym; istnieje ścisły podział na nadawcę i odbiorcę komunikatu. Internet jest

natomiast medium całkowicie interaktywnym, a nadawanie komunikatów jest przywilejem

każdego użytkownika. Dzięki temu powstaje zupełnie nowa przestrzeń komunikacyjna, a o

wartości medium decydują nie tylko ogromne zasoby, dostępne za przysłowiowym

kliknięciem, ale przede wszystkim wspólnota użytkowników Sieci

, możliwość wymiany

poglądów oraz informacji między jednostkami na całym świecie.

Charles Jonscher, w „Życiu okablowanym” (2001) przytacza stworzoną przez

Pierre Teilhard de Chardina ideę noosfery „sieci łączącej ludzkość na poziomie bardziej

umysłowym niż fizycznym” (Jonscher 2001:295). Internet wydaje się wyjątkowo bliski

urzeczywistnienia tego proroctwa rodem z lat 30-tych XX wieku. Sieć kształtuje nowy

poziom relacji międzyludzkich, tworzy nowe, własne reguły życia społecznego, a wreszcie

angażuje użytkowników w nowy rodzaj społeczności, rodzaj do tej pory niespotykany,

społeczności funkcjonującej poza granicami narodowymi czy terytorialnymi. Przepływ

idei oraz informacji został wyzwolony z ograniczeń fizycznych odległości.

Wpływ Sieci na życie społeczne i komunikację trudno porównać do jakiegokolwiek

innego wynalazku, nawet tak epokowego, jak telegraf, czy radio. Zastosowania tego

stosunkowo młodego narzędzia już dawno sięgają poza hermetyczny świat naukowców i

informatyków. To właśnie masowe komunikowanie, szybkość przesyłania i dostępność

danych jest podstawą rozwoju społeczeństwa informacyjnego. Także zjawisko globalizacji,

tak charakterystyczne dla cywilizacji przełomu wieków jest nierozerwalnie związane z

upowszechnieniem cyfrowych przekazów. Co więcej, także przeciwnicy globalizacji - anty

i alter-globaliści wykorzystują Internet dla koordynacji działań.

Od edukacji, przez medycynę, konsultacje naukowe i informacje, po rozrywkę,

nawiązywanie znajomości, czy cyberseks. Zmienia się model pracy zawodowej; w miejsce

hal biurowych, zapełnionych ciasnymi boksami wkracza telepraca

; sklepy internetowe

oferują pełną gamę towarów, poczynając od książek, czy płyt CD, na artykułach

pod pojęciem usług internetowych rozumiemy oferowane w Internecie kanały komunikacji,

przekazu informacji. Do korzystania z nich niezbędne są określone narzędzia - programy. Usługi dostępne w
sieci Internet zostaną szerzej opisane w następnym rozdziale tej pracy.

Określenie „sieć” oznacza połączone ze sobą komputery, mające możliwość wymiany danych. Sieć,

pisana z wielkiej litery, to określenie sieci globalnej - Internetu.

spożywczych kończąc. Rośnie popularność banków internetowych, a słowa brytyjskiego

futurologa Petera Cochrane - „Jeśli nie funkcjonujesz online, nie istniejesz” - stały się

aksjomatem dla większości firm, a nawet pojedynczych użytkowników. Własne strony

internetowe posiadają nie tylko wszystkie ważniejsze urzędy czy firmy, ale także

przeciętni obywatele, pragnący, by miliony internautów mogły zapoznać się z ich

zainteresowaniami, biografią, czy też zobaczyć ich zdjęcie.

Mimo, iż Internet staje się coraz bardziej powszechny i dociera do najodleglejszych

zakątków globu, wydaje się iż w dalszym ciągu znajduje się w pośredniej, jeśli nie

początkowej fazie rozwoju. Wiąże się to choćby z zagadnieniem dostępu i wymaganych

kompetencji. Istnieją już przystawki do odbiorników telewizyjnych, umożliwiające

korzystanie z zasobów sieci (WebTV), obsługa stron WWW jest coraz bardziej przyjazna

dla użytkownika, jednak w dalszym ciągu świadome i bezpieczne korzystanie z sieci

wymaga rozbudowanej wiedzy dotyczącej zarówno sprzętu jak i oprogramowania

(hardware i software). Telewidz nie musi znać zasad funkcjonowania kineskopu, czy też

uczyć się zasad montażu. Specyfika Internetu oraz czyhające na niedoświadczonego

użytkownika zagrożenia (wirusy, konie trojańskie, hackerzy), wymagają znajomości

choćby podstawowych zasad działania globalnej sieci i sprzętu umożliwiającego dostęp do

niej.

Wstęp do badań

Globalna sieć jest tworem niezwykle dynamicznym. Nie tylko rozrasta się,

zyskując codziennie nowych użytkowników, ale i rozwija, udostępniając coraz to nowsze

usługi. Jest powszechnie dostępna, już nie tylko przy pomocy komputera, ale także

telefonu komórkowego, czy nawet automatów telefonicznych

. Internet stał się w pełni

multimedialny. Jeszcze kilka lat temu umożliwiał jedynie udostępnianie i przesyłanie

komunikatów tekstowych, obecnie możemy nadawać i odbierać przekazy audiowizualne.

Powstaje w ten sposób zupełnie nowy kontekst społeczno - kulturowy, w którym

tradycyjne zasady kształtowania się społeczności i więzi tracą na znaczeniu.

Nowy wymiar komunikacji międzyludzkiej oferowany przez Internet musi rodzić

pytania o kształtowanie się więzi między „obywatelami Internetu” oraz zasady rządzące tą

Praca wykonywana zdalnie (np. z domu), przy pomocy komputera i nowoczesnych technologii

telekomunikacyjnych.

w lipcu 2004 Telekomunikacja Polska uruchomiła usługi SMS i e-mail dostępną z tzw. „żółtych

automatów” (eXanto).

wielomilionową populacją. Zrozumienie i opisanie tego fenomenu stanowi dla socjologa

niebywałe wyzwanie. Obecnie mówi się już o odrębnej, nie do końca sformalizowanej

dyscyplinie nauki, cybersocjologii

, zajmującej się badaniem społecznych aspektów

Internetu, przestrzeni komunikacyjnej, a także zagadnieniem wykorzystania Internetu do

celów badawczych. Obecnie trudno jest jednoznacznie wyznaczyć ramy tej dyscypliny,

jednak z pewnością możemy mówić o rozwoju badań prowadzonych nad zjawiskami

społecznymi i kulturowymi zachodzącymi w środowisku Internetu. Niezwykle istotna jest

także możliwość wykorzystania globalnej sieci jako narzędzia badawczego. Dla badaczy

kultury i zachowań społecznych, grupy dyskusyjne mogą stanowić trudne do przecenienia

źródło wiedzy. Dają nam unikalną szansę „bezbolesnego wkroczenia” w problematykę

konkretnej społeczności (np. homoseksualistów), poznania jej obyczajów, kultury i

problemów poprzez obserwację internetowych dyskusji (alt.pl.homoseksualizm).

Oczywiście nie należy traktować grup dyskusyjnych, czy nawet całego Internetu,

jako totalnego narzędzia poznawczego, dającego wiedzę całościową. Należy pamiętać, iż

w internetowych dyskusjach bierze udział jedynie pewien procent danej społeczności.

Ogromna dynamika badanego środowiska jest zjawiskiem fascynującym,

jednocześnie jednak stanowi ona dla badacza największy problem, powoduje, iż wszelkie

tezy, obserwacje bardzo szybko się dezaktualizują. Stosunkowo duża stabilność

środowiska grup dyskusyjnych, bazującego na tych samych zasadach od wielu lat, była

jednym z powodów wyboru tej właśnie usługi, jako tematu pracy.

Usenet to usługa autonomiczna: działa bez względu na inne serwisy dostępne w

Internecie, będąc przy tym jego immanentną częścią, stąd też w mojej pracy

niejednokrotnie będą pojawiać się zagadnienia dotyczące nie tylko Usenetu, ale całej Sieci.

Metodologia badań

Zrozumienie złożonego środowiska internetowych grup dyskusyjnych wymaga

zastosowania zarówno metody ilościowej, jaki i przeprowadzenia badań jakościowych.

Anna Kubczak. Cybersocjologia? Internet jako przedmiot zainteresowania socjologów. Kraków

2002.

Dzięki analizie liczebności grup oraz aktywności uczestników internetowych

dyskusji uzyskujemy pojęcie o skali zachodzących interakcji oraz jej ośrodkach.

Porównanie aktywności w wybranych przedziałach czasowych pozwala także na

przedstawienie rozwoju grup oraz zachodzących w ich ramach zmian.

Uzyskanie niezbędnych danych statystycznych, przy pomocy klasycznych narzędzi

socjologa, wymagałoby „ręcznej” analizy dziesiątek tysięcy wiadomości, a i to

pozwoliłoby jedynie na uzyskanie informacji dotyczących najwyżej kilku grup.

Na szczęście badania społeczności internetowych są dziedziną niezwykle dynamiczną,

szczególnie w Stanach Zjednoczonych. Z myślą o badaniu grup dyskusyjnych powstał

serwis Netscan

, pozwalający na uzyskanie informacji o liczebności, uczestnictwie oraz

statystyk zarówno pojedynczych, jak i całych gałęzi grup. Analiza zebranych przy pomocy

tego serwisu danych pozwala nie tylko na określenie popularności konkretnych grup, ale

także na wstępne określenie dynamiki interakcji. Analiza statystyczna obejmuje

wiadomości nadesłane na polskie grupy dyskusyjne w okresie od 1 do 30 kwietnia 2004

roku oraz wiadomości z lat 1999 - 2003 w przypadku badań rozwoju grup dyskusyjnych.

Uzyskanie szczegółowych informacji na temat samych procesów interakcyjnych,

ich przebiegu oraz warunków w jakich zachodzą wymaga zastosowania metody

jakościowej. Analiza treści nadsyłanych na grupy

wiadomości oraz dokumentów

dotyczących działania całej sieci Usenet pozwala na prześledzenie interakcji między

użytkownikami w środowisku dowolnie wybranych grup oraz określenie ram uniwersum

interakcyjnego wraz z obowiązującymi w nim normami.

W tej części badań zastosowałem następujące narzędzia:

- programy - czytniki grup dyskusyjnych, pobierające wiadomości z serwera news.tpi.pl –

Outlook Express oraz 40tude Dialog. Umożliwiają one dostęp do najświeższych,

prowadzonych na bieżąco dyskusji. Służą także do wysyłania wiadomości na grupy

dyskusyjne, dając badaczowi możliwość zastosowania elektronicznego odpowiednika

techniki obserwacji uczestniczącej.

- wyszukiwarka internetowa Google, dająca dostęp nie tylko do najświeższych wątków, ale

przede wszystkim do archiwalnych zasobów większości grup. Ma to kluczowe znaczenie

ze względu na krótki, wynoszący około dwóch miesięcy, okres przez który wiadomości są

serwis ten mieści się pod adresem http://netscan.research.microsoft.com/

w kontekście internetowych dyskusji pojęcie „grupa” należy traktować dwojako:

1. Jako grupę określamy „wirtualną tablicę ogłoszeniową” - środowisko publikacji wysyłanych

wiadomości, stąd też określenie „na grupie” ,dotyczące zagadnień związanych z tym środowiskiem.

2. Grupę stanowią użytkownicy biorący udział w internetowych dyskusjach w ramach konkretnego

środowiska publikacji (grupy).

przechowywane na dedykowanych serwerach news

. Wyszukiwarka Google archiwizuje

wiadomości wysyłane na grupy rozszerzając tym samym możliwości analizy o dyskusje

prowadzone nawet kilka lat temu (co przy niezwykle dynamicznym rozwoju Internetu

stanowi bardzo odległą przeszłość).

Aspekty etyczne badań Internetu

Jednym z podstawowych zagadnień etycznych w badaniach użytkowników Internetu jest

prawo do prywatności oraz tajemnicy korespondencji. W przypadku Usenetu mamy jednak

do czynienia z forum publicznym, a wypowiedzi tam umieszczane są archiwizowane i

powszechnie dostępne, choćby przy pomocy wszukiwarki Google. Mimo tego, należy

pamiętać, iż zdarzają się wiadomości wysłane, zamiast do konkretnego użytkownika,

omyłkowo bezpośrednio na grupę. W środowisku komunikacji internetowej granica

między sferą publiczną i prywatną jest bardzo krucha. Często, tak jak w powyższym

przypadku, dzieli je kliknięcie na przycisk „odpowiedz nadawcy” lub

„odpowiedz grupie”. Należy zatem zwracać uwagę na wykorzystywane i cytowane źródła.

Umieszczenie w pracy teoretycznie publicznej wypowiedzi, wysłanej na grupę, lecz

zawierającej informacje prywatne, jak adres np. zamieszkania, mogłoby narazić nadawcę

na trudne do przewidzenia nieprzyjemności.

W swojej pracy, cytując wiadomości z grup dyskusyjnych oraz analizując

uczestnictwo użytkowników, korzystam jedynie z danych dostępnych publicznie i

świadomie udostępnianych przez nadawcę. Wszystkie dane osobowe, w szczególności

adresy e-mail, są prezentowane w oryginalnej formie, tak jak zostały zapisane przez

nadawcę wiadomości.

Rozdział 1

Charakterystyka środowiska interakcyjnego.

"Usenet to miejsce spotkań internetowej społeczności przeznaczone do roztrząsania

niewiarygodnie różnorodnych zagadnień. (...) Usenet to kwintesencja Internetu, czyli

wirtualna społeczność (ang. community) w akcji: zabawa, wsparcie w problemach,

serwer - komputer udostępniający określone usługi, przechowujący pliki. Użytkownik nawiązuje

połączenie z serwerem poprzez sieć komputerową, korzysta z jego zasobów lub dodaje własne pliki. Serwer
news przechowuje i udostępnia wiadomości grup dyskusyjnych.

sprzeczki, nieobliczalność i niezwykła przydatność. To, obok poczty elektronicznej,

najwyżej ceniona część Sieci."

(A.J. Kennedy, Internet).

1.1 Środowisko wirtualnych dyskusji - charakterystyka

Grupy dyskusyjne (ang. newsgroups), określane również jako Usenet, „to

rozbudowany i efektywny system przekazywania informacji. Służą do porozumiewania się

użytkowników Internetu, wymiany poglądów, uzyskiwania informacji o sprawach

technicznych, wskazywania interesujących miejsc w Internecie

”.

Chcąc porównać grupy do tradycyjnych mediów, musielibyśmy wyobrazić sobie

ogromną, wielojęzyczną gazetę, redagowaną przez miliony użytkowników na całym

świecie. Tak jak gazeta składa się z określonych działów, sekcji tematycznych, tak samo

Usenet tworzą grupy poświęcone konkretnym zagadnieniom. Użytkownicy tej usługi

spotykają się i prowadzą dyskusje w ramach grup. Każdego dnia tysiące internautów

wykorzystują grupy dyskusyjne, poszukując informacji, rozrywki oraz nawiązując

znajomości.

Aspekt dyskusji wydaje się być kluczowy z punktu widzenia socjologii.

W odróżnieniu od mediów tradycyjnych, Usenet jest w pełni interaktywny; każda

opublikowana wiadomość może zostać skomentowana, poddana krytyce. Grupy

dyskusyjne to nie tylko źródło informacji zawartych w tysiącach wiadomości, to przede

wszystkim środowisko interakcyjne, miejsce, gdzie każdy może wyrażać swoje opinie,

prowadzić wirtualne rozmowy na równych prawach.

1.1.1 Historia Internetu z uwzględnieniem pozycji grup

Aby zrozumieć zasady działania komunikacji elektronicznej, warto na wstępie

zapoznać się z historią Internetu, medium które w przeciągu 40 lat, z eksperymentu

naukowego stało się jednym z najważniejszych zjawisk społeczno - kulturowych przełomu

wieków.

Początki Internetu sięgają roku 1969, kiedy to amerykańska agencja rządowa

ARPA uruchomiła sieć złożoną z czterech komputerów – ARPAnet. Sieć ta służyła do

wymiany informacji naukowych oraz wspólnej pracy nad projektami badawczymi.

Jarosław Zieliński, O internetowych dyskusjach (1998) dostępne pod adresem:

http://www.winter.pl/internet/w0934.html.

Już dwa lata później, programista Ray Tomlinson wysłał pierwszą wiadomość

elektroniczną, dając tym samym początek podstawowej usłudze – poczcie e-mail.

W 1973 roku do ARPAnetu podłączonych było już 35 komputerów, włączając w to

University College of London w Wielkiej Brytanii oraz Royal Radar Establishment w

Norwegii. Rok później, w opracowaniu dotyczącym protokołów komunikacji w sieci,

Vinton Cerf używa po raz pierwszy słowa Internet. W 1976 roku, kiedy to królowa

Elżbieta II po raz pierwszy korzysta z poczty elektronicznej

, powstaje pierwszy protokół

komunikacyjny stosowany w sieci grup dyskusyjnych (UUCP – Unix to Unix Copy

Protocol), zaś prawdziwy początek Usenetu datuje się na rok 1979. Wtedy to, trzech

studentów z Uniwersytetu Duke i Uniwersytetu Północnej Karoliny tworzy tzw. sieć

użytkowników – User’s Network, w skrócie nazwaną Usenetem. Ważnym wydarzeniem

dla komunikacji internetowej było pojawienie się, w 1981 roku pierwszych emoticonów

pozwalających na sygnalizowanie nastroju, emocji autora wiadomości. W roku 1983 od

istniejącego ARPAnetu oddzielona zostaje sieć wojskowa MILnet. Wydarzenie to uważa

się powszechnie za początek właściwego Internetu. W rok później powstaje protokół

komunikacyjny NNTP (Network News Transfer Protocol), dedykowany dla sieci grup

dyskusyjnych i wykorzystywany w niej do dzisiaj.

Wraz z rozwojem technologii pojawiają się zaczątki kultury sieci, a nowe medium

zyskuje swojego „proroka” – w powieści science-fiction „Neuromancer” autorstwa

Williama Gibsona, wydanej w roku 1985, pojawia się po raz pierwszy sformułowanie

„cyberprzestrzeń” (cyberspace). Książka ta zapoczątkowała nowy gatunek literacki –

cyberpunk – opowiadający o stechnicyzowanym świecie przyszłości oraz życiu na

krawędzi świata wirtualnego i realnego.

W 1986 roku sieć grup dyskusyjnych zostaje zorganizowana w strukturę

hierarchiczną, której podstawowe gałęzie funkcjonują także w dzisiejszym Usenecie.

Pierwsze internetowe strony WWW (World Wide Web) pojawiły się w roku 1990, a sama

usługa – łącząca komunikaty tekstowe z grafiką, później także z dźwiękiem, początkowo

służyła jako „pomoc naukowa” dla naukowców z instytutu CERN. Od tej pory, rozwój

światowego Internetu będzie w dużej mierze opierał się o tę właśnie usługę. Powstaje

pierwsza graficzna przeglądarka internetowa – Mosaic (1993), wkrótce potem na rynek

można ten fakt potraktować jako ciekawostkę, warto jednak zauważyć, iż w Polsce wielu

parlamentarzystów do dziś nie potrafi korzystać z Internetu. Badania przeprowadzone przez inicjatywę
Internet Obywatelski wykazały, iż zaledwie 61 posłów (13%) potrafiło udzielić odpowiedzi na proste pytanie
zadane drogą elektroniczną.
(13 procent posłów odpowiada na listy elektroniczne. Dziennik Internetowy PAP, 22 marca 2002. )

zagadnienie to zostanie szerzej omówione w dalszej części pracy.

wchodzą firmy Netscape i Microsoft

. Kolejne lata to rozwój technologiczny i ekspansja

Internetu na cały świat. Obecnie miliony użytkowników na całym świecie korzystają z

poczty elektronicznej oraz pozostałych, wciąż unowocześnianych usług, opisanych w

dalszej części tej pracy.

Wraz z upowszechnieniem Sieci poza środowiska naukowe, Internet zaczął się

komercjalizować, a miejsce grupki naukowców i zapaleńców zajęły korporacje i

„dotcomy”

. Rozwój oprogramowania internetowego przestał być domeną instytutów

naukowych: obecnie niekwestionowanym liderem w tej dziedzinie jest „gigant z

Redmond” – firma Microsoft. Niezbyt lubiana przez doświadczonych użytkowników ze

względu na praktyki monopolistyczne, mimo negatywnych opinii dotyczących jakości

oprogramowania i zabezpieczeń, firma zdobyła, między innymi, ponad 90% rynku

przeglądarek internetowych.

Internet w Polsce rozwijał się w dużo skromniejszych warunkach. W latach 80-tych

istniała realna bariera technologiczna, wynikająca nie tylko z ogólnego zacofania Polski w

dziedzinie komputeryzacji, ale i z ograniczeń nałożonych przez COCOM (Komitet

Koordynacyjny Wielostronnej Kontroli Eksportu), instytucję przeciwdziałającą eksportowi

nowoczesnych technologii do krajów komunistycznych. Pierwsze komputery klasy PC, a

także serwer krakowskiego Cyfronetu zostały do kraju po prostu przemycone.

Pierwszy węzeł sieci powstał w 1986 roku, w redakcji czasopisma „Komputer”, nie

istniało jednak żadne połączenie „ze światem”. Prawdziwa historia polskiego Internetu

zaczyna się w latach 90-tych i nierozerwalnie wiąże się z Wydziałem Fizyki Uniwersytetu

Warszawskiego. W sierpniu 1991 roku, kiedy to dochodzi do pierwszej wymiany poczty

elektronicznej między Warszawą a Hamburgiem, zaczyna się era polskiego Internetu. W

tym samym roku zostaje ustanowione pierwsze stałe połączenie Polski ze światem (łącze

Warszawa – Kopenhaga). Warto uzmysłowić sobie, iż łącze to oferowało przepustowość

9600 bitów na sekundę, czyli dużo niższą od tej, z jakiej obecnie korzysta pojedynczy

użytkownik, nawet przy użyciu zwykłego modemu (przepustowość rzędu 56 000 bitów na

sekundę).

historia Internetu na podstawie:

- Jarosław Zieliński Krótka historia początków Internetu (1998), dostępne pod adresem

http://www.winter.pl/internet/krotka.html;

- Historia Internetu, dostępne pod adresem http://www.digitalart.pl/index.php?co=historia;
- Internet - Historia, dostępne pod adresem http://www.mateo.vip.interia.pl/aliasy.htm.

jako „dotcomy” określa się firmy działające wyłącznie w Internecie, sama nazwa pochodzi od

końcówki adresu internetowego .com ( dot – ang. kropka).

Fizycy z wydziału przy ulicy Hożej w Warszawie stworzyli także pierwszy numer

elektronicznego magazynu „Donosy

”, który ukazał się 2 sierpnia 1989 roku. Był to skrót

najważniejszych wydarzeń z Polski, początkowo miał formę notatki, przesyłanej przez

studentów Wydziału Fizyki do przebywających za granicą znajomych. Ten pionierski

projekt działa do dziś, dostarczając informacji Polakom w kraju i za granicą. Warto

nadmienić, iż jednym z kanałów dystrybucji „Donosów” jest grupa dyskusyjna

pl.gazety.donosy.

W grudniu 1991 roku ostatecznie opadła sieciowa „żelazna kurtyna” i Polska

uzyskała połączenie z niedostępnymi do tej pory ze względów politycznych serwerami w

USA. W 1993 roku, również na Wydziale Fizyki UW, powstała pierwsza polska strona

WWW. Rok później zaczęły działać pierwsze polskie grupy dyskusyjne: pl.polwro oraz

pl.listserv.polip. Uruchomienie sieci POLPAK-T przez TP SA, programy Internet dla

Szkół oraz Publiczny Dostęp do Internetu upowszechniły Sieć na terenie kraju

Obecnie, mimo stosunkowo wysokich kosztów, Internet w Polsce rozwija się

dynamicznie, a według badań instytutu SMG/KRC oraz TNS OBOP liczba internautów

sięga obecnie 8 milionów, przy wzroście rzędu 1,5 – 1,7 miliona w stosunku do roku

ubiegłego

Biorąc pod uwagę, iż rozwój Internetu „pozanaukowego”, zbliżonego do

współczesnej postaci, możemy datować od pierwszej połowy lat 90-tych, mamy do

czynienia z nieprawdopodobnie dynamiczną ekspansją tego wynalazku. W ciągu niecałych

15 lat czysto naukowy projekt przekształcił się powszechne narzędzie pracy i rozrywki.

Internet stał się częścią życia codziennego.

1.1.2 Usługi w sieci Internet

Obecnie najbardziej powszechną z usług dostępnych w Internecie są strony

WWW (World Wide Web). Rozwój Internetu w dużej mierze związany jest właśnie z

Magazyn „Donosy” dostępny jest pod adresem http://www.fuw.edu.pl/donosy/.

Historia polskiego Internetu na podstawie:

- Dariusz Ćwiklak, Z Hożej do Kopenhagi - Pięć lat Internetu w Polsce. Biuro i Komputer, dodatek do

Gazety Wyborczej, nr 40(2219), 1.10.1996;

- Jarosław Zieliński Krótka historia początków Internetu (1998), dostępne pod adresem

http://www.winter.pl/internet/krotka.html.

wyniki z lipca 2004 i stycznia 2004, źródło: Net Track SMG/KRC; Interbus TNS OBOP.

obecnie stosuje się określenie „witryny”, dotyczy ono zbioru pojedynczych stron połączonych

hipertekstowymi odnośnikami (linkami). Witryna posiada określony adres internetowy, np. www.civitas.pl,
prowadzący na stronę główną, na której znajdują się odnośniki do konkretnych działów (podstron).

ekspansją witryn oferujących coraz większy wachlarz możliwości i usług. Związane jest to

z następującymi cechami tej technologii:

- łatwość obsługi – większość stron nie wymaga od użytkownika znajomości

skomplikowanych aplikacji, czy wiedzy dotyczącej funkcjonowania samej usługi;

- bogata, przyciągająca wzrok szata graficzna, multimedialność - obecnie strony

internetowe oferują obok tekstu nie tylko grafikę, lecz są wzbogacane o dźwięk, animację,

a niekiedy także przekazy wideo;

- duże możliwości umieszczania reklam – bannery, linki, popupy

Dla wielu początkujących użytkowników Internet to głównie strony WWW, dające

obecnie dostęp do większości zasobów Internetu. Oprócz niezwykle popularnych obecnie

witryn WWW, na całościowy obraz Sieci składają się wymienione poniżej, w większości

powstałe dużo wcześniej usługi:

- e-mail – najstarsza oraz najbardziej popularna (poza WWW) z usług, umożliwia szybkie

przesyłanie wiadomości oraz wszelkiego rodzaju plików między komputerami na całym

świecie;

- listy dyskusyjne – usługa oparta na poczcie elektronicznej; list wysłany przez

użytkownika jest rozsyłany do wszystkich zapisanych na daną listę. Listy dyskusyjne są

usługą zbliżoną do będących tematem tej pracy grup dyskusyjnych, porównanie tych usług

zostanie przedstawione w dalszej części pracy;

- Usenet (grupy dyskusyjne) – ogólnoświatowa, niezależna od innych usług sieć, służąca

wyłącznie internetowym dyskusjom ( pomijając grupy „binarne”, które zostaną opisane w

dalszej części pracy);

- FTP (File Transfer Protocol – Protokół Transmisji Danych) – służy przekazywaniu

plików między komputerami. Sieć serwerów FTP, udostępniających oprogramowanie oraz

wszelkiego rodzaju dane, należy do pierwotnych usług sieciowych. Powstała w 1973 roku,

usługa ta jest obecnie wykorzystywana przez bardziej doświadczonych użytkowników;

- IRC (Internet Relay Chat) – jest to rozbudowany system symultanicznych rozmów

sieciowych. W sieciach IRC dyskutują ze sobą równocześnie dziesiątki tysięcy

użytkowników, spotykających się w pokojach rozmów (chat rooms);

- komunikatory internetowe (najpopularniejsze z nich to Gadu-Gadu, Tlen oraz ICQ) - są

to aplikacje służące przede wszystkim do komunikacji między parą użytkowników,

obecnie bardzo rozbudowane, umożliwiają transmisję nie tylko komunikatów tekstowych,

ale i dźwięku, plików, czy obrazów;

- WAP (Wireless Application Protocol - Protokół Obsługi Aplikacji Bezprzewodowych)

usługa przeznaczona dla urządzeń przenośnych, bezprzewodowych (przede wszystkim

telefony komórkowe). O ile „komórkowy” Internet nie rozwija się tak dynamicznie, jak

chcieliby tego usługodawcy, to z pewnością już obecnie stał się on istotnym elementem

komunikacji elektronicznej, zapewniając dostęp do zasobów sieci przy pomocy urządzeń

bezprzewodowych.

Usługi takie jak Archie, czy Gopher, służące eksplorowaniu zasobów Internetu i

wyszukiwaniu informacji zostały obecnie niemal w 100% zastąpione przez bardziej

uniwersalne usługi stron WWW.

Należy zaznaczyć, iż na obecnym etapie rozwoju Internetu trudno mówić o

odrębności poszczególnych usług. O ile są one niezależne od siebie, to rozwój narzędzi i

technologii umożliwia korzystanie z większości zasobów Sieci za pomocą przeglądarki

stron WWW. Instalując system operacyjny z rodziny Windows, otrzymujemy przeglądarkę

Internet Explorer, wraz z programem Outlook Express - klientem poczty elektronicznej

oraz grup dyskusyjnych. Jeśli tylko posiadamy dostęp do Sieci, te aplikacje wystarczą nam

do korzystania z usług e-mail, WWW, grup dyskusyjnych, a nawet FTP (choć w bardzo

ograniczonym zakresie).

Usługi przenikają się. Z poziomu stron WWW możemy obecnie nie tylko oglądać

rozbudowane witryny, ale i wysyłać pocztę elektroniczną, rozmawiać z innymi

internautami na tysiącach czatów, dyskutować na forach, a także, poprzez tzw. bramki,

korzystać z IRCa, czy Usenetu. Czaty i fora dyskusyjne, to nic innego, jak uproszczone i

zaadaptowane dla potrzeb stron WWW usługi IRC oraz grup dyskusyjnych. Działają na

niemal tych samych zasadach co wymienione wcześniej odrębne usługi, oferują jednak

nieco skromniejsze możliwości, przy łatwiejszej obsłudze. Spełniają one istotną funkcję z

punktu widzenia modelu komunikacji w Internecie. Strony WWW są usługą podobną do

klasycznych mediów - autor strony umieszcza na niej określone treści, decyduje o

zawartości, natomiast przeglądający nie ma możliwości ingerowania w ten przekaz w

jakikolwiek sposób. Innymi słowy mamy tu do czynienia z klasycznym podziałem na

nadawcę i odbiorcę. Dopiero strony wzbogacone o wspomniane usługi czatów i forów

dyskusyjnych zyskały kanał komunikacji dwukierunkowej.

Istotną różnicą między autonomicznymi IRC i Usenetem a ich odpowiednikami

rodem z WWW są wymagania sprzętowe stawiane przez te usługi. O ile programy służące

do obsługi grup dyskusyjnych, czy IRC mogą być uruchamiane z powodzeniem na nawet

bardzo wiekowych komputerach, to nowoczesne witryny, dające dostęp do forów

dyskusyjnych, a przede wszystkim czatów, wymagają bardziej wydajnego sprzętu i

oprogramowania.

1.1.3 Formy komunikacji

Internetowe formy komunikacji między użytkownikami możemy podzielić na

synchroniczne i asynchroniczne. Do usług synchronicznych zaliczamy wszystkie te

środowiska, gdzie rozmowy odbywają się na bieżąco, komunikaty wpisywane przez

jednego użytkownika prawie natychmiast są przesyłane i wyświetlane do pozostałych

uczestników. Obecnie najpopularniejszą formą internetowej komunikacji synchronicznej

są wszelkiego rodzaju czaty oraz komunikatory internetowe (ICQ, Gadu-Gadu, Tlen itp.).

Wraz ze zwiększeniem przepustowości łącz, oprócz „klasycznej”, opartej na słowie

pisanym, komunikacji, oferują one możliwość przesyłania głosu, a nawet

obrazu.Przodkiem wszystkich tego typu programów był Talk, pozwalający na

równoczesną wymianę komunikatów tekstowych przez dwóch użytkowników. Pierwszym

prawdziwym serwisem „internetowych pogaduszek”, umożliwiającym komunikację

praktycznie dowolnej ilości użytkowników jest IRC. Szukając analogii we wcześniejszych

formach komunikacji, można porównać IRC do popularnego niegdyś CB-radia, dającego

możliwość rozmowy z kilkoma osobami równocześnie, lub przejścia na inny kanał

(częstotliwość radiową), aby prowadzić konwersację tylko z jedną osobą.

Usługi asynchroniczne opierają się na innym modelu komunikacji. Fora

internetowe i grupy dyskusyjne – podstawowe środowiska komunikacji asynchronicznej są

w dużej mierze podobne do poczty elektronicznej. Różnica polega na tym, iż e-mail

wysyłany jest do konkretnej osoby lub osób, natomiast do wiadomości wysyłanych na

forum lub grupę mają dostęp wszyscy uczestnicy. Komunikacja w środowisku forów i

grup dyskusyjnych odbywa się przy pomocy wiadomości (postów), które grupowane są w

wątki według tematów. Użytkownicy czytają nadesłane wiadomości, dodają do nich swoje

wypowiedzi oraz tworzą nowe wątki. W systemie asynchronicznym, wymiana zdań może

trwać nawet do kilku, kilkunastu dni.

Jak już wspomniałem, Internet od samego początku opierał się na komunikacji

tekstowej. Pomimo niezwykle dynamicznego rozwoju technologii audiowizualnych, Sieć

wciąż w dużej mierze pozostaje medium opartym na słowie pisanym. W przypadku usług

takich jak strony WWW, poczta elektroniczna czy IRC, treści audiowizualne są zazwyczaj

jedynie dodatkiem do warstwy tekstowej. W wielu publikacjach dotyczących przemian we

współczesnej kulturze spotykamy się z tezą dominacji „kultury obrazkowej”, szczególnie

w drugiej połowie XX wieku. Tymczasem najbardziej dynamicznie rozwijające się

medium przełomu XX i XXI wieku, wciąż w dużej mierze bazuje na komunikacji

tekstowej. Liczba przesyłanych rocznie listów elektronicznych, już kilka lat temu

przekroczyła bilion, a według firmy IDC, w 2005 roku będzie to 35 miliardów e-maili

dziennie. Nawet jeśli duża część tej liczby to wiadomości generowane automatycznie, to i

tak mamy do czynienia z niewyobrażalną wręcz ilością danych.

„By zapisać wszystkie publikowane każdego roku książki, gazety i inne periodyki

oraz różnorodne papierowe dokumenty, potrzeba niespełna 25 TB

pamięci. Dla

porównania - na zapisanie wszystkich multimedialnych dokumentów tworzonych w tym

samym czasie przez użytkowników komputerów trzeba co najmniej 30 000 TB.”

Powyższe wyliczenie w sposób dobitny ukazuje postępującą dominację dokumentów

cyfrowych. Mamy do czynienia z prawdziwym przełomem w komunikowaniu, przepływie

informacji. Książka wydana w odległym zakątku świata będzie dla nas niemalże

nieosiągalna, natomiast jeśli jej tekst pojawi się w Internecie, możemy ją przeczytać

jeszcze tego samego dnia.

Z jednej strony mówi się o narastającym, wtórnym analfabetyzmie, z drugiej

jednak, nigdy wcześniej komunikacja tekstowa nie działała w tak ogromnej skali. Przekaz

tekstowy przestał być domeną druku, miejsce papieru zajmuje coraz częściej monitor

komputera, a nawet wyświetlacz telefonu komórkowego lub laptopa. Tradycyjne listy,

kartki pocztowe coraz częściej są zastępowane przez pocztę elektroniczną oraz SMSy.

Internet staje się coraz bardziej multimedialny. W swojej obecnej postaci jest esencją

rozwiniętej w XX wieku, kultury audiowizualnej, oferując cyfrowy dźwięk i obraz.

Korzenie globalnej sieci są jednak czysto tekstowe, a model korzystania z tego medium,

jego kultura, wywodzi się z czarnego ekranu zapełnionego poleceniami wpisywanymi

przez użytkownika.

Dominacja zasobów tekstowych wynika przede wszystkim z charakteru medium,

jakim jest Internet. Biorąc pod uwagę parametry łączy jakimi dysponowali pionierzy

komunikacji elektronicznej, jedyną osiągalną formą przekazywania wiadomości był tekst.

Nawet dosyć obszerny artykuł, czy też książka w postaci elektronicznej będzie miała

objętość od kilkunastu kilobajtów do kilku megabajtów w przypadku kilkusetstronicowych

publikacji. Pliki tej wielkości mogą zostać pobrane nawet przez zwykły modem, a zatem są

TB - terabajt. 1 TB = 1024 gigabajty (GB). 1 GB = 1024 MB - jednostki pamięci urządzeń

elektronicznych.

Adamczyk Michał. 2002. Cyfrowy potop. „Wprost” nr 1021.

osiągalne dla każdego użytkownika sieci. Tymczasem przekazywanie dźwięku, o ile jest

obecnie powszechne, wymaga dużo szerszego pasma przesyłowego, a zapis 10

minutowego utworu muzycznego to plik wielkości kilku lub nawet kilkunastu megabajtów.

1.1.4 Usenet a inne internetowe usługi komunikacyjne

Grupy dyskusyjne, listy dyskusyjne (mailingowe) i fora dyskusyjne, to usługi

bardzo zbliżone ze względu na formę prowadzenia dyskusji. W przypadku grup

dyskusyjnych wiadomości przesyłane są do serwera news i stamtąd pobierane przez

użytkowników, w przypadku list mailingowych, wiadomości są automatycznie rozsyłane

do wszystkich subskrybentów, natomiast fora internetowe korzystają ze specjalnie

zaprojektowanych stron WWW, umożliwiających czytanie istniejących wątków i

dodawanie własnych wypowiedzi. Mimo podobnego przeznaczenia wszystkich tych usług,

istnieje między nimi wiele różnic, wykraczających daleko poza zagadnienia dostępu, czy

lokalizacji. Różnice wpływające bezpośrednio na przebieg interakcji zostaną opisane w

dalszej części pracy, jednak już na wstępie należy zwrócić uwagę na aspekt ilościowy, a

konkretnie, globalną ilość grup, list i forów. O ile Usenet z 45 tysiącami grup wydaje się

zbiorowością naprawdę ogromną, to okazuje się, iż w stosunku do innych usług, jest to

liczba niewielka. Jeśli ograniczymy nasze zainteresowanie do dyskusji poświęconych

fotografii, w międzynarodowej sieci grup dyskusyjnych znajdziemy około 200 grup

związanych z tą dziedziną. W przypadku list dyskusyjnych, mamy do czynienia z

liczebnością trudną do określenia w skali globalnej. Ograniczając wyszukiwanie do

popularnego serwisu list mailingowych, związanego z portalem Yahoo, dowiadujemy się,

iż obecnie istnieje tam prawie 5700 list związanych z fotografią, włączając w to grupy

traktujące o poszczególnych modelach aparatów. W przypadku forów, umieszczanych na

stronach WWW, uzyskanie jakichkolwiek wiarygodnych danych ilościowych jest

właściwie niemożliwe. Forum takie teoretycznie może towarzyszyć każdej z milionów

stron. Pozostając przy fotografii, według wyszukiwarki internetowej Google, fraza

„photography forum” występuje na 351 tysiącach stron. Jest to jedynie pewien rząd

wielkości, jako że nie wszystkie strony są przez wyszukiwarkę indeksowane, niektóre

mogą występować kilkakrotnie, a wyszukiwana fraza dotyczyła jedynie stron

anglojęzycznych. Podsumowując, w porównaniu do innych usług asynchronicznych,

Usenet jest niezbyt liczny, jednak bardzo skoncentrowany. Pojedyncze fora rozsiane są po

stronach w całej Sieci, podobnie listy mailingowe

. Dostęp do ogromnej większości grup

uzyskujemy z jednego miejsca, łącząc się z odpowiednim serwerem.

Różnica w liczebności wynika z pewnością nie tylko z mniejszej popularności

Usenetu, ale przede wszystkim, z procedury tworzenia konkretnego środowiska.

W przypadku list i forów, sprowadza się ona zazwyczaj do wypełnienia prostego

formularza i rejestracji użytkownika. Procedura zakładania grup w sieci Usenet jest dużo

bardziej złożona i zostanie opisana w dalszej części pracy, podobnie jak istotne różnice

między forami dyskusyjnymi a Usenetem.

1.1.5 Schemat i zasady działania

Usługa grup dyskusyjnych bazuje na sieci serwerów wymieniających między sobą

dane. Odbywa się to przy pomocy dedykowanego protokołu transferu NNTP (Network

News Transfer Protocol - protokół przesyłania sieciowych grup dyskusyjnych).

Wiadomości nadane przez użytkownika trafiają do wybranego przez niego serwera, po

czym są dystrybuowane do pozostałych. Administrator każdego serwera określa, jakie

grupy będzie udostępniał. Wiadomości są wysyłane i pobierane przez użytkowników przy

pomocy tzw. klientów grup dyskusyjnych - programów obsługujących usenetowy protokół

NNTP. Poniższy schemat ilustruje strukturę technologiczną sieci grup dyskusyjnych, z

uwzględnieniem dystrybucji pojedynczej wiadomości.

Listy mailingowe mogą istnieć nawet bez konkretnej lokalizacji i reprezentacji w sieci. Do ich

działania potrzebna jest jedynie baza adresatów oraz program automatycznie rozsyłający pocztę.

Rys. 1 - Struktura technologiczna sieci Usenet

źródło: opracowanie własne na podstawie: Usenet Technical Organization - Marc Smith.

Invisible Crowds in Cyberspace.

1.1.6 Hierarchia

Środowisko Usenetu rozwija się niezwykle dynamicznie, w cytowanym artykule

autorstwa Jarosława Zielińskiego (1998) mówi się o 28 tysiącach grup, z czego 150 to

grupy polskojęzyczne, obecnie internetowe dyskusje odbywają się na ponad 45 tysiącach

grup, z czego około 1100 to grupy polskojęzyczne. Każdego dnia, tylko na polskie grupy

trafia średnio około 20 tysięcy wiadomości, nie wspominając już o zasobach globalnych.

Tematyka, jakiej poświęcone są grupy jest silnie zróżnicowana, od zagadnień

poważnych, naukowych, po czysto hobbystyczne, czy żartobliwe. Aby umożliwić sprawne

poruszanie się i orientację w ogromnych zasobach grup, wprowadzono hierarchiczny

podział, w którym wieloczłonowa nazwa grupy pozwala określić język, w jakim

prowadzone są dyskusje oraz precyzuje jej tematykę. Jeśli interesują nas dyskusje

dotyczące grafiki komputerowej, prowadzone po polsku, szybko znajdziemy grupy

pl.comp.grafika oraz pl.comp.grafika3d. Nazwy tych grup składają się z trzech członów:

pierwszy oznacza, że są to grupy polskie

, drugi sugeruje globalny zakres tematyczny

(komputery, technologie informatyczne), natomiast trzeci określa tematykę, w tym

przypadku jest to grafika i grafika trójwymiarowa. Przykładowo, grupa pl.biznes.wgpw

dotyczy Warszawskiej Giełdy Papierów Wartościowych, akcji i notowań, natomiast

pl.soc.dzieci, to miejsce wymiany doświadczeń i opinii rodziców wychowujących dzieci.

W światowym Usenecie istnieją nie tylko hierarchie narodowe, czy tematyczne.

Firmy, instytuty naukowe, oraz inne podmioty tworzą własne gałęzie grup,

wykorzystywane zarówno w celach komunikacyjnych, jak i ogłoszeniowych. Grupy tego

typu są zazwyczaj dostępne jednie na określonych serwerach i rzadko kiedy są szerzej

dystrybuowane.

Marc Smith (1999) pisze o 143 szeroko dystrybuowanych hierarchiach

, przy czym

obecnie liczba ta prawdopodobnie jest znacznie większa. Trzonem sieci grup dyskusyjnych

jest jednak historyczna „wielka siódemka”:

- comp – związane z komputerami;

- misc – różne grupy, nie kwalifikujące się do żadnej z istniejących hierarchii;

- news – związane z funkcjonowaniem i organizacją grup dyskusyjnych;

- rec – (ang. recreation) – związane z rozrywkami, hobby;

- sci – (ang. science) – poświęcone różnym dyscyplinom nauki;

- soc – (ang. society) – związane z szeroko rozumianym życiem społecznym;

pierwszy człon, określający język grupy, jest stosowany w przypadku grup nieanglojęzycznych.

Marc A. Smith. 1999. Invisible Crowds in Cyberspace: Mapping the Social Structure of the Usenet.

- talk – grupy służące dyskusjom o sprawach kontrowersyjnych, wolnemu wyrażaniu

opinii, usenetowy Hyde-Park;

Ósmą, niezwykle popularną hierarchią jest alt, gałąź alternatywna, rządząca się

innymi od pozostałych grup zasadami. Jest to najbardziej anarchistyczna część Usenetu,

gdzie grupę może założyć każdy, tak samo, jak każdy może tę grupę skasować. Podobna

zasada dotyczy grup działających w hierarchii free.

Należy zaznaczyć, iż w przypadku hierarchii alt, ze względów technicznych i

organizacyjnych nie mogą powstawać grupy z przedrostkiem pl, natomiast większość

polskich grup umieszcza w nazwie człon pl, pozwalający odnaleźć grupę polskojęzyczną.

W hierarchii alt często powstają grupy w analogicznych do globalnego Usenetu

podhierarchiach, jak choćby alt.pl.rec.muzyka.hiphop i cała gałąź alt.pl.rec.

W ramach gałęzi alt i free rozwija się specyficzna podhierarchia binaries. Są to

grupy przeznaczone do wymiany różnego rodzaju plików (tzw. binariów) – filmów,

muzyki, obrazków. W ramach tych grup nie toczą się zazwyczaj żadne dyskusje, gdyż

grupy te z założenia nie mają charakteru interakcyjnego. Ze względu na śladowy zakres

interakcji oraz brak archiwów, grupy te nie będą brane pod uwagę w procesie analizy

zjawisk interakcyjnych.

W polskim Usenecie istnieją grupy we wszystkich wymienionych hierarchiach z

wyjątkiem talk. Oprócz nich, działają liczne gałęzie grup liczące niekiedy zaledwie jedną

pozycję

. Do najważniejszych, istniejących zarówno w polskim, jak i światowym

Usenecie możemy zaliczyć następujące hierarchie:

- hum – grupy humanistyczne, związane z literaturą, sztuką;

- internet – związane z funkcjonowaniem, zasobami i użytkowaniem Internetu;

- microsoft i ms-news – grupy związane z firmą Microsoft, służące do ogłaszania nowości,

komunikatów dla użytkowników, jak i normalnej dyskusji i rozwiązywania problemów;

- listserv – grupy powiązane z działającymi równolegle listami mailingowymi;

- biz – grupy związane z biznesem, w Polsce istnieją pod nazwą biznes.

Wymienione hierarchie dotyczą także ogólnoświatowego Usenetu, istnieje

natomiast kilka wyłącznie polskich:

- regionalne – grupy lokalne, najczęściej związane z konkretnym miastem;

- praca – dyskusje i ogłoszenia dotyczące pracy;

- ogłoszenia – grupy przeznaczone do umieszczania ogłoszeń.

Do wspomnianych już, zawierających jedną grupę hierarchii należą:

dokładny opis statystyczny polskich grup znajduje w rozdziale 2.

- answers – grupa organizacyjna, służy głównie dystrybucji dokumentów FAQ;

- announce – służy do ogłaszania wyników głosowań dotyczących nowych grup;

- fidonet – usenetowa bramka do sieci fidonet, powstałej w 1982 roku w USA, jeszcze

przed „epoką Internetu” łączącej użytkowników na całym świecie;

- irc i ircx – grupa związana z usługą IRC;

- pregierz – służy ogólnemu piętnowaniu i narzekaniu;

- test – grupa testowa, służąca sprawdzaniu działania czytnika grup, kodowania znaków

itp.;

- gazety - związane z periodykami dystrybuowanymi drogą elektroniczną ( obecnie w

hierarchii tej istnieje jedynie grupa donosy - dystrybucja wspomnianego już periodyku).

Do hierarchii istniejących w danym okresie jedynie formalnie, o minimalnej

aktywności, zaliczamy: pl.kawały, pl.gry, pl.org, idg.pl, chello.pl oraz kk-news.pl.

1.1.7 Kontrolowana wolność słowa

Usenet jest środowiskiem komunikacyjnym, którego fenomen polega w dużej

mierze na bardzo ograniczonej kontroli nad przebiegiem interakcji. Praktycznie każda

wiadomość powinna zostać opublikowana, bez względu na jej treść i autora.

Od momentu wysłania wiadomości z komputera użytkownika, cały proces

przebiega automatycznie i o ile wiadomość spełnia wymogi protokołu przesyłania danych i

jest prawidłowo zaadresowana, powinna ukazać się na wszystkich serwerach

udostępniających daną grupę.

Może się zatem wydawać, iż mamy tu do czynienia z niemalże absolutnym brakiem

nadzoru, strukturą czysto anarchistyczną, gdzie każdy może głosić dowolne opinie.

O ile pogląd ten zostanie zweryfikowany w dalszej części pracy, już na wstępie należy

wspomnieć o tzw. grupach moderowanych. Jako jedyne podlegają one bezpośredniej i

zinstytucjonalizowanej kontroli, a wiadomość wysyłana na adres tych grup jest wstępnie

przesyłana do moderatora, czyli osoby zatwierdzającej wiadomości do publikacji. Nie jest

to jednak funkcja cenzorska, lecz porządkowa. W założeniu moderator nie ma prawa

blokować wiadomości według własnego „widzimisię”, lecz tylko te, które są niezgodne z

tematyką grupy, zawierają reklamy lub obelgi w stosunku do innych uczestników dyskusji.

Decyzja o moderowaniu grupy zapada podczas procedury jej zakładania lub jest

wynikiem decyzji aktywnych członków grupy, którzy np. wobec dysfunkcji, zaśmiecania

grupy wiadomościami nie związanymi z jej tematyką, decydują się na wyznaczenie

nadzorcy (lub nadzorców) - moderatora. Według danych ze strony www.killfile.pl,

zawierającej dane grup istniejących w hierarchii pl, w polskim Usenecie istnieje obecnie

16 grup moderowanych, a zatem stanowią one marginalną część Usenetu.

1.2 Narzędzia komunikacji

1.2.1 Struktura wiadomości

Wiadomości wysyłane na grupy są narzędziem komunikacji w środowisku

Usenetu, podobnie jak e-maile, posiadają określoną strukturę, składają się z następujących

elementów:

- nagłówek

Zawiera informacje dotyczące nadawcy, jego adresu, daty wysłania wiadomości,

adresata oraz temat wiadomości. Treść nagłówka, poza tytułem jest zazwyczaj

automatycznie wpisywana przez program obsługujący grupy dyskusyjne, jednak

autor wiadomości może dowolnie modyfikować te wpisy, a co za tym idzie, dane te

nie zawsze muszą być zgodne z prawdą.

Oprócz wymienionych pozycji, nagłówek wiadomości zawiera treści ukryte,

dotyczące nadawcy oraz szczegółów technicznych, których analiza daleko

wykracza poza temat tej pracy.

Przykładowy, skrócony nagłówek wygląda następująco:

Od: gienio

Do: pl.regionalne.warszawa
Temat: Stolice energii

- treść wiadomości

przykładowo:

witam.

Wszystkim malkontentom i ślepym krytykom polityki prezydenta
Kaczyńskiego, polecam lekturę artykułu ''stolice energii'' w ostatnim

numerze Wprost.

- sygnaturka (sig, stopka)

Element nieobowiązkowy, stosowany natomiast przez wielu użytkowników dla

wygody. Raz zdefiniowany, będzie dodawany do wszystkich wysyłanych

wiadomości, może zawierać praktycznie dowolne treści, od pozdrowień, przez

ulubione sentencje autorów, po tzw. ASCII art

. Przyjęte jest, by sygnaturka nie

ASCII art – forma rysunku wykonana wyłącznie przy pomocy znaków ASCII, czyli liter i innych

symboli.

przekraczała czterech linii tekstu i była poprzedzona tzw. delimiterem (ciągiem

znaków „-- ”) oddzielającym ją od właściwej treści wiadomości.

Sygnaturka, pochodząca z cytowanej wcześniej wiadomości:

Gienio
GG 1869519

eugenio@buziaczek.pl
"Życie to nie JE BAJKA , to JE BITWA"

W przypadku, gdy wiadomość jest odpowiedzią, w jej treści automatycznie pojawiają się

dwa dodatkowe elementy:

- tzw. wrotka, nazwa pochodząca od angielskiego wrote (napisał), czyli identyfikator

autora i wiadomości, na którą odpowiadamy:

W artykule <ciqvo6$oei$2@news.onet.pl> gienio tako rzecze:

- treść wiadomości, na którą odpowiadamy, dla wyróżnienia oznaczoną, zazwyczaj

poprzez dodanie znaku „>”.

> witam.
> Wszystkim malkontentom i ślepym krytykom polityki prezydenta

> Kaczyńskiego, polecam lekturę artykułu ''stolice energii'' w ostatnim
> numerze Wprost.

- właściwa odpowiedź,

Daj linka do artykułu, albo nie zawracaj gitary. Kupować tego nie mam
zamiaru.

"Ćwiczenie Tai Chi jest doskonałym treningiem szybkości.
Mający 90 lat mistrzowie Tai Chi, poruszają się równie

szybko jak młodzi początkujący."
Robert Pyzel r p y z e l @ g a z e t a . p l (usuń BezSpamu z adresu)

Poznanie struktury pojedynczej wiadomości jest istotne nie tylko z punktu widzenia

techniki komunikacji. Odpowiednie zredagowanie i zaadresowanie zapewnia

użytkownikowi dużo lepszy odbiór w środowisku grupy, natomiast niewłaściwe

cytowanie, czy nawet zbyt długa sygnaturka potrafią zdeprecjonować nawet najciekawszą

dyskusję.

1.2.2 Przykładowa dyskusja - analiza

Jak już to zostało opisane, w internetowych usługach asynchronicznych

komunikacja oparta jest na wysyłanych przez uczestników dyskusji wiadomościach, które

grupowane są w wątki.

Prześledźmy proces rozwoju przykładowej dyskusji:

1. Użytkownik identyfikujący się adresem catandanothercat.SKASUJ@gazeta.pl wysyła

na grupę pl.sci.socjologia wiadomość zatytułowaną „Obrączki”, tworzy w ten sposób

nowy wątek. Wszystkie odpowiedzi na tę wiadomość zostaną połączone w jedną gałąź i

stworzą wątek.

Witam.

Dlaczego właściwie w większości krajów nosi się obrączki na lewej ręce,
podczas gdy w Polsce na prawej. Czy rzeczywiście większość świata nosi na

lewej? Jakie argumenty przemawiają za ręką prawą i lewą?

Ja słyszałem teorię, że Polacy przenieśli obrączki na znak żałoby po
Powstaniu Styczniowym - to wersja mojego proboszcza. Czy ktos wie, jak to

jest naprawdę?

Do listu użytkownika zostaje doklejona sygnaturka, informująca, iż skorzystał on z

„bramki news” na stronie www.gazeta.pl:

Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl ->
http://www.gazeta.pl/usenet/

Wiadomość ta została nadana o godzinie 14.40, dnia 9 września 2004 roku.

2. Pierwszej odpowiedzi udzielił Artur Szkolnicki, o godzinie 19.56, tego samego dnia.

Temat: Re: Obrączki

Odpowiedź zawiera w tytule, oprócz tematu oryginalnej wypowiedzi, skrótowe określenie

Re: lub Odp:. Oznacza to po prostu, iż dana wiadomość jest odpowiedzią i ułatwia

wyszukiwanie całych wątków w przypadku, gdy nie są one automatycznie grupowane.

Użytkownik <catandanothercat.SKASUJ@gazeta.pl> napisał w wiadomości

news:chpivp$rju$1@inews.gazeta.pl...
> Witam.

> Dlaczego właściwie w większości krajów nosi się obrączki na lewej ręce,
> podczas gdy w Polsce na prawej. Czy rzeczywiście większość świata nosi

na
> lewej? Jakie argumenty przemawiają za ręką prawą i lewą?

> Ja słyszałem teorię, że Polacy przenieśli obrączki na znak żałoby po
> Powstaniu Styczniowym - to wersja mojego proboszcza. Czy ktos wie, jak

to
> jest naprawdę?

Odpowiadając, zachował „wrotkę” oraz zacytował treść oryginalnej wiadomości.

Jest to powszechnie stosowana praktyka, mająca na celu umieszczenie wysyłanej

odpowiedzi w odpowiednim kontekście. Użytkownik czytający samą odpowiedź wie

dzięki temu, do czyjej wypowiedzi oraz której jej części wiadomość się odnosi.

Słyszałem o tej wersji, nei potrafię jednak jej potwierdzić.
--

Pod cytatem znalazła się właściwa odpowiedź oraz krótka sygnaturka.

Odpisywanie pod cytatem jest jedną z podstawowych reguł dotyczących redagowania

wiadomości wysyłanych na grupy dyskusyjne. Temat usenetowych regulaminów zostanie

opisany w rozdziale „Netykieta i FAQ”.

3. Tego dnia oraz w ciągu następnych trzech dni pojawiły się kolejne odpowiedzi:

- Użytkownika podpisującego się jako vicctorr@poczta.onet.pl

Temat: Re: Obrączki

> Użytkownik <catandanothercat.SKASUJ@gazeta.pl> napisał w wiadomości

> news:chpivp$rju$1@inews.gazeta.pl...
> > Witam.

> > Dlaczego właściwie w większości krajów nosi się obrączki na lewej
ręce,

> > podczas gdy w Polsce na prawej. Czy rzeczywiście większość świata
nosi

> na
> > lewej? Jakie argumenty przemawiają za ręką prawą i lewą?

> > Ja słyszałem teorię, że Polacy przenieśli obrączki na znak żałoby po
> > Powstaniu Styczniowym - to wersja mojego proboszcza. Czy ktos wie,

jak
> to

> > jest naprawdę?
>

> Słyszałem o tej wersji, nei potrafię jednak jej potwierdzić.
>

> --
> AS

W tym przypadku mamy do czynienia z nieco „przesadnym” cytowaniem.

Cytowanie całej dyskusji, w celu dodania krótkiego komentarza jest uważane za

niewłaściwe, w przeciwieństwie do cytowania konkretnej części, do której się odnosimy.

A ja mysle, ze... to spadek po wplywach rosyjskich. W rosji tez nosi sie
na prawej a nie lewej...

Brak polskich znaków diaktrycznych, jest świadomym zabiegiem autora wiadomości. Ten styl

pisania, określany jako „polskawy”, zostanie omówiony w podrozdziale poświęconym językowi Usenetu.

Dalszy ciąg dyskusji (dwie wiadomości), to wymiana zdań między

wypowiadającymi się już użytkownikami:

Arturem Szkolnickim:

Temat: Re: Obrączki

Użytkownik

<vicctorr@poczta.onet.pl>

napisał

wiadomości

news:4ea0.00000799.4140d1fc@newsgate.onet.pl...
>

> A ja mysle, ze... to spadek po wplywach rosyjskich. W rosji tez nosi
się

>na prawej a nie lewej...

Możemy połączyć obie teorie w jedną: Gdybyśmy wygrali to powstanie, to w

Rosji (a wtedy, właściwie, we wschodniej Gubernii Polskiej) nosiłoby się
na lewej - jak w reszcie Europy :))))

(Należy zwrócić uwagę, iż tutaj autor odpowiedzi zdecydował się na skrócenie cytatu,

dzięki czemu wiadomość stała się bardziej przejrzysta.)

oraz vicctorr@poczta.onet.pl:

Temat: Re: Obrączki

> Użytkownik <vicctorr@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości

news:4ea0.00000799.4140d1fc@newsgate.onet.pl...

> A ja mysle, ze... to spadek po wplywach rosyjskich. W rosji tez nosi
się

>na prawej a nie lewej...
> Możemy połączyć obie teorie w jedną: Gdybyśmy wygrali to powstanie, to

> w Rosji (a wtedy, właściwie, we wschodniej Gubernii Polskiej) nosiłoby
się

> na lewej - jak w reszcie Europy :))))
>

> --
> AS

A poza tym to... arystokracja, rowniez zreszta wspolczesna, wciaz nosi na

lewej a nie prawej... A moze to spadek po feudalizmie? Juz sam nie

wiem...
Moglo tak byc, ze nosilo sie zwyczajowo na lewej a pozniej wskutek

wplywow rosyjskich i jednoczesnie oslabienia arystokracji "lud" przejal
od arystokracji sam fakt noszenia obraczek zas jej forme zaczerpnal z

wzorcow rosyjskich? Nie wiem... :)))

Ta wypowiedź zakończyła dyskusję, jednak póki wiadomości są dostępne na

serwerze grup, każdy może dodać swoją wiadomość i rozwinąć temat. Opisana dyskusja

trwała krótko i zawierała zaledwie pięć wiadomości, przy tym zawierających niezbyt

rozbudowane wypowiedzi. Zdarza się jednak, iż wymiana zdań rozrasta się do setek

wiadomości i trwa nawet dwa – trzy miesiące, niekiedy przy udziale tylko kilku

użytkowników.

1.2.3 Crossposting - połączenia między grupami

Co mają wspólnego: socjologia, fizyka, matematyka, prawo i komputerowe bazy

danych?

Zdarza się, że użytkownik wysyłając wiadomość chce by trafiła ona na więcej niż

jedną grupę, lub by jego komunikat dotarł do większej ilości odbiorców. Tego typu

wiadomości, rozsyłane pod kilka adresów i publikowane równocześnie na kilku grupach

tworzą sieć połączeń między grupami. Grupy posiadające wspólne wiadomości tworzą

wirtualne sąsiedztwa, zazwyczaj powiązane tematycznie, choć niekiedy mamy do

czynienia z zupełnie zaskakującymi połączeniami.

Poniższy schemat ilustruje powiązania między zaledwie trzema grupami oraz ich

„najbliższym sąsiedztwem” wraz z ilością przesyłanych wiadomości.

Źródło: Netscan

Większość powiązań wynika z pokrewieństwa tematycznego grup - pl.soc.prawo

cechuje się wyjątkowo dużą ilością wiadomości - łączników. Wiadomości dotyczące

prawa budowlanego z pl.rec.dom, prawa pracy z pl.praca.dyskusje, czy wreszcie

działalności gospodarczej z pl.biznes. Tak samo dyskusje poświęcone psychologii będą

niekiedy związane także z filozofią, socjologią, czy też medycyną.

Niekiedy mamy jednak do czynienia z zupełnie niespodziewanymi powiązaniami,

okazuje się bowiem, iż grupa pl.sci.psychologia najwięcej wiadomości dzieli nie ze

zbliżoną tematycznie pl.sci.socjologia, lecz z wydawałoby się odległą pl.sci.fizyka.

Przesyłanie wiadomości na więcej niż jedną grupę w największym stopniu dotyczy

grup „ogłoszeniowych” i binarnych. W pierwszym przypadku wynika z chęci dotarcia do

jak największej ilości odbiorców, zazwyczaj potencjalnych klientów, w drugim natomiast

służy skutecznemu rozpowszechnianiu wysyłanych plików.

W przypadku innych grup zjawisko to ma znaczenie ze względu na interakcje

międzygrupowe, jednak statystycznie ma charakter marginalny i dotyczy zazwyczaj mniej

niż 1% ogółu wiadomości. O ile teoretycznie istnieje możliwość zaadresowania

wiadomości nawet do wszystkich grup w sieci, to w praktyce, już przy wysyłaniu,

wiadomość może zostać zablokowana ze względu na zbyt dużą ilość adresatów.

Ograniczenie to ma chronić sieć grup dyskusyjnych przed „zaśmieceniem” dyskusjami

toczącymi się równolegle na kilku grupach. Jeśli wiadomość trafia więcej niż jedną grupę,

także wszelkie odpowiedzi na nią są dystrybuowane do wszystkich pierwotnych

adresatów. Dlatego też, nieuzasadniony crossposting nie jest mile widziany na większości

grup, a niekiedy wręcz zabroniony w regulaminie grupy, czyli tzw. FAQ.

Rozdział 2

Społeczne warunki interakcji

2.1 Opis statystyczny

Analizę statystyczną współczesnego Usenetu warto poprzedzić krótkim opisem

rozwoju polskiej sieci grup dyskusyjnych w ostatnich latach. W cytowanym już artykule

Jarosława Zielińskiego (1998) mowa jest o 150 polskich grupach. Kolejne lata, według

statystyk wygenerowanych przez Netscan, przyniosły dynamiczny wzrost liczby polskich

grup. W roku 1999 zarejestrowano aktywność 237 grup, na które przesłano 822 388

wiadomości. W ciągu dwóch lat (1999 - 2001) liczba grup wzrosła niemal dwukrotnie

(461 grup), natomiast ich aktywność wzrosła do ponad 5 milionów wiadomości (5 183

582). W roku 2003 nastąpiło kolejne podwojenie ilości grup (1 006), natomiast liczba

wiadomości wzrosła do ponad 7,5 miliona (7 624 373). Równie dynamicznie wzrastała

populacja polskiego Usenetu, od 91 tysięcy użytkowników w roku 1999, do prawie 800

tysięcy w 2003. Poniższa tabela oraz wykresy ilustrują rozwój polskiej części Usenetu

według ilości grup, wiadomości oraz użytkowników:

Tabela 2.1 - rozwój polskiego Usenetu w latach 1999 - 2003

Rok

1999

2000

2001

2002

2003

Liczba grup

237

321

461

639

977

Liczba wiadomości

822 388

3 674 394

5 183 582

7 297 036

7 624 371

Liczba użytkowników

91 098

415 941

518 070

710 450

785 862

Wykres 2.1 Rozwój polskiego Usenetu – liczba grup

Rozw ój polskiego Us ene tu - grupy

237

321

639

977

461

200

400

600

800

1000

1200

1999

2000

2001

2002

2003

Rok

Liczba grup

Wykres 2.2 Rozwój polskiego Usenetu – liczba wiadomości

Rozwój polskiego Usenetu - wiadomości

822388

3674394

5183582

7624371

7297036

2000000

4000000

6000000

8000000

10000000

1999

2000

2001

2002

2003

Rok

Liczba wiadom oś ci

Wykres 2.3 Rozwój polskiego Usenetu – liczba użytkowników

Rozw ój polskiego Us ene tu - użytkow nicy

91098

415941

710450

785862

518070

200000

400000

600000

800000

1000000

1999

2000

2001

2002

2003

Rok

śc

Liczba użytkow ników

Warto zwrócić uwagę na fakt, iż mimo tak dynamicznego wzrostu we wszystkich

analizowanych kategoriach, średnia ilość wiadomości przypadająca na pojedynczego

użytkownika pozostaje na niemalże niezmienionym poziomie, rzędu 8,8 wiadomości / os.

w roku 2000, do 10,3 wiadomości / os. w 2002:

Tabela 2.2 - Liczba wiadomości przypadających na jednego użytkownika

w latach 1999 - 2003

Rok:

1999

2000

2001

2002

2003

Wiadomości na użytkownika: 9,0

8,8

10,0

10,3

9,7

Badania statystyczne przeprowadzono przy pomocy serwisu Netscan,

udostępniającego statystyki wszystkich szeroko dystrybuowanych grup dyskusyjnych.

Wyniki badań, zawarte w dalszej części pracy obejmują okres od 1 do 30 kwietnia 2004

roku i dotyczą grup, w których nazwie (w dowolnym miejscu) pojawia się człon „pl”.

Ze względu na udział użytkowników w dyskusjach na kilku grupach równocześnie,

podanej liczebności nadawców nie należy w pełni utożsamiać z całkowitą populacją grup

dyskusyjnych. Wynika to z faktu, iż użytkownicy biorą często udział w dyskusjach na

więcej niż jednej grupie, toteż ten sam nadawca będzie pojawiał się w zestawieniu dla

każdej grupy, do której wysłał wiadomość. Ponadto identyfikacja każdego uczestnika

dyskusji odbywa się na podstawie adresu poczty elektronicznej oraz nazwy użytkownika -

dane te mogą być dowolnie zmieniane, co także może prowadzić do kilkukrotnego

zliczenia jednostki. Podobnie ze względu na wiadomości przesyłane między grupami

(crossposting), niektóre wiadomości pojawiają się na kilku grupach równocześnie.

W badanym przedziale czasowym zanotowano aktywność (co najmniej jedna

nadesłana wiadomość) na 1088 grupach. Udział procentowy poszczególnych hierarchii

wygląda następująco:

Tabela 2.3 - Udział procentowy poszczególnych hierarchii ze względu na liczbę grup.

Hierarchia

grup:

udział procentowy:

alt

645

59,283%

pl.rec

8,364%

pl.comp

6,342%

microsoft i ms-news

4,136%

free.pl

4,044%

alt (binarne)

3,768%

pl.soc

2,022%

pl.misc

1,838%

pl.sci

1,746%

pl.regionalne

1,103%

free (binarne)

0,919%

ircx.pl

0,919%

pl.listserv

0,827%

pl.internet

0,735%

pl.hum

0,551%

pl.news

0,460%

pl.ogloszenia

0,368%

pl.praca

0,368%

pl.biznes

0,276%

pl.microsoft

0,276%

idg.pl

0,184%

pl.announce

0,184%

pl.gry

0,184%

pl.org

0,184%

pl.test

0,184%

chello.pl.discussion

0,092%

kk-news.pl

0,092%

pl.answers

0,092%

pl.fidonet.bramka

0,092%

pl.gazety.donosy

0,092%

pl.irc

0,092%

pl.kawaly

0,092%

pl.pregierz

0,092%

Suma:

1088

100%

Widzimy zatem zdecydowaną dominację hierarchii alt, czyli grup tworzonych

przez internautów. Ponieważ powstawanie grup w tej hierarchii nie jest w żaden sposób

nadzorowane, wynik ten nie powinien dziwić. Liczba aktywnych grup pozwala bowiem

ocenić wyłącznie rozmiar sieci, natomiast nie jej aktywność.

Aby określić aktywność poszczególnych hierarchii należy dokonać analizy liczby

aktów komunikacji (nadesłanych wiadomości) oraz liczebności aktywnych użytkowników

(nadawców). Ogółem w analizowanym okresie, na grupy wysłano 636 843 wiadomości, z

czego 569 794 na grupy „niebinarne”. Poniższa tabela ilustruje rozkład nadsyłanych

wiadomości według hierarchii, z wyłączeniem grup „binarnych”. Zostały one celowo

pominięte, ze względu na wspomnianą już, śladową ilość wiadomości o charakterze

komunikacyjnym, przy ogólnie dużej puli wiadomości napływających na te grupy.

Tabela 2.4 - Udział procentowy poszczególnych hierarchii ze względu na liczbę

wiadomości.

poz.

Hierarchia

liczba wiadomości

udział procentowy

pl.rec

147983

25,994%

alt

117124

20,574%

pl.comp

70020

12,300%

pl.misc

64449

11,321%

pl.soc

48147

8,457%

pl.regionalne

36171

6,354%

pl.sci

20991

3,687%

pl.pregierz

12678

2,227%

pl.biznes

10416

1,830%

10.

pl.test

7666

1,345%

11.

pl.ogloszenia

7499

1,317%

12.

pl.hum

6142

1,079%

13.

pl.praca

4873

0,856%

14.

microsoft i ms-news

3826

0,672%

15.

free.pl

3345

0,588%

16.

pl.internet

3253

0,571%

17.

pl.listserv

2613

0,459%

18.

pl.news

1329

0,233%

19.

pl.irc

506

0,089%

20.

ircx.pl

108

0,019%

21.

pl.microsoft

0,008%

22.

pl.fidonet.bramka

0,006%

23.

pl.gazety.donosy

0,004%

24.

pl.answers

0,003%

25.

pl.announce

0,002%

26.

pl.kawaly

0,001%

27.

pl.gry

0,001%

28.

pl.org

0,001%

29.

idg.pl

0,000%

30.

chello.pl.discussion

0,000%

31.

kk-news.pl

0,000%

Suma:

569290

100%

Jak to już zostało zasygnalizowane, hierarchia alt, mimo większościowego udziału

w liczbie grup, wcale nie jest najbardziej aktywna. Powyższe zestawienie pozwala

wstępnie ocenić zainteresowania uczestników internetowych dyskusji. Przeważają grupy

rec., czyli poświęcone rozmaitym rozrywkom oraz hobby, grupy alt utrzymują wysoką

pozycję.

Analiza liczby uczestników obejmuje 113 170 nadawców, z czego 111 328 to

uczestnicy dyskusji na grupach „niebinarnych”. Podobnie jak w poprzednim zestawieniu,

ograniczymy się tu do użytkowników grup „niebinarnych”:

Tabela 2.5 - Udział procentowy poszczególnych hierarchii ze względu na ilość

użytkowników

poz. Hierarchia

liczba użytkowników udział procentowy

1. alt

28770

25,843%

2. pl.rec

25032

22,485%

3. pl.comp

17180

15,432%

4. pl.misc

9972

8,957%

5. pl.regionalne

7236

6,500%

6. pl.soc

5779

5,191%

7. pl.sci

3519

3,161%

8. pl.biznes

2303

2,069%

9. pl.ogloszenia

2080

1,868%

10
.

pl.test

1856

1,667%

11
.

pl.praca

1836

1,649%

12
.

microsoft i ms-news

1679

1,508%

13
.

pl.hum

982

0,882%

14
.

pl.pregierz

698

0,627%

15
.

pl.internet

656

0,589%

16
.

free.pl

647

0,581%

17
.

pl.listserv

502

0,451%

18
.

pl.news

354

0,318%

19
.

pl.irc

114

0,102%

20
.

ircx.pl

0,053%

21
.

pl.fidonet.bramka

0,016%

22
.

pl.microsoft

0,013%

23
.

pl.answers

0,010%

24
.

pl.announce

0,009%

25
.

pl.gry

0,004%

26
.

pl.gazety.donosy

0,004%

27
.

pl.org

0,004%

28
.

pl.kawaly

0,003%

29
.

idg.pl

0,002%

30
.

chello.pl.discussion

0,001%

31
.

kk-news.pl

0,001%

Suma:

111328

100%

Z punktu widzenia przedmiotu badań, powyższe zestawienia nie pozwalają niestety

na ocenę dynamiki, ani nawet skali interakcji. Duża ilość grup w danej hierarchii w żaden

sposób nie warunkuje ilości użytkowników, ani tym bardziej, jakichkolwiek oddziaływań

między nimi. Jak wskazują przeprowadzone wyliczenia, 52% grup cechuje aktywność

poniżej 30 nadesłanych wiadomości w całym analizowanym okresie. Co więcej, liczebność

aktywnych użytkowników, co prawda skorelowana z ilością nadsyłanych wiadomości,

także nie gwarantuje interakcji.

Dane dotyczące liczby nadesłanych wiadomości oraz aktywnych użytkowników

pozwalają jedynie stwierdzić, iż dana grupa lub hierarchia są aktywne. Rodzi się zatem

pytanie, jaką część z nadsyłanych wiadomości stanowią dyskusje między użytkownikami,

a ile z nich to wiadomości bez odpowiedzi. Pośród grup binarnych, a także

ogłoszeniowych, mamy niejednokrotnie do czynienia z bardzo dużą liczbą wiadomości, jak

w przypadku alt.binaries.pl.ape, która to grupa znalazła się na pierwszym miejscu, z sumą

32045 wiadomości, jednakże 31874 z nich pozostało bez odpowiedzi.

Ze względu na ogromne zróżnicowanie grup w poszczególnych hierarchiach, aby

określić warunki interakcji w konkretnym środowisku, należy przede wszystkim

przeprowadzić analizę na poziomie pojedynczych grup. Ponadto, ze względu na opisane

powyżej czynniki, za kluczowy wskaźnik pozwalający na określenie warunków interakcji

należy obrać stosunek procentowy liczby nadesłanych wiadomości do liczby odpowiedzi.

Wysoki udział procentowy odpowiedzi w całej puli wiadomości oznacza, iż w danej grupie

częściej niż w innych nadesłana wiadomość znajduje odzew, a zatem dochodzi do

wymiany zdań, tudzież udzielane są odpowiedzi na zadane pytanie.

Wskaźnik ten nie jest być może uniwersalny, jednakże z pewnością pozwala

ocenić, czy dana grupa oferuje warunki do rozwoju zjawisk interakcyjnych. Opisany

„współczynnik interakcyjny” nie będzie rzecz jasna dotyczył grup o bardzo małej sumie

wiadomości, rzędu kilku, kilkudziesięciu w badanym okresie. Poniższa tabela przedstawia

grupy o współczynniku przekraczającym 90%, z wyłączeniem grup poniżej 100

wiadomości w badanym przedziale czasowym:

Tabela 2.6 - Grupy dyskusyjne według współczynnika wiadomości / odpowiedzi:

poz.

Grupy

Wiadomości
wysłanych

Nadawców

Wiadomości będące
odpowiedziami

procent
odpowiedzi do
wszystkich
wiadomośći

pl.rec.humor.monty-python

8497

8401

98,870%

alt.pl.sapkowski

1245

1213

97,430%

alt.pl.garfield

1156

1120

96,886%

alt.pl.fan.trzypion

1145

1107

96,681%

alt.pl.fan.szczypior

343

331

96,501%

pl.rec.fantastyka.starwars

1853

1781

96,114%

alt.pl.psychologia.milosc

2855

169

2734

95,762%

pl.rec.hihot

732

699

95,492%

pl.soc.dzieci.starsze

3383

236

3217

95,093%

10 pl.sci.filozofia

3798

224

3609

95,024%

11 pl.soc.rodzina

1435

177

1363

94,983%

12 pl.pregierz

12678

698

11981

94,502%

13 alt.pl.tvn.bigbrother

9664

126

9123

94,402%

14 alt.pl.popieram.ateizm

804

757

94,154%

15 pl.comp.os.advocacy

4241

181

3991

94,105%

16 pl.sci.psychologia

4987

368

4676

93,764%

17 free.pl.satanizm

110

103

93,636%

18 pl.soc.wegetarianizm

856

105

800

93,458%

19 pl.soc.seks

4090

420

3821

93,423%

20 pl.rec.fantastyka.sf-f

2062

204

1917

92,968%

21 pl.soc.seks.moderowana

890

202

825

92,697%

22 alt.pl.rec.muzyka.hiphop

2293

125

2117

92,324%

23 pl.rec.sport.pilka-nozna

3598

316

3312

92,051%

24 pl.listserv.plotki

1406

1291

91,821%

25 pl.rec.gry.rpg

781

106

715

91,549%

26 pl.misc.dieta

1584

185

1450

91,540%

27 alt.pl.comp.os.hacking

2220

251

2030

91,441%

28 pl.soc.dzieci

6037

642

5491

90,956%

29 free.pl.rec.rejs

506

459

90,711%

30 alt.pl.tsa

679

615

90,574%

31 pl.rec.gry.konsole

3366

251

3042

90,374%

32 pl.misc.militaria

5775

363

5207

90,165%

33 alt.pl.konie

669

603

90,135%

34 pl.sci.kosmos

1568

189

1412

90,051%

Szczególną uwagę zwracają pierwsze cztery grupy, w których przy stosunkowo

wysokiej ilości wysłanych postów, mamy do czynienia z liczebnością nadawców poniżej

50. Zajmująca najwyższą lokatę pl.rec.humor.monty-python jest ciekawym przykładem

grupy wyjątkowo aktywnej, przy wręcz minimalnej ilości uczestników. Co więcej, jeśli

bliżej przyjrzymy się statystykom dotyczącym grupy, okazuje się, iż zdecydowana

większość wiadomości (6785) została wysłana przez raptem czterech użytkowników

(kolejno: 3019, 1553, 1232 oraz 981 wiadomości)

W prezentowanej tabeli przeważają grupy o niskim lub średnim stanie osobowym.

Możemy przyjąć tezę, iż podobnie jak w przypadku innych, małych formacji społecznych,

niska liczebność grupy wpływa na stopień jej integracji oraz aktywność uczestników.

Pozostając przy analizie pojedynczych grup, warto przyjrzeć się zestawieniu

dziesięciu najbardziej aktywnych i najliczniejszych.

Tabela 2.7 - Grupy najbardziej aktywne:

poz.

Grupy według ilości

wiadomości

Wiadomości

wysłanych

Nadawców

pl.misc.samochody

20105

2484

pl.pregierz

12678

698

pl.rec.rowery

12379

1702

pl.soc.polityka

11576

460

pl.rec.foto.cyfrowa

10430

1888

alt.pl.tvn.bigbrother

9664

126

pl.rec.akwarium

9514

1208

pl.misc.telefonia.gsm

8988

1851

pl.rec.humor.monty-python 8497

pl.comp.pecet

8316

1788

Sama liczba nadesłanych wiadomości nie pozwala jednoznacznie ocenić

popularności danej grupy, choćby ze względu na wspomniane już przypadki, gdy bardzo

duża liczba wiadomości była generowana przez nielicznych uczestników dyskusji. Dlatego

też, aby uzyskać informacje dotyczące popularności konkretnych grup, należy uwzględnić

także liczbę aktywnych uczestników. Dopiero porównanie obu zestawień pozwala nam na

uzyskanie obiektywnego rankingu popularności.

Tabela 2.8 - Grupy według liczby nadawców:

poz.

Grupy według ilości nadawców

Wiadomości

wysłanych

Nadawców

pl.misc.samochody

20105

2484

pl.rec.foto.cyfrowa

10430

1888

pl.misc.telefonia.gsm

8988

1851

pl.test

7657

1848

pl.comp.pecet

8316

1788

pl.rec.rowery

12379

1702

alt.pl.homoseksualizm

4438

1345

pl.comp.os.linux

6235

1343

pl.rec.foto

6461

1278

pl.soc.prawo

6935

1239

W obu przypadkach najwyższą lokatę zajmuje grupa poświęcona motoryzacji, a

grupy związane z fotografią cyfrową, rowerami oraz telefonami komórkowymi znajdują

się w obu zestawieniach. Powyższe wyniki pozwalają na ocenę najpopularniejszych

zagadnień, zainteresowań uczestników internetowych dyskusji.

Szczególną uwagę zwraca fakt, iż w pierwszym rankingu znalazła się tylko jedna

grupa związana z komputerami (pl.comp.pecet), natomiast w drugim dwie (pl.comp.pecet i

pl.comp.linux ). Świadczy to bez wątpienia o postępującej popularyzacji Internetu w

środowiskach pozaspecjalistycznych. Wysoka pozycja grupy pl.comp.linux jest także

interesująca, jako że ogólny odsetek użytkowników systemów operacyjnych z rodziny

Linux jest dużo niższy niż popularnych Windows, natomiast stanowią oni grupę silnie

zintegrowaną. Analiza liczebności użytkowników w poszczególnych grupach

doprowadziła do interesującej obserwacji. Wysoka lokata grupy alt.pl.homoseksualizm

świadczyłaby teoretycznie o bardzo dużym zainteresowaniu mniejszościami seksualnymi

pośród uczestników internetowych dyskusji. W rzeczywistości jednak okazało się, iż

ogromna większość nadesłanych w analizowanym okresie wiadomości stanowią

automatycznie rozsyłane reklamy serwisów pornograficznych. Przypadek ten sygnalizuje

poważne zagrożenie dla elektronicznej komunikacji jakim jest nie zamówiona reklama

rozsyłana w milionach wiadomości zarówno do indywidualnych użytkowników, jak i grup

dyskusyjnych. Zagadnienie to zostanie szerzej omówione w rozdziale poświęconym

komercjalizacji Internetu.

Na zakończenie należy zaznaczyć, iż przedstawione dane dotyczą wyłącznie grup

działających w polskich hierarchiach - których nazwa rozpoczyna się przedrostkiem pl

oraz grup alt, zawierających w nazwie taki człon. Uwaga ta jest konieczna, ze względu na

fakt, iż istnieje co najmniej kilka grup polskojęzycznych, których nazwa nie zawiera

wymienionego członu, dotyczy to wyłącznie grup zakładanych przez użytkowników (alt i

free), a wynika z dowolności przy dobieraniu nazw dla tych grup. Jedynym znanym

wyjątkiem jest grupa soc.culture.polish, , która działa poza hierarchią pl, ponieważ

powstała jeszcze przed założeniem tejże. Grupa ta, mimo iż nie była brana pod uwagę w

analizie statystycznej, jest ważnym, historycznym elementem polskiego środowiska grup

dyskusyjnych. Tam pojawiły się pierwsze polskojęzyczne dyskusje i krystalizowały się

zasady wirtualnych interakcji, przeniesione następnie w dużej mierze na cały polski

Usenet.

2.2 Społeczny wymiar Usenetu

2.2.1 Milcząca większość

Grupy dyskusyjne są środowiskiem interakcyjnym, w którym tylko pewna część

użytkowników bierze aktywny udział. Mówi się nawet o „milczącej większości”, która

ogranicza się jedynie do czytania nadesłanych wiadomości lub zabiera głos bardzo

sporadycznie. Analizując liczebność oraz aktywność grup, a także same procesy

interakcyjne, zwracamy uwagę na użytkowników aktywnych, wysyłających wiadomości.

Nasuwa się jednak pytanie, czy można określić wielkość całej populacji Usenetu?

Niestety, o ile liczbę aktywnych, wysyłających wiadomości użytkowników

możemy określić dosyć precyzyjnie, choćby dzięki serwisowi Netscan, to ustalenie nawet

przybliżonej ilości czytelników grup dyskusyjnych wydaje się nierealne. Wynika to z

charakterystyki samej usługi i dostępu do niej; użytkownik może czytać wiadomości

zarówno w domu, jak i w pracy, czy kawiarence internetowej, może je pobierać,

korzystając z programu – klienta grup dyskusyjnych lub przeglądać przy pomocy stron

WWW, takich jak groups.google.pl, niusy.onet.pl, czy też usenet.gazeta.pl. Dostęp do grup

dyskusyjnych nie wymaga logowania, potwierdzania tożsamości, a z jednego komputera

może korzystać więcej osób. Ponadto użytkownicy mogą pobierać wiadomości z

dowolnego serwera oraz czytać tylko niektóre z pobranych wątków. Jak widać, określenie

choćby przybliżonej liczby użytkowników grup dyskusyjnych jest co najmniej trudne, jeśli

w ogóle możliwe.

Tematem tej pracy są jednak zjawiska interakcji w środowisku Usenetu, a trudno

mówić o takowej w przypadku użytkowników nie biorących udziału w dyskusjach. Dla

zachowania zgodnego z prawdą obrazu środowiska interakcji, powinniśmy jednak przyjąć,

iż istnieje duża grupa użytkowników ograniczających się jedynie do lektury wiadomości,

tudzież incydentalnie tylko zabierających głos.

2.2.2 Władza w Usenecie

Jednym z najciekawszych aspektów interakcji w środowisku Usenetu jest

zagadnienie władzy. Z jednej strony istnieje bardzo silna, zcentralizowana władza,

sprawowana przez administratora. Można tu przytoczyć wypowiedź jednego z uczestników

grupy pl.rec.foto, trafnie charakteryzującą ustrój nie tylko Usenetu, ale właściwie całej

Sieci:

...to nie ma tak, że w Internecie jest anarchia. W Internecie jest
dyktatura. Rozproszona dyktatura, ale wszędzie jest jakiś administrator,

który technicznie rzecz biorąc robi, co mu się podoba.

Internet składa się z milionów komputerów rozmieszczonych na całym świecie, a

każdy z komputerów udostępniających dane czy usługi (serwerów), jest nadzorowany

przez administratora. Struktura ta jest wielopoziomowa i zazwyczaj administrator małej,

lokalnej sieci podlega zarządzającemu większą siecią, do której jest podłączony. Mimo to,

mamy do czynienia ze strukturą silnie anarchistyczną, z elementami quasi-

demokratycznymi. Interwencje administratora siłą rzeczy są ograniczone do przypadków

ekstremalnych, ewentualnie osobistych konfliktów.

Jak wynika z przeprowadzonych na potrzeby tej pracy badań, w analizowanym

okresie (kwiecień 2004), na polskie grupy dyskusyjne wysyłano średnio prawie 19 tysięcy

wiadomości dziennie, a jeśli weźmiemy pod uwagę także grupy „binarne”, średnia ta

wzrasta do ponad 21 tysięcy wiadomości. Usenet to sieć niekomercyjna, a wszyscy

administratorzy serwerów news oraz moderatorzy poszczególnych grup wykonują swoje

zadania bezinteresownie. Kontrola takiej masy informacji wymagałaby ogromnego sztabu

moderatorów, przez 24 godziny na dobę monitorujących nadsyłane wiadomości, co przy

rozproszonej strukturze sieci jest nierealne. Poza tym właśnie sama struktura

technologiczna warunkuje tę bardzo ograniczoną kontrolę. Usenet to setki serwerów

rozmieszczonych na całym świecie i wiadomość skasowana przez administratora na

jednym z nich nie koniecznie musi zniknąć z innych.

Należy jednak pamiętać, iż administrator posiada bardzo szerokie kompetencje w

zakresie sankcji skierowanych przeciw krnąbrnym użytkownikom. Przykładowo, może on

na własnym serwerze ustawić automatyczne kasowanie wiadomości od konkretnego

użytkownika. W praktyce takie działania są niezwykle rzadkie i dotyczą zazwyczaj

jednostek konfliktowych lub wiadomości szkodliwych dla właściciela danego serwera

, a

nawet wtedy spotykają się z krytyką użytkowników.

2.3 Usenet a fora dyskusyjne

W poprzednim rozdziale opisana została rola Usenetu i jego charakterystyka

w odniesieniu do innych usług internetowych. Szczególną uwagę chciałbym poświęcić

różnicy między będącymi tematem tej pracy grupami dyskusyjnymi a ich odpowiednikiem

wywodzącym się ze stron WWW - forami dyskusyjnymi.

przykładem może tu być przypadek usuwania z serwera TP S.A. wiadomości dotyczących phreaku,

czyli darmowego (nielegalnego) korzystania z linii telefonicznych i automatów publicznych.

Niezwykle dynamiczny rozwój sieci World Wide Web w dużej mierze związany

jest z opisanymi już czynnikami, jak łatwy dostęp i szeroki zakres oferowanych usług.

Dostępne na stronach internetowych czaty czy fora dyskusyjne, wzorowane na

klasycznych usługach IRC czy właśnie grup dyskusyjnych, są dla potrzeb stron WWW

upraszczane w taki sposób, aby nawet początkujący użytkownik mógł z nich korzystać.

O ile sama poprawna konfiguracja programów – klientów IRCa czy grup dyskusyjnych

wymaga określonej wiedzy, to w przypadku forów dyskusyjnych czy czatów, wystarczy

kliknąć w odpowiednie miejsce, wpisać pseudonim (nick) i już możemy oddawać się

komunikacji z innymi użytkownikami.

Czy należy jednak tak zdecydowanie rozdzielać grupy dyskusyjne od forów

internetowych, mimo że dla wielu, szczególnie mniej doświadczonych, internautów są one

podobne, a często nawet mylone?

Serwisy te różnią się nie tylko sposobem dostępu, czy zastosowaną technologią.

Z punktu widzenia nauk społecznych, a w szczególności zagadnienia interakcji, różnice są

dużo bardziej istotne. Przede wszystkim grupy dyskusyjne są połączone w jednej,

wieloserwerowej strukturze i bez względu na to, z jakiego serwera korzystamy,

w większości przypadków mamy dostęp do tych samych zasobów. Mamy także możliwość

wymiany informacji, czy równoczesnego przesyłania tej samej wiadomości na grupy o

zbliżonej tematyce. Także w toku dyskusji, wraz z jej rozwojem, może ona zostać łatwo

przeniesiona na grupę o odpowiedniej tematyce.

Fora dyskusyjne umieszczone na stronach WWW są natomiast rozproszone po

całym Internecie i najczęściej związane są z konkretnymi serwisami. Wpływa to

nieuchronnie na stabilność i ogólne funkcjonowanie usługi, jako że awaria bądź

wyłączenie serwera całkowicie odcina użytkowników od danego forum. W przypadku

sieci grup dyskusyjnych awaria pojedynczego usługodawcy może jedynie zmusić

użytkowników do zmiany konfiguracji czytnika, nie przerywa natomiast funkcjonowania

samej usługi.

Te dwie, z pozoru niezwykle podobne usługi, różni także kontrola nad nadsyłanymi

wiadomościami i możliwość ich cenzurowania. Wszelkie fora dyskusyjne dostępne na

stronach WWW, od małych stron domowych czy hobbystycznych po wielkie portale

internetowe, są administrowane przez ich właścicieli. Administrator zajmuje się

nadzorowaniem danego forum, a przy tym posiada uprawnienia do kasowania wiadomości.

Obserwując dyskusje związane z bieżącymi wydarzeniami politycznymi,

rozgrywające się zarówno na licznych forach, jak i na grupie pl.soc.polityka, mamy do

czynienia z podobnym, stosunkowo wysokim poziomem agresji i wysoką polaryzacją

opinii. O ile ostre konflikty na tle politycznym nie są niczym zaskakującym w naszym

społeczeństwie, to istnieje specyficzna różnica między poziomem merytorycznym

dyskusji w obu środowiskach. Wypowiedzi zamieszczane na forum najpopularniejszego w

Polsce portalu onet.pl są zazwyczaj krótkie, rzadko kiedy mamy do czynienia z dłuższymi

wywodami i rozbudowaną argumentacją, dużo częściej pojawiają się krótkie i

kategoryczne opinie oraz obelgi, jednak z wyłączeniem wulgaryzmów. W dyskusjach

usenetowych proporcje są najczęściej odwrotne, co mogłoby wskazywać na diametralne

zróżnicowanie użytkowników tych serwisów. Zjawisko to opisuje Jarosław Rafa,

w artykule „Intergłupki”

. Przeprowadzony przez autora eksperyment dowiódł, iż

przyczyną zróżnicowania jest wprowadzone na forum „jednego z portali” moderowanie

dyskusji. Każda wiadomość musiała zostać zaakceptowana przez moderatora, podobnie jak

w przypadku usenetowych grup moderowanych. Jednak osoba kontrolująca wiadomości

napływające na grupę dyskusyjną nie ma prawa oceniać ich treści, jedynie formę i

zgodność z netykietą. W opisywanym przez autora (sprawującego nota bene funkcję

moderatora jednej z grup) forum, moderator zatrzymywał wiadomości dłuższe, cechujące

się rozbudowaną argumentacją, natomiast bez problemu dopuszczał wypowiedzi krótkie,

nawet jeśli były agresywne. W innych źródłach pojawiają się uwagi dotyczące stricte

politycznej cenzury na forum portalu onet.pl.

Mamy tu do czynienia ze zdecydowaną różnicą w kontroli nad publikacją

wiadomości, przy czym Usenet zapewnia prawie nieograniczoną wolność słowa, a

jakiekolwiek próby jej ograniczania spotykają się z ostrą reakcją użytkowników.

Odrzucanie wiadomości przez moderatorów Onetu było szeroko krytykowane

zarówno na konkurencyjnych forach, jak grupach dyskusyjnych. Zwraca to uwagę na

przywiązanie internautów do wartości nieskrępowanej komunikacji.

2.4 Powstanie i rozwój grupy

Opisane już zagadnienie władzy oraz kontroli w środowisku Usenetu dotyczy

interakcji w istniejących już grupach, natomiast procedura powstawania nowej grupy jest

dosyć złożona i przy quasi-demokratycznym charakterze nie pozostaje bez wpływu na

charakter interakcji.

Jarosław Rafa Intergłupki (2001) na http://www.wsp.krakow.pl/papers/f_moder.html.

Procedura tworzenia grup jest szczegółowo opisana, wraz ze wszystkimi

warunkami, jakie należy spełnić, aby grupa mogła powstać. Dokumenty FAQ oraz

instrukcje na stronach WWW opisują procedury dotyczące zakładania grup w hierarchii pl

oraz alt. Należy w tym miejscu zdecydowanie oddzielić grupy w hierarchii pl od grup alt,

jako że właśnie procedura zakładania jest podstawowym źródłem różnic między nimi,

zarówno na płaszczyźnie technicznej, jak i społecznej.

Zacznijmy od omówienia procedury dotyczącej grup pl.

Teoretycznie, z inicjatywą założenia nowej grupy wystąpić może każdy

użytkownik, co nie znaczy, że każdemu to się może udać. Przede wszystkim należy

zapoznać się z procedurą zakładania grup oraz upewnić się, iż istnieje rzeczywiste

zapotrzebowanie pośród użytkowników Usenetu na grupę o konkretnej tematyce. Odbywa

się to przy pomocy dwóch rodzajów wiadomości: RFD (Request For Discussion – prośba o

dyskusję) oraz CFV (Call For Votes – wezwanie do głosowania). Wiadomość RFD

zawierająca opis grupy, którą chcemy utworzyć, musi zostać przesłana na grupę

pl.news.nowe-grupy. Tam też, w ramach wątku „PROPOZYCJA: nazwa grupy”, nasz

pomysł zostanie poddany krytyce i dopiero gdy zostanie zaaprobowany, możemy przejść

do kolejnego etapu tworzenia grupy.

Na tym etapie powinien zostać wysłany list CFV, jednak nie na jakąkolwiek grupę,

lecz pod adres administratora hierarchii pl. On decyduje o rozpoczęciu głosowania oraz w

jego rękach pozostaje ostateczna decyzja o założeniu grupy. Następnie dochodzi do

głosowania i jeśli jego wynik będzie pozytywny, grupa zostaje wpisana do hierarchii i

rozpoczyna działanie.

W wyniku analizy wiadomości na grupach organizacyjnych oraz na podstawie

zainicjowanej na grupie pl.news.nowe-grupy dyskusji, okazało się, iż system tworzenia

grup odbiega nieco od procedury wyżej opisanej. Mimo akceptowanych propozycji RFD,

w ciągu ostatnich kilku miesięcy nie doszło do ani jednego głosowania, a co za tym idzie

nie powstała żadna grupa.

Okazuje się, iż ogromna liczba grup, dyskusje tysięcy aktywnych uczestników, cała

hierarchia pl podlega władzy jednego administratora

. Posiada on „władzę absolutną” i

jako jedyny ma możliwość zakładania oraz kasowania grup. Taki jednoosobowy model

zarządzania prowadzi do zahamowania rozwoju hierarchii pl. Nie wynika to bynajmniej ze

złej woli administratora, liczna i tętniąca życiem hierarchia pl jest po prostu zbyt duża, by

jedna, nawet bardzo zaangażowana osoba, była w stanie nią zarządzać.

w niektórych dyskusjach mówi się o dwóch.

Mimo to, polski Usenet wciąż się rozwija, powstają nowe grupy. Opisane powyżej

procedury oraz ich dysfunkcje, dotyczą wyłącznie hierarchii pl, natomiast istnieje jeszcze

druga, niezwykle liczna część sieci grup dyskusyjnych. Zaprezentowane wyniki badań

statystycznych wskazują, iż największa liczba polskich grup istnieje w hierarchii alt.

Grupy te nie podlegają opisanej procedurze dyskusji i głosowania. Do ich stworzenia

potrzebna jest jedynie wiedza dotycząca tzw. wiadomości kontrolnych (ang. control

messages), zawierających instrukcje dla serwera news, pozwalających na stworzenie nowej

grupy.

Wystarczy jedna wiadomość, by założyć grupę, jednak tak samo jedną

wiadomością można grupę skasować. Dlatego też hierarchia alt jest stosunkowo mało

stabilna, każda grupa może teoretycznie zniknąć z dnia na dzień. O ile w hierarchii pl o

losie grup decydują opisane wcześniej czynniki (skasowanie, a nawet zmiana nazwy grupy

także wymagają głosowania), to grupy alt są w dużo większym stopniu anarchistyczne, a

ich istnienie i rozwój dużo mniej stabilne. Z analizy wątków na grupach związanych z

funkcjonowaniem Usenetu oraz na samych grupach alt wynika jednak, iż w praktyce

niezwykle rzadko dochodzi do niekontrolowanego kasowania grup. Spowodowane jest to

nie tyle niespodziewanym wygaśnięciem instynktów destrukcyjnych pośród

użytkowników, lecz następującymi faktami:

- skasowanie grupy wymaga dosyć zaawansowanej wiedzy dotyczącej funkcjonowania

sieci grup oraz wspomnianych wiadomości kontrolnych;

- informacje o operacjach tego typu są zapisywane na serwerach news, łącznie z danymi

autora wiadomości kasującej, zatem skasowanie aktywnej, często odwiedzanej grupy

wiązałoby się z narażeniem na zemstę jej użytkowników;

- o ile wiadomości tworzące grupy są zazwyczaj przyjmowane przez serwery

automatycznie, to wiadomości kasujące podlegają zazwyczaj weryfikacji administratorów.

Stosunkowo łatwa procedura zakładania grup alt ma swoje zalety, dając szansę na

stworzenie „swojego miejsca w Usenecie” internautom dzielącym nawet bardzo oryginalne

zainteresowania. Mamy zatem grupy poświęcone wszelkim odmianom muzyki,

popularnym „garbusom”, czy całą podhierarchię alt.pl.regionalne, poświęconą

poszczególnym miastom i problemom lokalnym

Ze względu na brak ograniczeń w zakładaniu grup alt, to właśnie w tej hierarchii

mamy do czynienia ze stosunkowo dużym odsetkiem grup, których aktywność jest bliska

zeru. W niektórych przypadkach wynika to z faktu, iż założona grupa jest żartem,

podhierarchia regionalne istnieje także w hierarchii pl.

komunikatem lub testem procedury. Przykładem mogą być tu grupy typu

alt.pl.fan.leszek.miler.to.glupi.kiler (4 wiadomości w badanym okresie), czy

alt.pl.siemens.rulez.nokia.sucks (1 wiadomość). Większość z martwych grup stanowią

jednak ofiary błędnego przeświadczenia założyciela o powszechnym zainteresowaniu

danym tematem, za przykład może posłużyć grupa alt.pl.fan.leszczynski (3 wiadomości).

Popularność jurora programu „Idol” najwidoczniej nie przeniknęła do środowiska Usenetu.

Innym przypadkiem są grupy, których tematyka dubluje się z już istniejącymi. Grupa

alt.pl.telewizja.seriale.telenowele (3 wiadomości), być może przyciągnęłaby dyskutantów,

gdyby nie to, iż istnieją już: pl.rec.telewizja oraz alt.pl.telewizja.seriale, wyczerpujące

zapotrzebowanie na wirtualne dyskusje na ten temat. Może zastanawiać fakt, iż grupy te

określane są jako martwe, mimo że w badanym okresie napływały na nie pojedyncze

wiadomości. Statystyki te są jednak w większości wynikiem działalności reklamodawców,

a nie dyskutujących użytkowników.

Założenie grupy w hierarchii alt wiąże się z ograniczeniem jej dostępności.

Administratorzy serwerów news, szczególnie zagranicznych, często rezygnują z pobierania

grup z gałęzi alt, ze względu na ich niekontrolowany rozwój oraz powstawanie licznych

grup typu binaries, wymagających udostępniania dużej przestrzeni dyskowej.

Przemiany w grupach mogą wiązać się ze zróżnicowanymi czynnikami. Najczęściej

spotykanym zjawiskiem jest podział jednej grupy na kilka i utworzenie podhierarchii.

Podłożem takiego wydarzenia zazwyczaj jest potrzeba dostosowania grupy do

rozwijających się dyskusji, obejmujących zróżnicowane zagadnienia, nie zawsze zgodne z

pierwotnie określonym zakresem tematycznym. Przykładem może być tu podzielenie

podhierarchii pl.rec.muzyka na grupy poświęcone poszczególnym gatunkom muzyki.

Wyjątkowo interesujący przypadek takiej secesji dotyczy grupy pl.rec.foto, jako że wynika

on zarówno z przemian w środowisku grup dyskusyjnych, jak i tych zachodzących we

współczesnej fotografii.

Początkowo dyskusje na temat wszystkich aspektów fotografii odbywały się na

jednej grupie (pl.rec.foto), wkrótce jednak pojawiła się potrzeba oddzielenia wątków

traktujących o sprzęcie oraz ogłoszeń od dyskusji o artystycznej stronie fotografii. W tym

celu utworzono grupę pl.rec.foto.art. Powstała w ten sposób niewielka, acz bardzo stabilna

grupa, o niewielkich wahaniach ilości nadsyłanych wiadomości i prawie niezmiennej ilości

użytkowników (kwiecień 2002 - 226 nadawców, kwiecień 2003 - 250, kwiecień 2004 -

223). Technologia cyfrowej rejestracji obrazów stawała się coraz bardziej popularna, co

stopniowo znajdywało odzwierciedlenie w poświęconych fotografii cyfrowej wątkach

napływających na grupę pl.rec.foto. Antagonizm między zwolennikami klasycznych,

srebrowych procesów fotograficznych a entuzjastami nowych możliwości obrazowania

bardzo szybko doprowadził do powstania grupy pl.rec.foto.cyfrowa. Początkowo grupa

„analogowa” utrzymywała wysoką pozycję w rankingu ilości wiadomości oraz

użytkowników. Stopniowo jednak nowa grupa przejmowała użytkowników, którzy

rezygnowali z technologii analogowej, na korzyść cyfrowej. Wyniki badań ilościowych

wskazują, iż należy mówić tu raczej o przeniesieniu lub rozszerzeniu partycypacji na nowe

grupy, niż znaczącym zwiększeniu liczebności użytkowników. Zamieszczona poniżej

tabela, ilustrująca secesję w podhierarchii pl.rec.foto ukazuje między innymi dosyć stałą

liczbę użytkowników, zaangażowanych w dyskusje o fotografii, migrujących jedynie do

nowych grup.

Tabela 2.9 - Podział grup o tematyce fotograficznej

pozycja Grupy według ilości wiadomości

Wiadomości wysłanych Nadawców

kwiecień-2004

pl.rec.foto.cyfrowa

10430

1889

pl.rec.foto

6461

1279

121

alt.pl.rec.foto.cyfrowa.aberracjaszumofon

1426

214

pl.rec.foto.art

581

223

227

alt.pl.rec.foto.cyfrowa.gielda

495

268

302

alt.pl.foto.cyfrowa.gielda

213

119

440

alt.pl.fotogaleria

SUMA:

19665

3854

kwiecień-2003

pl.rec.foto

11120

1454

pl.rec.foto.cyfrowa

9648

1712

167

pl.rec.foto.art

901

250

SUMA:

21669

3416

kwiecień-2002

pl.rec.foto

11777

1500

pl.rec.foto.cyfrowa

4898

861

188

pl.rec.foto.art

676

226

SUMA:

17351

2587

kwiecień-2000

pl.rec.foto

3746

880

208

pl.rec.foto.art

SUMA:

3775

899

wrzesień-1999

pl.rec.foto

1251

216

Jak to zostało zasygnalizowane, wraz z powstaniem nowych grup nie doszło do

znacznego wzrostu liczebności użytkowników, czy też liczby nadsyłanych wiadomości. W

stosunku do roku 2003 doszło nawet do zmniejszenia sumy nadsyłanych wiadomości, przy

niewielkim wzroście liczby użytkowników.

Zjawisko postępującej dominacji fotografii cyfrowej nad analogową zdecydowanie

wykracza poza ramy tej pracy. Należy jednak choćby pokrótce zwrócić uwagę na

zachodzące przemiany i ich kontekst kulturowy. Tradycyjny negatyw stanowił pewne

świadectwo rzeczywistości, zatrzymany w kadrze obraz zyskiwał fizyczną postać. Obecnie

wszystko odbywa się w przestrzeni cyfrowej, obraz jest rejestrowany przez matrycę

aparatu, obrabiany i często modyfikowany w „cyfrowej ciemni”. Komputerowe ulepszanie

obrazu (od samego początku cyfrowego), będące obecnie praktyką nagminną w przypadku

mediów drukowanych, powoduje iż zaciera się granica między zarejestrowanym

oryginałem i dziełem redakcyjnego grafika.

Cyfrowe obrazowanie, dające praktycznie natychmiastowy rezultat niezwykle

daleko odbiega od niemalże alchemicznej wiedzy pionierów fotografii. Daleko idący

rozwój tego medium, niosący ze sobą zarówno pozytywne jak i negatywne konsekwencje

jest niezwykle ciekawym zagadnieniem dla badaczy współczesnej kultury.

2.5 Sieciowa tożsamość

Interakcje w specyficznym środowisku Internetu, a w szczególności grup

dyskusyjnych, odbywają się nie tyle między jednostkami, lecz między swoistymi

konstruktami, kreowanymi mniej lub bardziej świadomie obrazami jednostek.

W życiu codziennym, nasz stosunek do danej osoby jest uwarunkowywany przez

sygnały związane z jej wyglądem, płcią, rasą, statusem społecznym, zachowaniem i

wieloma innymi, zakodowanymi w procesie socjalizacji. Wzorce kulturowe, siatka

kategorii klasyfikacji jednostek pozwalają nam na identyfikację partnera interakcyjnego

już na podstawie cech zewnętrznych.

Komunikacja elektroniczna (w przypadku Usenetu) całkowicie pozbawia

możliwości takiej klasyfikacji, jako że sprowadza jednostkę do ciągu znaków

pojawiających się na ekranie komputera. W trakcie dyskusji możemy zdobyć określony

zasób informacji na jej temat, jednak bez możliwości ich weryfikacji. W kontaktach twarzą

w twarz jednostka może wpływać na jej postrzeganie w dosyć ograniczonym zakresie, a

fałszowanie cech takich jak wiek, czy płeć jest niemożliwe, bądź wymaga bardzo dużych

nakładów. Wchodząc w interakcje z innymi jednostkami w świecie rzeczywistym, już na

wstępie wnosimy informacje dotyczące naszego wyglądu czy zachowania.

Biorąc pod uwagę czysto tekstowy charakter interakcji w środowisku Usenetu oraz

związaną z tym anonimowość, możemy mówić raczej o konstruowaniu lub odtwarzaniu

tożsamości jednostki na podstawie nielicznych przesłanek zawartych w nadsyłanych

wiadomościach. Zręczny gracz może stworzyć całkowicie wyabstrahowaną tożsamość w

żaden sposób nie związaną z rzeczywistą.

Zagadnienie anonimowości, niewątpliwie kluczowe dla relacji internetowych,

niesie ze sobą pytanie o odpowiedzialność za słowa wypowiadane na czatach, IRCu, czy

też treść wiadomości wysyłanych na grupy dyskusyjne, będące przecież forum

publicznym

Mówiąc o internetowej anonimowości, należy podkreślić, iż jest to raczej

perspektywa, z jakiej jednostki postrzegają się wzajemnie w procesie interakcji, niż

anonimowość faktyczna. Ograniczenie zagadnienia anonimowości jedynie do jej

interakcyjnego aspektu jest niezbędne, jako że faktyczna anonimowość w sieci jest obecnie

jedynie mitem. Ustalenie danych personalnych konkretnego użytkownika jest nieosiągalne

dla przeciętnego internauty, bardziej doświadczony użytkownik będzie w stanie określić

jego internetowy adres IP, jednak nie jego rzeczywistą lokalizację. Tymczasem policja

oraz służby bezpieczeństwa, na podstawie informacji od operatora sieci, są w stanie

określić dokładny, fizyczny adres, pod którym znajduje się konkretny komputer oraz dane

osobowe użytkownika. Można przytoczyć tu przykład jednego z członków grupy

pl.rec.foto, który przed Europejskim Szczytem Ekonomicznym i planowanymi

demonstracjami alterglobalistów, w dyskusji dotyczącej ewentualnych „zadym” i ich

fotografowania, wysłał następującą wiadomość:

Sprzedam przepustke uprawniajaca do poruszania sie po strefie "zero" bez
kontroli i rewizji. Bez ceny minimalnej, kto da wiecej?

;pp

W przypadku usług IRC i czatów istnieje zarówno publiczny jak i prywatny poziom interakcji,

rozmowy możemy prowadzić zarówno w pokojach publicznych, jak i „na privie”, kierując nasze wypowiedzi
tylko do wybranej osoby. W przypadku grup dyskusyjnych, wszystko co wyślemy trafia na grupę ( bądź
grupy), natomiast funkcję „priva” spełnia e-mail.

Jarek

Dodane na końcu wypowiedzi „;pp” sugerowało, iż jest to żart, jednak policja, szczególnie

gorliwie monitorująca w tym czasie Internet, uznała wiadomość za podejrzaną. W domu

nadawcy została przeprowadzona rewizja, a on sam został zatrzymany.

Przytoczony przykład dobitnie świadczy o tym, iż obecnie możemy mówić jedynie

o silnym przeświadczeniu większości użytkowników o anonimowości, czy też

anonimowości interakcyjnej.

Nowe technologie w komunikacji internetowej pozwalają na rozszerzenie przekazu

o dźwięk i obraz, łącznie z dynamicznym podglądem naszego rozmówcy poprzez kamerę

internetową. Technologie te pozwalają na uzyskanie dużo bardziej rozbudowanej wiedzy o

użytkowniku, mają jednak zastosowanie niemal wyłącznie w systemach komunikacji

synchronicznej. W przypadku środowiska Usenetu jedynym źródłem informacji o

„rozmówcy” jest tekst.

Przy kontaktach twarzą w twarz, większość informacji o rozmówcy uzyskujemy na

podstawie wyglądu, „mowy ciała” i innych przekazów niewerbalnych. W momencie gdy

nie otrzymujemy tych informacji, tak jak w komunikacji elektronicznej, staramy się

wytworzyć obraz jednostki na podstawie dostępnych danych. Biorąc pod uwagę jak

niewielką ilość informacji o nadawcy zawiera przeciętna wiadomość przesyłana na grupę,

mamy do czynienia z procesem bardzo ogólnej kategoryzacji współdyskutantów,

przypisywaniu ich do z góry przyjętych typów - „mądrali”, „dogmatyka”, czy też

„eksperta”.

W świetle opisanych powyżej mechanizmów kategoryzacji nasuwa się pytanie, jaką

rolę odgrywa tożsamość użytkownika i jego identyfikacja w środowisku grup

dyskusyjnych. W internetowej komunikacji synchronicznej mamy do czynienia z silną

potrzebą identyfikacji interlokutora, niejednokrotnie celem całej rozmowy jest właśnie

„poznawanie się”. Świadczyć o tym może kierunek rozwoju oprogramowania służącego

komunikacji synchronicznej. Zarówno czaty jak i komunikatory oferują obecnie

możliwość przekazywania dźwięku oraz obrazu, dając rozmówcom znacznie większą ilość

informacji o sobie. W środowisku Usenetu, analiza prowadzonych dyskusji wskazuje na

dużo słabszą potrzebę identyfikacji rozmówcy w wymiarze znanym z komunikacji twarzą

w twarz. W asynchronicznej komunikacji elektronicznej na tożsamość jednostki składają

się elementy wynikające z dostępnych i istotnych (dla danej grupy lub użytkownika)

danych. W szczególności dotyczy to grup związanych z konkretną tematyką, np.

poświęconych technologii, czy nauce. Przykładowo, w dyskusjach na temat

programowania czy też grafiki komputerowej podstawowymi cechami decydującymi o

tożsamości użytkownika w grupie będą jego kompetencje, wiedza i doświadczenie oraz

stosunek do innych użytkowników. Możemy tu powrócić do porównania grup

dyskusyjnych do tradycyjnej gazety. Czytając artykuł poświęcony interesującej nas

tematyce, przede wszystkim zwracamy uwagę na treść, wartość merytoryczną, czy też po

prostu na to, czy styl pisania nam się podoba. Informacje na temat wyglądu lub innych

cech fizycznych autora stają się drugorzędne lub wręcz nieistotne. W praktyce, zarówno w

tradycyjnej gazecie jak i w internetowych dyskusjach treść artykułu lub wiadomości bywa

rozpatrywana przez czytelnika w oderwaniu od fizycznej osoby autora. W obu

przypadkach reprezentacją użytkownika - autora są wyłącznie jego wypowiedzi.

2.5.1 Cyfrowe emocje

Czysto tekstowa forma wypowiedzi praktycznie wyklucza zastosowanie

komunikatów niewerbalnych związanych z tonem, mimiką czy gestykulacją. Wszelkie

nacechowane emocjonalnie przekazy, metafory czy zdania zwyczajnie żartobliwe mogą

zostać odebrane zupełnie inaczej, niż to zakładał autor. Potrzeba oddania emocji w czysto

tekstowym środowisku początków Internetu została zauważona dosyć szybko, jednak sam

problem do dziś istnieje, a jego prowizoryczne, ograniczone formą przekazu rozwiązania,

przyczyniły się do powstania specyficznego języka sieci,

Podstawowym, niewątpliwie bardzo uproszczonym środkiem wyrażania emocji

stały się emoticony, nazywane niekiedy „buźkami”. Przy pomocy znaków kodu ASCII

użytkownicy zaznaczają swój nastrój, czy też stosunek do rozmówcy. Ze względu na

„tekstowy” charakter, do ich odczytania musimy przechylić głowę, okaże się wtedy, iż są

to symbolicznie ukazane wyrazy twarzy, reprezentujące smutek, radość i inne emocje.

Najważniejsze ze stosowanych emoticonów to:

:-) – zwykły uśmiech

;-) – uśmiech „z przymrużeniem oka”

:-> - uśmiech z przekąsem

:-D – głośny śmiech, wielka radość

:-( - smutek

często stosuje się uproszczoną formę emoticonów, pozbawionych myślnika (nosa), czyli

przykładowo :) zamiast :-).

:’-( - płacz

:-O – zdziwenie

:-P – pokazanie komuś języka

Jeśli w wiadomości przeczytamy „...no to mamy koniec tygodnia :)”, możemy się

domyślać, iż jej nadawca cieszy się z nadchodzącego weekendu. Dwa niepozorne znaki

zabarwiają emocjonalnie przekaz, który bez nich musiałby brzmieć „...no to mamy koniec

tygodnia, z czego bardzo się cieszę”

To samo zdanie napisane bez i z wykorzystaniem emoticonów nabiera zupełnie innych

znaczeń, przykładowo komunikat: „to bardzo interesujące ;-)” zamieszczony w odpowiedzi

na czyjąś wiadomość zostanie odebrany zupełnie inaczej, niż takie samo zdanie bez

emoticonu.

Podobne znaczenie mają rozmaite zabiegi stylistyczne, mające „zmiękczyć”

wypowiedź, nadać jej określony charakter. W wiadomościach wysyłanych na grupy

dyskusyjne często mamy do czynienia ze swoistą transkrypcją języka mówionego,

stylizacją wypowiedzi mającą za zadanie zbliżenie internetowej dyskusji to „realnej”

rozmowy. Często pojawiające formy typu „nno.. wiesz...” obrazują zawieszenie głosu, a

także „zmiękczają” treść wypowiedzi; różnica między zdaniem „no, wiesz... chyba nie

masz racji” a „nie masz racji” jest dla odbiorcy zasadnicza.

Przykładem ekspresji para-werbalnej jest także „wirtualny krzyk” lub podniesienie

głosu, w kulturze Internetu wyrażane poprzez użycie wielkich liter. Środek ten

wykorzystuje się dla zaakcentowania, wzmocnienia wypowiedzi.

Ostatnim z istotnych środków komunikacyjnych, charakterystycznych dla grup

dyskusyjnych są akronimy. Większość to skróty anglojęzyczne, które weszły na stałe do

języka Internetu, część z nich ma swoje polskie odpowiedniki. Poniżej zamieszczam listę

najbardziej popularnych, stosunkowo często pojawiających się w nadsyłanych

wiadomościach, podając w nawiasie polskojęzyczną wersję, o ile taka istnieje:

AFAIK - As Far As I Know - z tego, co wiem [ZTCW]

AFAIR - As Far As I Remember - z tego co pamiętam [ZTCP]

BTW - By The Way - przy okazji (poza tym)

EOT - End Of Topic - koniec tematu (ze strony piszącego)

FAQ - Frequently Asked Questions - często zadawane pytania

IMHO - In My Humble Opinion - Moim skromnym zdaniem [MSZ]

IMO - In My Opinion - Moim zdaniem [MZ]

IMVHO - In My Very Humble Opinion - moim bardzo skromnym zdaniem [MBSZ]

ROTFL - Rolling On The Floor Laughing - tarzając się ze śmiechu

RTFM - Read The Fine / Fucking Manual - poczytaj wspaniałą / pier.. instrukcję obsługi

TIA - Thanks In Advance - Z góry dziękuję

Oprócz wyżej wymienionych, powstały także specyficznie polskie akronimy:

BP - bardzo przepraszam

BP, PPNMSP - bardzo przepraszam, po prostu nie mogł(e/a)m się powstrzymać.

MSPANC - mogł(e/a)m się powstrzymać ale nie chciał(e/a)m

PPNMSP - Po prostu nie mogł(e/a)m się powstrzymać

SOA #1 - Standardowa odpowiedź administratora nr 1 (czyli: 'U mnie działa')

SOU #1 - Standardowa odpowiedź usera

nr 1 (czyli: 'U mnie nie działa')

Niekiedy w internetowych dyskusjach stosuje się także tzw. „tagi” wzorowane na

poleceniach używanych w HTML - języku służącym do tworzenia stron internetowych.

Przy ich pomocy oznacza się część tekstu, nadając jej określony kontekst lub charakter.

Zastosowanie „tagów” wygląda zazwyczaj następująco:

<żart mode on>

albo

<żart>

treść wiadomości
< żart mode off>

albo

</żart>

2.5.2 Rekonstrukcja „małpy”

W środowisku grup dyskusyjnych atrybutem pozwalających na uzyskanie choćby

szczątkowej wiedzy o użytkowniku jest adres poczty elektronicznej widniejący w

nagłówku wiadomości. W Internetowych interakcjach, bazujących zazwyczaj na bardzo

skromnej wiedzy o jednostce, ten prosty ciąg znaków jest niekiedy jedynym źródłem

informacji. Adres e-mail wygląda zazwyczaj następująco: nazwa_użytkownika@domena.

Nazwą użytkownika może być praktycznie dowolne słowo lub słowa, wybrane przez daną

osobę podczas zakładania konta pocztowego

, od imienia i nazwiska po zupełnie

absurdalne czy niezrozumiałe pseudonimy. Często dzięki tej nazwie możemy

zidentyfikować nie tylko płeć, ale i zainteresowania czy zawód danej osoby. Ze względu

na pełną dowolności w wyborze loginu (nazwy użytkownika), bardzo łatwo możemy

zostać oszukani przez dowcipnego nadawcę, a osoba posługująca się adresem

nastolatka@domena.pl to w rzeczywistości miły inżynier w kwiecie wieku. Druga część

user - (ang.) użytkownik.

w niektórych przypadkach (np. firmy, instytuty naukowe, organizacje) nazwa w adresie jest

przydzielana odgórnie.

adresu, czyli domena, to adres internetowy serwera poczty, na którym założone zostało

konto. Niekiedy także na tej podstawie możemy uzyskać informacje o użytkowniku. W

większości przypadków członkowie grup korzystają z darmowych kont pocztowych, a

figurująca w adresie domena typu onet.pl czy o2.pl nie dostarcza nam praktycznie żadnych

informacji, poza tym, że dana osoba najprawdopodobniej mieszka w Polsce. Jednakże jeśli

odczytamy wiadomość pochodzącą z domeny uw.edu.pl, wiemy tym samym, iż jej

nadawca jest związany z Uniwersytetem Warszawskim, przy czym możemy się jedynie

domyślać, czy jest to student pierwszego roku, czy też mamy do czynienia z szanowanym

profesorem. Aby lepiej zobrazować to zagadnienie, przytoczę przykłady adresów

użytkowników najczęściej nadsyłających wiadomości na grupę pl.regionalne.warszawa w

badanym okresie ( kwiecień 2004):

- szuwaks@go2.pl – użytkownik posługuje się pseudonimem, a domena w adresie, to

popularny serwis darmowych kont pocztowych, zatem możemy zidentyfikować jedynie

jego płeć;

- "michaljonca" <miguel@arch.pw.edu.pl> - tutaj podany adres jako całość jest fałszywy,

tylko część w nawiasie jest właściwa. Adres ten jednak daje nam wyjątkowo dużo

informacji o autorze wiadomości, prawdopodobnie zawiera jego rzeczywiste imię i

nazwisko, a jego druga część, to domena należąca do Wydziału Architektury Politechniki

Warszawskiej, a zatem autor jest w jakiś sposób związany z ta uczelnią.

Interesującym może wydać się fakt, iż podobne do wyżej omawianego,

„prowadzące do nikąd”, adresy pojawiają się bardzo często w nagłówkach wiadomości.

Cel podawania takich adresów najlepiej zobrazuje następny przykład:

- algi@BEZSPAMU.aster.pl

- pisz_na@bartosz.maupa.suchecki.pl

- adam_nielubie.spamu@dalete_kondrat.pl

Praktyka podawania fałszywych adresów poczty elektronicznej

nie służy

bynajmniej utrudnianiu komunikacji z daną osobą, jest to forma zabezpieczenia przed

niechcianą korespondencją, nazywaną przez internautów SPAMem.

Wiadomości są w rzeczywistości wysyłane z prawdziwego adresu użytkownika, zmieniany jest

jedynie „adres zwrotny” w nagłówku wiadomości.

2.6 Komercjalizacja sieci

Niechciane reklamy zalewające skrzynki pocztowe internautów to jeden z

najważniejszych aspektów zjawiska stopniowej komercjalizacji Internetu. Zagadnienie

niechcianej poczty, określanej jako „spam”, wykracza częściowo poza ramy tej pracy,

jednak dotyczy ono praktycznie wszystkich użytkowników Internetu, a w szczególności

aktywnych uczestników internetowych dyskusji. Warto zatem pokrótce wyjaśnić czym jest

spam i dlaczego stanowi jeden z najbardziej palących problemów współczesnego

Internetu.

Nadawcy tych uciążliwych maili, zapełniających skrzynki pocztowe internautów,

wynajdują nowych adresatów w sposób równie sprytny, co nieuczciwy. Wyspecjalizowane

programy automatycznie przeszukują zasoby sieci w poszukiwaniu ciągów znaków

zawierających symbol „@”, czyli adresów poczty elektronicznej. Adresy te trafiają

następnie do baz danych i internauta mimowolnie zostaje zasypany rozmaitymi ofertami,

od podejrzanie taniego oprogramowania po niedwuznaczne propozycje od gospodyń

domowych zza oceanu. Wymienione w poprzednim podrozdziale adresy zostały zmienione

w taki sposób, aby dla zbierającego dane automatu były całkowicie nieprzydatne, a dla

czytającego wiadomość użytkownika łatwe do zrekonstruowania. Zmodyfikowany adres w

nagłówku wiadomości powoduje, iż reklamy trafiają w próżnię, natomiast uczestnicy

internetowych dyskusji są zazwyczaj dodatkowo informowani o pułapce w adresie już w

treści wiadomości, w automatycznie dodawanym podpisie.

Pochodzenie określenia spam można tłumaczyć dwojako:

- najbardziej prawdopodobne - źródłem jest skecz Monty Pythona, w którym to menu

restauracji zawierało rozmaite potrawy, jednak w rzeczywistości, bez względu na

zamówienie, do każdego dania podawano właśnie SPAM, czyli mielonkę wieprzową;

- żartobliwy skrót od Stupid Person AdvertiseMent - w wolnym tłumaczeniu - reklama

rozsyłana przez głupka.

Warto zaznaczyć, iż jako spam kwalifikuje się nie tylko nie zamówioną reklamę,

ale każdą masowo rozsyłaną pocztę, włączając w to rozmaite „łańcuszki szczęścia”, czy

(najczęściej fałszywe) apele o pomoc.

Problem niechcianej reklamy (spamu), to obok różnego rodzaju wirusów obecnie

jedna z największych bolączek internautów. Wystarczy powołać się tu na szacunkowe

wyliczenia firm sektora bezpieczeństwa sieciowego (Internet Security). Według

MessageLabs

, spam stanowi obecnie około 80% przychodzących wiadomości, natomiast

http://www.messagelabs.com/

w roku 2005 udział ten może się zwiększyć do 90%

. Tak wysokie wartości uzmysławiają,

iż to właśnie niechciana reklama jest jednym z największych zagrożeń dla całej

społeczności internetowej.

Obecnie większość usługodawców oferujących konta e-mail udostępnia

użytkownikom filtry antyspamowe automatycznie blokujące podejrzaną pocztę. Zdarza się

jednak, iż automat zakwalifikuje wartościową dla nas wiadomość jako reklamę, a co za

tym idzie, zerwie kanał komunikacyjny.

Problem spamu jest obecnie szeroko dyskutowany, a walka z nadawcami milionów

niechcianych wiadomości odbywa się już także na płaszczyźnie prawnej. Świadczyć o tym

może choćby wprowadzona w Polsce Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług

drogą elektroniczną oraz analogiczne przepisy w innych krajach, przewidujące wysokie

kary (łącznie z karą pozbawienia wolności) za masowe wysyłanie spamu. W drugiej

połowie 2004 roku sąd w Rzeszowie ukarał nadawcę nie zamówionej reklamy grzywną w

wysokości 3 000 złotych. Ten jednostkowy przypadek świadczy o dostrzeżeniu wagi

zjawiska i próbach walki z nim.

W Usenecie walka z niechcianą pocztą toczy się na dwóch frontach:

- zapobieganie - opisane już fałszywe adresy oraz tzw. „spam traps”;

- zwalczanie – administratorzy oraz moderatorzy grup walczą z niechcianą reklamą

uruchamiając tzw. cancel-boty, programy automatycznie kasujące wiadomości

zidentyfikowane jako spam oraz nie spełniające wymagań formalnych określonych w

netykiecie

. Istnieje także grupa dyskusyjna poświęcona wyłącznie walce ze spamem –

pl.internet.mordplik (mordplik, to spolszczenie angielskiej nazwy killfile, czyli listy

adresów ignorowanych, która pozwala na zablokowanie wiadomości pochodzących od

konkretnego nadawcy) W środowisku grup dyskusyjnych możliwości stosowania

zaawansowanych technik reklamowych są bardzo ograniczone. Nie tylko ze względu na

powszechną niechęć użytkowników i administratorów do niezamówionej reklamy, lecz

przede wszystkim z powodu stosowanej w przesyłaniu wiadomości technologii.

Propagowanym standardem w redagowaniu wiadomości na grupy jest „plain text”, czyli

zwykły, nieformatowany tekst, uniemożliwiający stosowanie większości internetowych

chwytów reklamowych, czy choćby wstawianie do wiadomości plików graficznych. Nawet

Anna Meller. Spam nasz powszedni. 2004. Dostępne pod adresem

http://www.idg.pl/news/67215.html.

normy netykiety zostaną szczegółowo opisane w następnym rozdziale pracy.

jeśli ktoś zdecyduje się na reklamowanie własnego serwisu poprzez podszycie się pod

zadowolonego klienta, zachwalającego daną stronę czy usługę, szybko zostanie

zidentyfikowany jako spamer i w najlepszym przypadku publicznie zdemaskowany.

Dlatego też to właśnie niezamówione e-maile z reklamami trafiające na adresy zebrane z

grup stanowią główne zagrożenie dla uczestników internetowych dyskusji.

Rozdział 3

Reguły i analiza procesów interakcyjnych

3.1 Konformizm w Sieci

Patricia Wallace w książce „Psychologia Internetu” (2001) porusza wiele

interesujących zagadnień dotyczących zachowań człowieka w środowisku sieciowym.

Autorka, nawiązując do eksperymentów Smilowitza, Comptona i Flinta, przedstawia tezę,

iż w środowisku komunikacji sieciowej mamy do czynienia z obniżonym poziomem

konformizmu w kwestii wyrażania opinii, zachowań wobec innych uczestników interakcji.

Anonimowość oraz brak fizycznej obecności w środowisku interakcji osłabiają i oddalają

presję i potrzebę dostosowania się do opinii grupy. Ten „klasyczny” konformizm jest

jednak zastępowany nowymi wymogami grupy wobec jednostki. Aby funkcjonować w

jakiejkolwiek grupie społecznej należy poznać i przestrzegać choćby podstawowych norm

podzielanych przez pozostałych jej uczestników. Tak też dzieje się w przypadku Usenetu,

gdzie wolność opinii współistnieje z regulaminami szczegółowo określającymi sposoby jej

wyrażania. W dalszej części pracy postaram się omówić Usenetowy system norm oraz

strategie zapewniające ich przestrzeganie.

3.2 Reguły interakcji

Omawiając zjawiska interakcyjne w środowisku Usenetu należy już na wstępie

podkreślić, iż wszelkie zachowania oraz reakcje z nimi związane mają charakter

jednostkowy i subiektywny. Mimo że istnieje zbiór norm regulujących komunikację w tym

środowisku - netykieta to ich egzekucja zależna jest w dużej mierze od charakteru

konkretnej grupy, więzi w niej panujących, a przede wszystkim od indywidualnych

odczuć pojedynczego użytkownika. Badanie interakcji w ramach grup dyskusyjnych opiera

się na analizie pojedynczych wiadomości tworzących wątki. Ze względu na ograniczony

konformizm użytkowników nieczęsto mamy do czynienia z jednomyślnością grupy. Co

więcej, wiedza którą uzyskujemy oparta jest wyłącznie na reakcjach aktywnych

użytkowników, na wysłanych przez nich wiadomościach.

3.2.1 Usenetowy system wartości

Anonimowość, w połączeniu z oddaleniem poczucia odpowiedzialności czynią z

Internetu środowisko niezwykle podatne na destrukcyjne działanie nawet pojedynczych

jednostek. Nawet bardzo interesująca dyskusja odbywająca się na IRCu, czacie, czy też

forum internetowym może zostać zdeprecjonowana przez jedną tylko osobę, np.

zapełniającą ekran obraźliwymi, czy też zupełnie przypadkowymi komunikatami. Wydaje

się zatem, iż środowisko takie jak Usenet, niemalże pozbawione formalnej kontroli i

systemu sankcji, powinno bardzo szybko ulec degeneracji, przekształcić się w wielkie

„pole bitwy”, a w konsekwencji ulec całkowitemu rozkładowi. Niechybna śmierć Usenetu,

mimo iż wielokrotnie prorokowana, nie nastąpiła i nic nie wskazuje na to, by miała nadejść

w najbliższym czasie. Jak wynika z przeprowadzonych na potrzeby tej pracy badań,

Usenet wciąż się rozwija, wciągając coraz większe rzesze użytkowników w świat

wirtualnych dyskusji. W dużej mierze wynika to z uznania i zaakceptowania przez

większość użytkowników określonych wartości w internetowej interakcji. Analiza

wiadomości nadsyłanych na grupy dyskusyjne pozwala określić pewien podstawowy

system wartości dotyczący komunikacji w tym środowisku, na podstawie którego powstała

sieciowa etykieta, opisana w dalszej części pracy.

Wiele przesłanek wskazuje, iż w środowisku grup dyskusyjnych za priorytet uznaje

się sam akt komunikacji oraz interakcje między użytkownikami. Dotyczy to zarówno sfery

merytorycznej jak i technicznej. Wolność komunikacji i wyrażania poglądów jest

obwarowana kilkoma istotnymi warunkami:

- uczciwość w dyskusji - za szczególnie naganne uznaje się manipulowanie cytowanymi

wypowiedziami;

- szacunek dla współdyskutantów;

- prawo do prywatności - ochrony danych osobowych, norma związana przede wszystkim

z niechętnym stosunkiem do niezamówionej reklamy;

- stosowanie się do podziału tematycznego grup - wiadomości powinny być wysyłane na

odpowiednie grupy tematyczne.

Wydawać się może, iż założenia takie powinny być oczywiste, bez względu na

środowisko interakcji. Praktyka pokazuje jednak, iż interakcje w obrębie grup

dyskusyjnych prowadzą niekiedy do sytuacji konfliktowych, a także budzą silne emocje

uczestników dyskusji. Przekłada się to na słowną „wolną amerykankę”, a w skrajnych

przypadkach może prowadzić do przeniesienia agresji w świat rzeczywisty.

Obserwując internetowe dyskusje możemy z całą pewnością stwierdzić, iż w

komunikacji internetowej mamy do czynienia ze zdecydowanie wyższym poziomem

agresji niż w komunikacji twarzą w twarz, a także z silną polaryzacją poglądów. Usenet

służy wyrażaniu poglądów oraz dyskusjom na rozmaite tematy, także te najbardziej

drażliwe. Prowadzi to niejednokrotnie do ostrych konfliktów czy agresywnych wymian

zdań. Zazwyczaj nawet ostre „pyskówki” są przez uczestników dyskusji tolerowane, a

niekiedy traktowane wręcz jako grupowa rozrywka. Istnieje jednak określona granica,

zależna w dużej mierze od atmosfery oraz więzi panujących na grupie, poza którą

użytkownik musi liczyć się z opisanymi w dalszej części pracy sankcjami ze strony

współdyskutantów.

Na podstawie opisanego powyżej repertuaru wartości utworzono zestaw norm i

zaleceń dla internautów chcących w sposób bezkonfliktowy egzystować w Internecie - jest

to dobrowolnie przyjmowany kodeks, określany mianem netykiety. W dalszej części pracy

przedstawię podstawowe jej założenia, wraz z systemem kar przewidzianych dla

łamiących normy użytkowników.

3.2.2 Netykieta i FAQ

Wiele grup posiada własne, specyficzne normy, do których powinni stosować się

dyskutujący. Mogą one dotyczyć zarówno zakresu poruszanych zagadnień, jak i sposobu

formatowania wiadomości. Istnieje jednak pewien uniwersalny kodeks określający reguły

interakcji dla środowiska grup dyskusyjnych, jak i całego Internetu.

Kodeksem tym jest netykieta, czyli etykieta internetowa. Podobnie jak klasyczna etykieta,

nie jest to kodeks w sensie prawnym, lecz raczej zbiór ogólnie przyjętych obyczajów,

mających unormować, a przede wszystkim ułatwić komunikowanie się w środowisku

sieciowym. Istnieje kilka wersji netykiety, dostosowanych do poszczególnych usług (IRC,

e-mail, strony WWW, Usenet). Poniżej przedstawię najważniejsze z zawartych w

netykiecie norm, dotyczących środowiska grup dyskusyjnych, co pozwoli z pewnością

lepiej zrozumieć reguły interakcji, a także wiele opisywanych w tej pracy zachowań

poszczególnych użytkowników.

- Grupa to przede wszystkim miejsce spotkań i dyskusji na określony temat. Jej uczestnicy

nie mają obowiązku udzielania odpowiedzi na zadawane przez nowicjuszy pytania.

Założenie to doskonale ilustruje fragment dokumentu zamieszczonego na stronie

internetowej jednej z grup:

„Co to w ogóle jest grupa dyskusyjna?

Najłatwiej scharakteryzować ją używając definicji negatywnej, tzn. odpowiadając na

pytanie czym na pewno nie jest - nie jest darmową infolinią, encyklopedią ani zawsze

czynnym punktem informacyjnym. Niesie to za sobą wiele różnorakich konsekwencji,

między innymi takie, że grupowicze nie czytają grupy po to by udzielać odpowiedzi na

pojawiające się na niej pytania nowicjuszy, co więcej nie muszą zupełnie odpowiadać na

pytania nowicjuszy, a jeśli już nawet to robią, to tylko dlatego że chcą bezinteresownie

pomóc, a nie dlatego, że mają obowiązek odpowiadać na pytania.”

- Przed wysłaniem pierwszej wiadomości na daną grupę użytkownik powinien

zapoznać się z ostatnio nadsyłanymi wątkami, aby poznać atmosferę panującą na grupie,

zrozumieć jej tematykę oraz podstawowe zasady. Przejrzenie grupowego archiwum jest

wskazane praktycznie przy każdej wysyłanej wiadomości, aby uniknąć powtarzania

zadanych już przez kogoś pytań.

- W internetowych dyskusjach preferuje się zwięzły styl artykułowania przekazu a

wiadomości powinny być zgodne z tematyką grupy. Użytkownicy, wysyłający wiadomości

na niewłaściwą grupę, zamiast oczekiwanej odpowiedzi mogą się spodziewać krótkiego

komunikatu NTG (ang. Not This Group - Nie Ta Grupa).

- Jeśli dyskusja dotyczy spraw dla grupy nieistotnych, wykracza poza tematykę

danego wątku lub ogranicza się do wymiany zdań między dwoma użytkownikami, przyjęte

jest, by przenosić ją „na priva”, czyli kontynuować przy pomocy poczty elektronicznej.

Zwyczaj ten ma uchronić grupę przed zalewem wiadomości nieinteresujących dla

źróło: http://www.windsurfing.rec.pl/?gr=09&poz=01 (pisownia oryginalna).

większości grupy oraz zapoznawaniem się z epitetami wymienianymi między kłócącymi

się użytkownikami.

Należy zaznaczyć, iż nie każda wiadomość odbiegająca od tematyki grupy będzie

w ten sposób traktowana. Atmosfera prowadzonych dyskusji w większości przypadków

przypomina bardziej spotkanie w kawiarni, czy pubie niż seminarium naukowe.

W rzeczywistości wszystko zależy od charakteru grupy i nastawienia dyskutantów.

Wiadomość o treści „Elvis żyje, Marsjanie go porwali” wysłana na naukową grupę

pl.sci.kosmos zostałaby najprawdopodobniej uznana za typowy przypadek NTG. Jeśli

jednak jej nadawcą byłby bywalec grupy, dużo bardziej prawdopodobne jest, iż pozostali

potraktowaliby wiadomość jako żart, rozluźnienie dyskusji na temat hipotetycznej

kolonizacji Czerwonej Planety. W przypadku grup o charakterze towarzyskim, w

szczególności między ich bywalcami, granice „wiadomości nie na temat” nie są tak ścisłe.

Na wielu grupach przyjęte jest, by wiadomości luźno lub wcale niezwiązane z

tematyką grupy, a także odpowiedzi odbiegające od pierwotnego tematu oznaczać w

nagłówku literami OT, co jest skrótem od angielskiego „off topic”, czyli „poza tematem”.

- Nie należy wysyłać na grupę odpowiedzi, będących uwagami odnośnie stylu

pisania (błędów ortograficznych, gramatycznych itp.). Jeśli koniecznie chcemy zwrócić

komuś uwagę, powinniśmy to uczynić przy pomocy listu skierowanego wyłącznie do danej

osoby.

- Wszelkiego rodzaju ogłoszenia powinny być kierowane na właściwe grupy,

zawierające w nazwie słowo ogłoszenia, lub po prostu do tego przeznaczone (np.

pl.praca). Na nielicznych grupach ogłoszenia są dozwolone (o ile są związane z tematyką

grupy), natomiast na pozostałych są zabronione. Zazwyczaj, jeśli regulamin danej grupy

zezwala na publikowanie ogłoszeń, wymaga się by tego typu wiadomości były

odpowiednio oznaczone w nagłówku, np. poprzez dodanie słowa „spam”, lub „reklama”.

Takie oznaczenie pozwala nie zainteresowanym użytkownikom automatycznie odfiltrować

ogłoszenia. Łamanie reguł „usenetowej reklamy” może wiązać się z bardzo poważnymi

sankcjami, ze względu na opisane zjawisko komercjalizacji Internetu i niechęć internautów

do wszelkiego rodzaju spamu.

- Wysyłając odpowiedź na wiadomość innego użytkownika należy przytoczyć

tę część wiadomości, do której się odnosimy, nasza odpowiedź powinna znaleźć się pod

cytatem. Cytowanie całej wiadomości jest niewskazane. Jest to jeden z najczęściej

popełnianych błędów w internetowych dyskusjach.

- Do wysyłanej przez nas wiadomości powinien zostać dołączony podpis, może to

być imię i nazwisko, w ostateczności pseudonim (nick). Wiadomość bez podpisu może

zostać potraktowana podobnie jak każdy inny anonim i zwyczajnie zignorowana.

- Przed wysłaniem pytania na grupę użytkownik powinien skorzystać z dostępnych

źródeł, które mogą zawierać odpowiedź (dokumentacja programu lub urządzenia), ze

szczególnym uwzględnieniem archiwum wiadomości i stron WWW o danej tematyce.

Zadając pytanie, które pojawiło się np. już trzy razy w przeciągu tygodnia, zostaniemy

prawdopodobnie potraktowani jako „idący na łatwiznę”.

- Jeśli użytkownik uważa, iż zagadnienie poruszane w wiadomości dotyczy więcej

niż jednej grupy, powinien wykorzystać możliwość crosspostingu. Powinien przy tym

zadbać, aby odpowiedzi spływały w jedno miejsce - na adres jednej grupy - korzystając z

mechanizmu FUT (Follow Up To - w najpopularniejszym czytniku grup, Outlook Express,

funkcja ta nosi nazwę „prześlij w nawiązaniu”).

- Absolutnie zabronione jest usuwanie wiadomości innych niż własne, bez względu

na ich treść. Nie istnieje żaden formalny sposób na całkowite zablokowanie wysłanych

wiadomości, jednak posiadająca odpowiednią wiedzę osoba jest w stanie usunąć

wiadomość. Istnieje bowiem mechanizm „cancel-post”, czyli specjalna wiadomość

kontrolna, służąca wykasowaniu już wysłanej wiadomości z serwera. W założeniu służy

ona do usuwania własnych wiadomości, np. zawierających błędy, czy omyłkowo

wysłanych pod niewłaściwy adres. Wystarczy jednak spreparować odpowiedni nagłówek

listu, by podszywając się pod kogoś skasować jego wypowiedzi. Praktyka taka jest jednak

nielegalna i potępiana przez internautów, a dla kasującego może skończyć się przykrymi

konsekwencjami.

Z tego samego mechanizmu korzystają wspomniane cancel-bots, czyli programy

automatycznie kasujące napływający na grupy spam. Odbywa się to jednak zazwyczaj za

zgodą użytkowników, a przede wszystkim służy utrzymaniu porządku na grupie.

- Czytelnikami grup są użytkownicy o rozmaitych kompetencjach kulturowych,

reprezentujący zróżnicowane grupy społeczne, czy religijne. Nadawca powinien np. wziąć

pod uwagę, iż jego wiadomość nie dla każdego będzie zabawna, a dla niektórych może być

wręcz obraźliwa. W komunikacji przy pomocy poczty elektronicznej autor listu określa

konkretnego adresata, a forma wypowiedzi uwzględnia stosunek prywatny, czy też

zawodowy między nadawcą a odbiorcą. W Usenecie wiadomość jest wysyłana do

nieokreślonej liczby zróżnicowanych adresatów (wszystkich, którzy zdecydują się ją

przeczytać), co powinno zostać uwzględnione przez jej autora. Niemniej jednak, w

środowisku grup specjalistycznych istnieje pewien poziom oczekiwań wobec

użytkownika - do uczestniczenia w dyskusji wymagana jest określona wiedza. Trudno

przecież oczekiwać, by np. specjaliści zajmujący się tworzeniem stron internetowych do

każdego otwieranego na pl.comp.www wątku załączali skrócony kurs programowania w

HTML, PHP, javie, i java script

, tylko po to, by nawet całkowity nowicjusz był w stanie

zrozumieć dyskutowane zagadnienie.

Doświadczeni członkowie danej grupy zazwyczaj będą oczekiwać od zabierającego

głos użytkownika, iż zapoznał się on z obowiązującymi zasadami dotyczącymi zarówno

formy, jak i treści nadsyłanych wiadomości. Zasady te możemy podzielić na

ogólnosieciowe oraz grupowe. Źródłem informacji na temat zasad ogólnych jest opisana

już netykieta, natomiast w wielu przypadkach istnieje szereg norm związanych z konkretną

grupą. Ich opis, wraz z odpowiedziami na podstawowe pytania dotyczące tematyki grupy,

jest zawarty w dokumencie noszącym nazwę FAQ (ang. Frequently Asked Questions).

Funkcja normatywna tego typu dokumentu ogranicza się zazwyczaj do opisania zasad

prowadzenia dyskusji na danej grupie, zachowań pożądanych i zakazanych oraz

zamieszczenia odsyłacza do jednej z wersji netykiety.

Przykładem reguły grupowej jest wymóg, by w przypadku dyskusji na temat filmu,

jeśli autor wiadomości zdradza kluczowy fragment fabuły, opis taki był odpowiednio

oznaczony - zazwyczaj stosuje się określenie „spoiler” ( w wolnym tłumaczeniu - „psuj”)

w temacie lub treści wiadomości oraz oddziela się dany fragment od reszty wiadomości w

następujący sposób:

języki programowania stosowane przy budowaniu serwisów WWW.

(treść wiadomości)

.
.

.
S

P
O

I
L

E
R

.
.

.
(treść spoilera)

Dzięki temu, aby dowiedzieć się kim był morderca w filmie X, użytkownik jest zmuszony

do przewinięcia treści wiadomości, natomiast osoba, która chce sama obejrzeć film nie

dowie się tego przez przypadek.

W FAQ zamieszczony jest opis problematyki, jaką grupa się zajmuje. Jest to o tyle

istotne, iż nie w każdym przypadku nazwa grupy pozwala na dokładne określenie jej

tematyki; przykładowo pl.comp.pecet jest poświęcona komputerom osobistym (PC), a opis

zawarty w FAQ precyzuje, iż grupa służy dyskusjom wyłącznie na temat sprzętu

komputerowego.

Najważniejsza funkcja FAQ wynika z samej nazwy dokumentu. Zebrane w jednym

miejscu odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania, służą przede wszystkim

uregulowaniu tematyki prowadzonych dyskusji - wyeliminowaniu powtarzających się

pytań zadawanych przez początkujących w danej dziedzinie użytkowników. Podobną

funkcję spełnia archiwum grupy (dostępne np. przez wyszukiwarkę Google), zawierające

większość wiadomości kiedykolwiek wysłanych na grupy, z możliwością wyszukiwania

według słów kluczowych.

Może się wydawać, iż wymaganie od początkującego użytkownika zapoznania się

z archiwalnymi wątkami oraz FAQ może mieć efekt zniechęcający, wpływający

negatywnie na interakcje. Należy jednak zauważyć, iż w praktyce dotyczy to głównie

przypadków, gdy dane pytanie pojawiało się już na grupie kilkukrotnie i została na nie już

udzielona wyczerpująca odpowiedź lub gdy zachowanie użytkownika jednoznacznie

wskazuje, iż nie zna on obowiązujących na grupie zasad. Z perspektywy stałych członków

grupy, odpowiadanie po raz kolejny na to samo pytanie wydaje się bezcelowe, dlatego też

najczęściej jego autor zostaje odesłany do FAQ lub konkretnego, archiwalnego wątku.

Wiele grup korzysta z mechanizmu FAQ-bot’ów, programów automatycznie

wysyłających do nowych użytkowników e-mail z informacją dotyczącą tematyki grupy

oraz FAQ.

3.2.3 Wykroczenia i sankcje

W środowisku usług synchronicznych, w szczególności IRC, nadzorem zajmują się

operatorzy, nazywani skrótowo „opami” – zazwyczaj zasłużeni dla danego kanału ( pokoju

rozmów) użytkownicy. Posiadają oni szczególne uprawnienia, łącznie z możliwością

stałego lub czasowego odcięcia dostępu do pokoju. Ponieważ operatorzy sprawują realną

władzę, dochodzi do konfliktów między grupami użytkowników, których ambicją jest

uzyskanie kontroli nad konkretnymi kanałami. Prowadzi to niekiedy do prawdziwych

wojen, wynikiem których jest zakłócenie komunikacji w danym pokoju rozmów, a

niekiedy na całym serwerze. W przypadku grup dyskusyjnych nie ma stanowiska „opa”,

nie ma też możliwości „zsanowania”

użytkownika tak, aby nie mógł wysyłać

wiadomości na grupę, jak to ma miejsce w środowisku IRC. Grupy nie posiadają także

formalnego „kodeksu postępowania”, określającego karę przewidzianą za konkretne

przewinienie. Struktura i technologia Usenetu pozwalają każdemu użytkownikowi

zdecydować, czy chce daną wiadomość przeczytać, czy też nie, pozostać cichym

obserwatorem, czy też włączyć się do dyskusji. Mamy tu zatem do czynienia z czysto

subiektywnym odbiorem wiadomości, a co za tym idzie, indywidualną jej oceną i reakcją.

W przypadku środowiska grup dyskusyjnych wykroczenia możemy podzielić na

dwie kategorie: formalną i merytoryczną.

Najważniejsze błędy i wykroczenia formalne to:

- niewłaściwe redagowanie wiadomości – np. odpowiadanie nad cytatem - jest to jeden z

najczęściej popełnianych błędów;

ban (ang. zakaz, banicja ) – zablokowanie dostępu do danej usługi dla pojedynczego użytkownika

lub całej ich grupy.

- inne od przyjętego kodowanie polskich znaków

. Jest to istotne z punktu widzenia

dostępności nadsyłanych postów. Przy zastosowania niewłaściwego kodowania,

wiadomość może zostać źle odczytana przez klienta grup dyskusyjnych, a w miejscu

polskich znaków ś,ć,ł,ó,ź,ż,ą,ę pojawią się tzw. krzaki, czyli symbole zastępcze.

Odczytanie takiej wiadomości staje się co najmniej utrudnione:

Mój syn w³a¶nie wróci³ z Francji i koniecznie chcia³, ¿ebym mu ugotowa³a

takie jedzenie jakie tam jad³ w restauracji.
W efekcie po szczegó³owym wywiadzie powsta³o co¶ takiego:

£oso¶ gotowany polany sosem koperkowym na bazie beszamelu podany z dyni±
gotowan± na parze polan± tym samym sosem.

Syn po jedzeniu o¶wiadczy³, ¿e w³a¶nie na takie co¶ mia³ ochotê, a ja mam
pytanie:

Czy Francuz by to zjad³?

(przykładowa wiadomość z grupy pl.rec.kuchnia, przeformatowana tak, jak wyglądałaby

przy zastosowaniu niewłaściwego kodowania polskich znaków);

- crossposting – nieuzasadnione wysyłanie wiadomości na więcej niż jedną grupę.

W przypadku, gdy użytkownik roześle pojedynczą wiadomość do kilkunastu lub więcej

grup, mamy do czynienia z „nadmiernym crosspostingiem” (excessive crossposting), który

traktowany jest jako spam;

- usuwanie cudzych wiadomości - jest to prawdopodobnie najcięższe z usenetowych

wykroczeń. W zaciętej dyskusji mogą padać bardzo niekulturalne wypowiedzi, nawet

obelgi, jednak w momencie, gdy jeden z dyskutantów usunie wiadomość adwersarza,

dochodzi do sytuacji pogwałcenia wolności wypowiadania się. Zachowanie takie spotyka

się zazwyczaj z radykalną reakcją pozostałych użytkowników z dążeniem do całkowitego

„odcięcia” danej osoby od Usenetu włącznie.

Do najważniejszych wykroczeń związanych z samą treścią wiadomości możemy zaliczyć:

- NTG – wysyłanie wiadomości o treści znacznie odbiegającej od tematyki grupy (ten

rodzaj zachowania możemy rozpatrywać w obu kategoriach). Może ono wynikać zarówno

ze zwykłej pomyłki, błędnego podania adresata, jak i z nieznajomości tematyki grupy;

- spam – wysyłanie ogłoszeń i reklam na grupy do tego nie przeznaczone;

ze względu na międzynarodowy charakter sieci, istnieją specjalne sposoby kodowania przesyłanych

wiadomości, odpowiadające konkretnym grupom języków, zawierające specyficzne dal nich znaki
diaktryczne. W polskim Usenecie jedynym akceptowanym kodowaniem jest ISO 8859-2, inaczej
Środkowoeuropejski ISO.

- agresja wobec partnera w dyskusji, pomawianie, ataki personalne, a także wysyłanie

obraźliwych wiadomości, prowadzących często do tzw. flame wars – wojen na obelgi.

Zachowanie takie jest szkodliwe nie tylko ze względu na brak szacunku dla rozmówcy, ale

także dlatego, iż prowokuje ono często równie agresywny odzew wywołując niepotrzebną,

bezproduktywną dyskusję;

- trollowanie - prowokowanie bezprzedmiotowych dyskusji w rodzaju „O wyższości Świąt

Bożego Narodzenia nad Świętami Wielkiej Nocy”. Tutaj także wynikiem prowokacji jest

najczęściej całkowicie bezprzedmiotowa dyskusja;

- podszywanie się - struktura wiadomości wysyłanych na grupy dyskusyjne umożliwia

bardzo łatwe zafałszowanie danych nadawcy i stworzenie wrażenia, iż wiadomość została

nadana np. przez szanowany na danej grupie autorytet. Działania takie są sporadyczne,

jednak jeśli już do nich dochodzi (zazwyczaj wiąże się to z próbą zdyskredytowania osoby

poszkodowanej), spotykają się z ostrą reakcją uczestników dyskusji.

W środowisku Usenetu dosyć często dochodzi do naruszenia opisanych norm

(ogólnych lub grupowych) oraz do sytuacji konfliktowych. Pomimo braku organów

kontrolujących toczące się dyskusje i otwierane wątki, społeczność grup dyskusyjnych

wytworzyła nieformalny system sankcji stosowanych zarówno wobec niechcianych

wiadomości, jak i ich nadawców, zależnie od skali i wagi wykroczenia. Najbardziej

podstawową reakcją na wiadomość uznaną za niezgodną z regulaminem lub

nieinteresującą dla danej grupy jest całkowity brak reakcji. W środowisku

komunikacyjnym, jakim jak Usenet, brak odpowiedzi może stanowić bardzo ważny

komunikat dla nadawcy.

W środowisku grup związanych z konkretnym, specjalistycznym zagadnieniem

brak reakcji na pytanie użytkownika może przede wszystkim wynikać z faktu, iż nikt z

czytelników nie zna na nie odpowiedzi. Przeważnie jednak brak odpowiedzi na komunikat

użytkownika oznacza, iż nadawca w jakiś sposób zniechęcił innych użytkowników do

podjęcia dyskusji lub udzielenia odpowiedzi.

Wobec większości (szczególnie lżejszych) wykroczeń, użytkownik łamiący reguły

otrzymuje upomnienie od bardziej doświadczonych, dbających o porządek na grupie

dyskutantów. Tego typu reprymenda nader często okazuje się skutecznym środkiem

nacisku, szczególnie gdy wykroczenia popełniane są przez początkującego użytkownika i

wynikają z nieznajomości netykiety lub braku doświadczenia. Przywołany do porządku

użytkownik zazwyczaj stara się dostosować do wymagań grupy.

Niekiedy jednak reprymenda jest sankcją niewystarczającą, czy to ze względu na

brak chęci podporządkowania się regułom grupy, czy też uznanie danej osoby za

„niereformowalną”, a jej zachowania za wynik złej woli. W takich przypadkach, wobec

użytkowników notorycznie łamiących reguły netykiety i zasady konkretnej grupy, stosuje

się najwyższą sankcję Usenetu, czyli tzw. PLONK. Samo określenie jest niekiedy

żartobliwie tłumaczone jako skrót od „Pewien Lamer

Opuścił Naszą Kompanie”,

natomiast najczęściej spotykane wyjaśnienie tego wyrażenia, to: „wyraz

dźwiękonaśladowczy, odgłos jaki wydaje użytkownik wpadający na dno killfile - listy

adresów niechcianych użytkowników”. Umieszczenie użytkownika na tej liście

(przykładowo, w czytniku Outlook Express robimy to wybierając z menu opcję „Zablokuj

nadawcę...”) oznacza, iż przy pobieraniu wiadomości z grup dyskusyjnych wszystkie

wiadomości nadane przez niego będą automatycznie pomijane. Mimo, iż sankcja ta nie

dotyka karanego bezpośrednio, jest bardzo skuteczna z punktu widzenia pozostałych

użytkowników. Odmowa komunikacji - podstawowej wartości Usenetu - i ignorowanie

danej jednostki poprzez PLONK można porównać do wyłączenia mikrofonu posłowi nie

stosującemu się do regulaminu obrad, z tym że w przypadku grup dyskusyjnych każdy

użytkownik sam decyduje o nałożeniu sankcji.

Sankcja ta nie byłaby prawdopodobnie w ogóle skuteczna, gdyby osobnik

„sPLONKowany” nie był o tym fakcie informowany. Dlatego też, w odpowiedzi na

wiadomość niezgodną z przyjętymi normami, nadawca otrzymuje reprymendę popartą

PLONKiem. Niekiedy używa się także sformułowania „plonk warning”, ostrzeżenia -

„żółtej kartki”, sugerującej, iż jeśli nadawca nie zmieni swojego postępowania, otrzyma

kartkę czerwoną, czyli PLONKa.

W przypadku znaczącego naruszenia netykiety, wysyłania na grupę spamu i innych

poważnych wykroczeń stosuje się karę najcięższą, dotkliwą dla użytkownika, czyli skargę

do „abuse” sieci, z której dany użytkownik korzysta – adresu przeznaczonego do

zgłaszania nadużyć, przewinień, poważnych naruszeń netykiety. Powiadomienie, poprzez

lamer (ang. od lame ‘lichy, kiepski’) – użytkownik początkujący, nie znający zasad, a mimo to

przeświadczony o własnej racji - określenie jednoznacznie negatywne, w przeciwieństwie do newbie
(nowicjusza), czyli po prostu początkującego uczestnika wirtualnej wspólnoty.

„abuse” operatora sieci może mieć dla użytkownika poważne konsekwencje, łącznie z

zablokowaniem dostępu do grup dyskusyjnych, skasowaniem konta poczty elektronicznej,

czy nawet z całkowitym odcięciem od Sieci.

Analiza prowadzonych dyskusji oraz aktywności grup dyskusyjnych wskazuje, iż

opisany system norm i sankcji pozwala na dosyć sprawne funkcjonowanie Usenetu.

Przypadki naruszania grupowych norm są zazwyczaj neutralizowane w ramach danej

grupy, najczęściej poprzez ignorowanie i izolowanie danej osoby.

3.3 Język i komunikacja w środowisku grup dyskusyjnych.

Wobec ponadnarodowego charakteru Sieci, jej globalnego zasięgu, mamy do

czynienia ze swoistym powrotem do kulturowego uniwersalizmu. Teksty kultury i

związane z nimi wzorce rozprzestrzeniają się w niebywale szybkim tempie. Zasięg ich

oddziaływania nie ogranicza się jedynie do krajów rozwiniętych; obecnie Internet zaczyna

obejmować swym zasięgiem kraje takie jak Zambia, czy Kenia. Co najważniejsze,

podobnie jak kilkaset lat temu łacina, tak teraz język angielski stał się językiem

uniwersalnym.

Globalna komunikacja wymaga uniwersalnego kodu, a współczesne

komunikowanie nierozerwalnie związane jest z technologią komputerową. Jako że świat

komputerów i sieci komputerowych jest oparty na języku angielskim

, naturalnym wydaje

się, iż to właśnie ten język zdominował światową komunikację, także w zakresie innych

mediów.

Można w tym miejscu zaryzykować tezę, iż dominacja języka angielskiego w

Internecie stanowi istotną przyczynę jego globalizacji i uniwersalizacji w takich

dziedzinach jak ekonomia czy kultura. Nawet w tej pracy, pisząc o środowisku Internetu,

trudno jest uniknąć anglojęzycznych nazw i pojęć. Często przyjęły się one na tyle, iż ich

spolszczone wersje stają się niezrozumiałe dla przyzwyczajonych do angielskich terminów

użytkowników. Próby „polonizacji” języka związanego z komputerami prowadzą niekiedy

do sytuacji wręcz humorystycznych, jak w przypadku, kiedy to termin interface miał

zostać przetłumaczony jako „międzymordzie”.

nie chodzi tu jedynie o aspekt komunikacyjny, także języki programowania oparte są na

anglojęzycznych poleceniach.

Współczesny Internet wywodzi się bezpośrednio z sieci uniwersyteckich. Dla

kultury i języka Internetu najważniejszym źródłem są właśnie korzenie globalnej Sieci.

Przede wszystkim wpływają one na stosowany w internetowej komunikacji język. Jednym

z najbardziej podstawowych zwyczajów językowych w Sieci jest zwracanie się do innych

użytkowników po imieniu lub „per ty”. Wiadomości pisane w stylu bardzo oficjalnym,

nazbyt grzecznościowym wyglądają w internetowych dyskusjach wręcz nienaturalnie.

Analiza języka Internetu z pewnością wykracza poza ramy tej pracy, jednak trudno

jest omawiać zagadnienia interakcji w środowisku Usenetu, nie wspominając o

specyficznym języku, stosowanym w internetowych dyskusjach. W opisywanym

środowisku język stanowi nie tylko narzędzie komunikacji, jest równocześnie częścią

przekazu, decydującą o jego odbiorze.

Grupy dyskusyjne to miejsce spotkań ludzi o określonych zainteresowaniach,

związanych często z konkretnym zagadnieniem. Język jakim posługują się uczestnicy

danej grupy jest związany raczej zarówno z jej specyfiką, tematem, jak i z faktem, iż

spotkanie ma miejsce w przestrzeni internetowej. Inną formę i styl będą miały dyskusje na

grupie poświęconej motocyklom, a inną na pl.sci.filozofia, jednak w obu przypadkach

środowisko dyskusji będzie wpływało na akt komunikacji i zachowania językowe

użytkowników.

Poza wspomnianymi już, powszechnie używanymi akronimami, skrótowcami oraz

emoticonami w wielu przypadkach pojawiają się specyficzne dla danej grupy

„powiedzonka” czy formy stylistyczne. Można tu przytoczyć następujące przykłady:

- „syfra” - pogardliwe określenie aparatów cyfrowych, stosowane niekiedy na grupie

poświęconej fotografii analogowej;

- matiz i gazmaska - powiedzonko wywodzące się z grupy pl.listserv.chomor-l, zazwyczaj

związane jest z nadsyłanymi po raz kolejny, znanymi grupowiczom, dowcipami;

- katamaran - stosowane na grupie pl.rec.motocykle określenie dwuśladu (samochodu);

- DC - stosowany zazwyczaj w nagłówku wiadomości skrót od Default City - „miasto

domyślne”, nawiązuje do wiadomości wysyłanych przez mieszkańców Warszawy, którzy:

sa przekonani, ze internet jet tylko w Warszawie, w

zwiazku z tym nigdy nie pisza o jakie miasto chodzi.

Język polskiego Internetu jest swoistym pomieszaniem żargonów, polszczyzny

literackiej, potocznej oraz zapożyczeń z języka angielskiego. Podobnie niejednorodny jest

styl pisania, zależny od adresata - grupy, na której użytkownik się wypowiada oraz od

jego cech indywidualnych, czy też chwilowego nastroju.

Niezwykle powszechne jest przekonanie, iż w Internecie niezwykle swobodnie

podchodzi się do zasad ortografii i składni, a tym samym przyczynia się on do degeneracji

języka potocznego i pisanego. Z pewnością zjawisko to dotyczy także grup dyskusyjnych,

niejednokrotnie trafiamy na wiadomości pisane bez poszanowania zasad ortografii czy

gramatyki. Internet ukształtował specyficzny styl pisania, ukierunkowany na szybki

przekaz komunikatu, pozbawiony zbędnych ozdobników formalnych, niekiedy wręcz

niechlujny. W większości społeczności internetowych priorytetem jest sam akt

komunikacji, natomiast strona formalna pozostaje zazwyczaj na drugim planie

Ponieważ większość internautów akceptuje ten styl, netykieta nie zobowiązuje

jednoznacznie do poprawnej pisowni. Co więcej, właśnie wypominanie komuś błędów w

pisowni traktowane jest często jako naruszenie zasad. W praktyce odbiór wiadomości jest

całkowicie subiektywny i zależny od czytającego oraz od samej grupy, przyjętego dla niej

stylu pisania. Drobne błędy, w szczególności literówki są zazwyczaj tolerowane. W

przypadku wiadomości najeżonych poważnymi błędami, utrudniającymi wręcz odczytanie

treści, zamiast oczekiwanej odpowiedzi możemy się spodziewać propozycji nabycia

Słownika Poprawnej Polszczyzny. Należy podkreślić, iż mimo przyzwolenia na dużą

dowolność stylistyczną, wielu użytkowników nie będzie tolerowało błędów w nadsyłanych

wiadomościach, uznając je za przejaw braku szacunku dla czytających.

Pośród cytowanych wiadomości często pojawiają się wypowiedzi pisane bez użycia

polskich znaków diaktrycznych. Należy zaznaczyć, iż tego typu pisownia nie stanowi

błędu i w środowisku komunikacji elektronicznej jest zazwyczaj akceptowana.

Taki sposób pisania jest określany jako „polskawy” i stosowany jest zazwyczaj wtedy, gdy

nie mamy pewności, czy wiadomość zostanie właściwie zakodowana. Do niedawna styl

„polskawy” był wręcz preferowany w internetowych dyskusjach, ze względów

technicznych. Obecnie większość klientów grup obsługuje „ogonki” i w polskiej sieci

obowiązuje jeden standard kodowania polskich znaków, wspomniany już ISO 8859-2.

Używanie pełnego zestawu znaków jest preferowane ze względu na łatwiejszy odbiór

formułowanych treści oraz nieporozumienia wynikające z braku tzw. ogonków, jak choćby

sztandarowy przykład „robienia komuś łaski”.

Teoria „wspólnoty językowej” Della Hymes’a (1972) zakłada, iż kluczowym

warunkiem partycypacji w tego typu grupie społecznej jest zrozumienie jej wewnętrznego

języka, umiejętność jego interpretacji oraz wykorzystanie go do tworzenia komunikatów.

Mowa tu o stronie formalnej języka wykorzystywanego w elektronicznej komunikacji. Sama

struktura wiadomości, sposób formatowania postów są ściśle określone, a ich nieprzestrzeganie jest wysoce
niepożądane.

Grupy dyskusyjne zdecydowanie możemy zaliczyć do kategorii wspólnot językowych, a

kompetencje komunikacyjne użytkownika w sposób znaczący wpływają na jego status

grupowy. W następnym podrozdziale, opisując typologię oraz hierarchię ról

użytkowników Usenetu, przedstawię czynniki decydujące o pozycji użytkownika w grupie,

w tym także rolę kompetencji komunikacyjnych.

3.4 Pozycja i rola użytkownika w grupie

Interakcje twarzą w twarz angażują zazwyczaj cały zestaw ról społecznych. Będąc

jednocześnie mężczyzną, ojcem, mężem, dyrektorem szkoły, szefem, tylko część ról

możemy wybrać, wpływać na sposób postrzegania naszej osoby w dosyć ograniczonym

zakresie. Część ról jest nam przypisana, decydujemy jedynie o sposobie ich odgrywania

oraz tworzymy hierarchię ich ważności. Zarówno do wyznaczonych, jak i wybranych ról

przypisane są określone oczekiwania, standardy zachowań oraz zobowiązania wobec

społeczności,

W środowisku grup dyskusyjnych system ról jednostki wynika bezpośrednio z

procesu kształtowania „elektronicznej tożsamości”. Ze względu na bardzo ograniczony

zakres sygnałów wstępnie nadawanych przez użytkownika (adres poczty elektronicznej

oraz podpis), dopiero w toku interakcji, na podstawie zestawu zachowań, stylu aktów

komunikacji, możemy budować wiedzę o jednostce. W konsekwencji rola i status

użytkownika grup nie są zdeterminowane przez jego realny status w społeczeństwie,

wytwarzana jest unikalna, wirtualna tożsamość.

O ile w badanym środowisku mamy do czynienia z pewną władzą formalną wraz z

przypisanym jej zestawem sankcji, to trudno mówić o jakichkolwiek formach

przywództwa oraz podporządkowaniu użytkowników wedle grupowej hierarchii.

Status grupowy nie wiąże się z konkretnymi, ustanowionymi przywilejami, czy też z

dodatkowymi uprawnieniami, jest on raczej prestiżowy, daje użytkownikowi pewną siłę

głosu oraz autorytet w dyskusjach.

Zróżnicowanie użytkowników grup dyskusyjnych jest związane z wieloma

czynnikami; ich pozycja, rola jaką pełnią w grupie jest wypadkową określonych cech,

zachowań i kompetencji.

Najważniejszym czynnikiem jest staż użytkownika. Grupy „ojców założycieli”

posiadają wysoki status w niemal każdej strukturze społecznej, zarówno formalnej, jak i

nieformalnej. Podobnie dzieje się w przypadku większości grup „interakcyjnych”, gdzie

istnieje grupa członków uczestniczących w dyskusjach od dłuższego czasu, czy nawet od

samego początku istnienia grupy. Oni właśnie są podstawową siłą napędową grupy i

swoistą elitą, decydującą o atmosferze panującej na grupie.

Sam staż nie decyduje jednak o pozycji użytkownika, drugą cechą różnicująca

uczestników dyskusji jest aktywność. Obok wspomnianej „milczącej większości” istnieje

duża grupa użytkowników, których aktywność jest praktycznie minimalna. Ich udział w

dyskusjach często ogranicza się do zadania nurtującego ich pytania i oczekiwania na

odpowiedź. O ile dwie powyższe kategorie obejmują większość użytkowników, to o

specyfice grupy decyduje najbardziej aktywna mniejszość. Badania wykazują, iż w

przypadku niektórych grup większość wiadomości generowana jest przez kilku, najwyżej

kilkunastu użytkowników. Nie oznacza to jednak, iż sama aktywność warunkuje pozycję

użytkownika. Niejednokrotnie w grupie najbardziej aktywnych dyskutantów znajdą się

osoby o niskim statusie grupowym. Prowadzący długotrwałe kłótnie i wojny na obelgi

użytkownicy znajdą się nie tylko w statystycznej czołówce uczestników, ale i na „czarnych

listach” pozostałych użytkowników.

W większości grup, szczególnie związanych z konkretnym zagadnieniem (np.

grupy z hierachii sci, czy hobbystyczne), ważnym czynnikiem będą „kompetencje

tematyczne” danego użytkownika, wiedza z będącego przedmiotem dyskusji zakresu

tematycznego, a co za tym idzie, jego „przydatność” dla grupy. Wysoki status grupowy

użytkownika decyduje przede wszystkim o „sile jego głosu”. Osoba taka, ze względu na

znajomość panujących na grupie obyczajów, doświadczeniu w internetowych dyskusjach,

zyskuje zazwyczaj prawo do wypowiadania się w imieniu grupy. Zajmowana w grupie

pozycja, rola danego użytkownika nie jest jednak zależna jedynie od wiedzy związanej z

tematyką grupy. Równie ważnym kryterium są tu specyficzne dla opisywanego środowiska

kompetencje komunikacyjne oraz znajomość zasad netykiety i umiejętność koegzystencji.

Dzięki analizie profili użytkowników, dostępnych dzięki serwisowi Netscan,

możemy stwierdzić, iż w bardzo wielu przypadkach jedna osoba bierze udział w

dyskusjach na więcej niż jednej grupie. Wynikiem tego jest, między innymi, wielość ról

odgrywanych przez jednostkę. Będąc autorytetem na jednej grupie, na innej możemy być

całkowitym laikiem. Zawodowy informatyk będzie miał wysoką pozycję w przypadku

dyskusji dotyczących jego specjalności, będąc przy tym początkującym wędkarzem, na

grupie poświęconej temu zagadnieniu dołączy raczej do grupy słuchaczy, korzystających z

rad bardziej doświadczonych hobbystów.

Możemy zatem mówić o pewnej dwoistości w systemie ról jednostki. Użytkownik

przestrzegający netykiety będzie w stanie spokojnie funkcjonować w środowisku każdej

grupy, bez względu na posiadaną wiedzę. Podobnie będzie z jednostkami konfliktowymi,

prawdopodobnie będą zachowywać się agresywnie bez względu na środowisko grupy.

Z drugiej strony, włączając się w dyskusje w nowym środowisku, użytkownik będzie

budował swoją pozycję praktycznie od początku. Sytuacja zmienia się, jeśli grupa jest

zbliżona tematycznie do innych, na których użytkownik posiada już ugruntowaną pozycję

lub gdy zna on jej uczestników.

Na podstawie opisanych powyżej czynników, analizy dyskusji oraz typologii

zaproponowanej przez S.A. Goldera (2003), postaram się przedstawić typologię

użytkowników polskiej sieci grup dyskusyjnych.

Typologia użytkowników:

- Nowicjusz - jest to użytkownik, który dopiero odkrył istnienie środowiska grup

dyskusyjnych lub konkretną grupę. Zgodnie z netykietą Usenetu powinien na wstępie

zapoznać się z regułami i zwyczajami panującymi na grupie. Jeśli tego nie zrobi, to mimo

niekonfliktowej postawy naraża się na nieświadome złamanie obowiązujących norm,

wskutek czego może zostać już na wstępie skarcony lub wyśmiany. Nie znając

obowiązujących w danym środowisku norm i zasad czy języka grupy, bardzo łatwo można

stać się celem złośliwych uwag, a w najlepszym przypadku zostać całkowicie

zignorowanym. Podobnie przecież potraktowano by w świecie rzeczywistym dyletanta

zabierającego głos w środowisku specjalistów.

- Obserwator (lurker) - może wcale nie udzielać się w dyskusjach, jednak w miarę

regularnie czyta napływające wiadomości, dzięki czemu poznaje tematykę grupy i jej

reguły. Zgodnie z zaleceniami netykiety, rolę obserwatora powinien przyjąć każdy

nowicjusz, pragnący włączyć się do dyskusji.

- Przechodzień - bierze udział w dyskusjach na wybranej grupie lub grupach i tylko

sporadycznie odwiedza inne. Dla biorących czynny udział w dyskusjach na grupie, gdzie

nie jest częstym gościem, może być postrzegany jako nowicjusz lub obserwator, za

względu na sporadyczną partycypację. Jego wiedza o danej grupie oraz regułach

obowiązujących w Usenecie będzie jednak dużo większa, z racji praktyki interakcyjnej.

Przechodzień, zdając sobie sprawę ze zróżnicowania tematycznego grup, przed podjęciem

dyskusji zapozna się z FAQ grupy i ostatnio podejmowanymi zagadnieniami.

- Aktywista - „młoda krew” - ten typ użytkownika stanowi zazwyczaj fazę przejściową

między statusem nowicjusza lub obserwatora a opisanym poniżej, statusem

doświadczonego użytkownika. Osoba, która zapoznała się z zasadami dyskusji oraz

poznała środowisko grup dyskusyjnych staje się jego aktywnym uczestnikiem. Często

zafascynowana możliwościami Usenetu, jest w stanie poświęcić dużo czasu na udział w

dyskusjach i zaangażować się w życie grupy.

- Fachowiec – osoba posiadająca kompetencje w zakresie konkretnej tematyki, z jaką

zawiązana jest grupa oraz poświęcająca czas, aby dzielić się swoją wiedzą z mniej

doświadczonymi użytkownikami. Jego pozycja będzie szczególnie silna w środowisku

grup specjalistycznych, gdzie najczęściej pojawiającymi wiadomościami są pytania

dotyczące grupowej tematyki. Przykładowo, taką rolę będzie odgrywał udzielający się na

grupie pl.soc.prawo zawodowy prawnik, czy też właściciel dużej firmy udzielający na

pl.biznes rad początkującym przedsiębiorcom.

- Organizator, siła napędowa grupy - jego status grupowy wynikał będzie nie tyle z

wiedzy, jak w przypadku „fachowca”, co z zaangażowania w życie wspólnoty, np.

organizacji spotkań grupowych, działań integrujących użytkowników. Zazwyczaj rolę taką

odgrywają bardziej doświadczeni użytkownicy.

- Strażnik grupy - domeną wielu bardziej doświadczonych i zaangażowanych w

funkcjonowanie grupy użytkowników jest wyjątkowa dbałość o przestrzeganie

wyznaczonych zasad, szczególnie ze strony początkujących użytkowników. Właśnie

użytkownicy należący do tej kategorii najczęściej krytykują brak znajomości netykiety,

odsyłają nowicjuszy na grupy odpowiadające zadawanym pytaniom.

- Autorytet (guru) - ze względu na silną polaryzację stanowisk w internetowych

dyskusjach niezwykle rzadko możemy spotkać się z niekwestionowanymi autorytetami.

Istnieją jednak jednostki, które ze względu na staż grupowy oraz wiedzę dotyczącą

grupowej tematyki posiadają wysoki status i stanowią swoisty vox populi.

Szczególnym przypadkiem autorytetu w środowisku polskiego Usenetu jest

wspomniany już administrator hierarchii pl. W tym jedynym przypadku status

użytkownika wynika z posiadanej władzy, możliwości stosowania sankcji wobec

użytkowników.

Wymienione powyżej typy użytkowników możemy zaliczyć do kategorii

wartościowanych pozytywnie, bądź neutralnie. Oprócz nich, w środowisku Usenetu

niejednokrotnie mamy do czynienia z postawami ocenianymi jednoznacznie negatywnie -

użytkownikami łamiącymi reguły netykiety. Poniżej przedstawię najważniejsze typy

użytkowników stanowiących „ciemną stronę Usenetu”:

- Flamer – określenie to wiąże się z tzw. „flame wars” - wojnami na obelgi. Osoba taka

umieszcza na grupie obraźliwą wiadomość, której podstawowym celem jest wywołanie

burzliwej reakcji innych użytkowników. Mogą być to ataki personalne, bądź skierowane

przeciw całej grupie.

Przykładem może być tu wiadomość wysłana na grupę

alt.pl.rec.muzyka

Temat:hip-hop to nic nie warte g _ _ _ o !!!!!!!!!!!!

Jak można słuchać takiej muzyki. Tandeta.

Uwazam ze ludzie sluchajacy hiphopu to gorszy rodzaj ludzi. Ludzie Ci
maja

jakis problem z wlasną osobowością.
pozdr. czekam na komentarze.

Flamer nie stara się nawiązać dyskusji, ani uczestniczyć w życiu grupy. Jego celem jest

wywołanie emocjonalnej reakcji u odbiorców, rozpoczęcie jak najdłużej trwającej ostrej

wymiany zdań.

- Troll – określenie to jest najczęściej kojarzone z brzydkim, agresywnym stworzeniem

bytującym pod mostem, wywodzącym się z bajek. W rzeczywistości jest to angielski

termin związany z wędkarstwem i oznacza metodę łowienia na przynętę. O ile flamer

atakuje otwarcie, licząc na agresywną reakcję, troll pozoruje typową dyskusję, np. zadając

kontrowersyjne lub bardzo oczywiste pytanie, wiedząc iż w ten sposób łatwo wywoła

lawinę wiadomości. Najczęściej w pułapkę zastawioną przez trolla wpadają mniej

doświadczeni użytkownicy, którzy zbulwersowani niedopuszczalnym zachowaniem będą

usilnie krytykować nadawcę lub zaskoczeni ignorancją pytającego, będą starali się

wykazać kompetencjami w zakresie grupowej tematyki.

Identyfikacja użytkownika - trolla jest niekiedy niezwykle trudna. Autor

prowokacyjnego pytania, czy wypowiedzi może być trollem, jednak może być także

nowicjuszem, który przez niewiedzę, brak znajomości zasad, łamie przyjęte na grupie

normy lub porusza omawiane już wielokrotnie zagadnienie. Problem ten dotyczy to przede

wszystkim pytań zadawanych przez początkujących uczestników dyskusji.

Dosyć drastycznym przykładem ewidentnego „trollowania” może być wiadomość

użytkownika

karramba

, wysłana na adres grupy pl.rec.zwierzaki:

Temat:Czy zawiazanie psu plastikowego worka na glowie na pewno szybko go
zadusi???

Sasiad kazal zebym spytal... ma w planie zlikwidowac swego starego psa ze

starosci i chcialby to zrobic najbardziej humanitarnie, a ze nie ma
strzelby, wymyslil cos takiego.

Czy aby pies nie przegryzie worka??

Co o tm sadzicie? Moze sa jakies lepsze sposoby na psia eutanazje??? Moze

lepiej siekiera w leb???

Pozdrwaiam

Sceptyk

Użytkownik został bardzo szybko zidentyfikowany jako troll, co nie powstrzymało

jednak dyskusji na wywołany temat, spowodowanej w dużej mierze drastyczną treścią

wiadomości, nawet przy założeniu, iż była to prowokacja. Najczęściej stosowanym

przeciwdziałaniem wobec trolli, oprócz opisanych już sankcji (reprymenda i PLONK) jest

ignorowanie, nie odpowiadanie na tego typu posty. Jednym z podstawowych celów trolla

jest zwrócenie na siebie uwagi i wywołanie zamieszania na grupie, dlatego też , w

przypadku tego typu wiadomości, mających prowokować niepotrzebną dyskusję często

pojawia się następująca odpowiedź, komunikat do pozostałych czytelników:

Prosimy nie karmić trolla , troll nie karmiony pójdzie sobie na

inną grupę.

Autorami takiego komunikatu są zazwyczaj doświadczeni użytkownicy, którzy łatwiej

rozpoznają prowokację i dążą do jej unieszkodliwienia . Apel o „nie karmienie trolla”,

czyli zignorowanie kontrowersyjnej wypowiedzi wydaje się być słuszną strategią wobec

tego typu zachowań. W rzeczywistości jednak, nader często wątki takie rozwijają się dosyć

dynamicznie. Wynika to przed wszystkim z charakteru samego medium, dającego

możliwość sformułowania i wysłania natychmiastowej odpowiedzi - wyrażenia oburzenia,

czy też wydrwienia autora wiadomości.

Opisane zachowania, w szczególności „trollowanie” nie zawsze są zwalczane,

niekiedy użytkownicy świadomie i celowo rozwijają prowokacyjny wątek - „karmią

trolla”, zapewniając sobie rozrywkę i drwiąc z nadawcy.

Można tu przytoczyć dosyć zabawny przykład z grupy pl.misc.samochody.

Użytkownik identyfikujący się jako „skodomaniak” wysłał wiadomość o następującej

treści:

Temat:Czy plytka DVD dziala jako antyradar?

Mam pytanko.

Czy plytka DVD jest lepsza jako antyradar od klasycznego CD? Czy w ogole
sie nadaje, bo juz rozne opinie slyszalem. Jedni mowia, ze jest lepsza,

bo ma wieksza gestosc zapisu i lepiej odbija fale radaru, a drudzy, ze
sie w ogole nie nadaje. Mam taka uszkodzona plytke i nie wiem czy

zmieniac, bo z CD jezdze juz trzy lata i jeszcze ani razu nie zlapali
mnie za predkosc, a lubie przycisnac do dechy. Jezdze Skoda Octavka.

Podobnie jak w poprzednim przypadku, już w drugiej odpowiedzi określono nadawcę jako

trolla:

Błehehehehe.. ROTFL!!
Tak zabawnego trolla, to dawno tu u nas nie było ;-)

A tak w ogóle, to zdradzę Ci w tajemnicy, że na fotoradary najlepsze

są stare winylowe - bo możesz nimi całą swoją twarz zasłonić!

Wątek rozwinął się do sporych rozmiarów, głównie za sprawą dowcipnych komentarzy,

tudzież sugestii, iż najlepszym anty-radarem jest płyta... chodnikowa.

Ostatecznie, jeden z grupowiczów zdecydował się udzielić faktycznej odpowiedzi:

zlituje sie nad toba: zadna plyta dvd,cd,kaseta vhs,mc,zyletka,telewizor,
kuchenka mikrofalowa ani nic innego co powiesisz na lusterku nie oszuka

radaru policyjnego.

to tak jakbys wsadzil kij do rzeki a ona by sie go wystraszyla i zaczela
spierdzielac w druga strone....

echhh.....

Cechą charakterystyczną dla wielu trolli oraz flamerów jest migracja pomiędzy

grupami. Zdemaskowany i skrytykowany użytkownik będzie na dłuższą metę ignorowany,

a co za tym idzie, nie będzie w stanie realizować swoich prowokacji. Nie powinno zatem

dziwić, iż „nie karmiony” i „sPLONKowany” użytkownik przeniesie się na inną grupę, w

poszukiwaniu nowych ofiar.

- Ideowiec (troll ideowy) – efekt jego działania jest podobny do efektu powodowanego

przez trolla, czynnikiem różnicującym jest tu motyw działania. Celem takiego

użytkownika jest nie tyle prowokacja, co wyrażenie określonych sądów, a następnie

potępienie osób wyrażających zdanie odmienne. Manifestacja skrajnych, „jedynie

słusznych” poglądów, „monopol na prawdę” oraz znieważanie przeciwników w dyskusji w

imię wyznawanego światopoglądu jest cechą charakterystyczną dla tej kategorii

użytkowników. W Usenecie mamy do czynienia z (nielicznymi na szczęście) grupami, na

których większość dyskusji odbywa się przy pomocy tego typu wypowiedzi. Za

najbardziej jaskrawy przykład możemy uznać grupę pl.soc.polityka, gdzie wyzwiska typu

„ubecka menda” , czy „pieprzony faszysta” wcale nie należą do najcięższych.

Warto nadmienić, iż niektórzy z wytrwale „trollujących” użytkowników stali się na

tyle sławni, iż powstały poświęcone im strony internetowe, oddzielne grupy dyskusyjne, a

nawet stali się bohaterami usenetowych powiedzonek

. Określenie „troll” jest niekiedy

stosowane przez mniej doświadczonych użytkowników wobec każdej osoby zakłócającej

grupowe dyskusje, także użytkowników agresywnych, opisanych w kategorii flamer.

3.5 Społeczne funkcje grup dyskusyjnych

Internet rozrasta się bardzo dynamicznie, miliony stron WWW, dokumentów i

innych plików tworzą największą w dziejach ludzkości bibliotekę, zapewnia błyskawiczny

dostęp do informacji, możliwość ich pobierania z kilku źródeł równocześnie, wszystko to

coraz częściej obudowane bogatą szatą audiowizualną. Przy wszystkich pozytywnych

aspektach niemalże niekontrolowanego rozwoju i możliwości umieszczania informacji w

Sieci, dochodzi do przesytu i powstania „informacyjnego śmietnika”, w którym niezwykle

trudno dotrzeć do poszukiwanych treści.

Możemy lubić jazz, na równi z Mozartem, zachwycać się malarstwem Hieronima

Bosha oraz pasjonować się filmami Jima Jarmuscha, chcemy także być na bieżąco z

określenie „arnoldyzm” - nawiązujące do zachowań jednego z najbardziej znanych trolli, który

uporczywie prześladował użytkowników wyrażających krytyczne opinie wobec jego wypowiedzi, włączając
w to grożenie pobiciem oraz zgłaszanie pozwów do prokuratury m. in. za przetwarzanie jego danych
osobowych (podanie imienia i nazwiska na grupie).

wydarzeniami w kraju i na świecie, a czasem także pozdrowić krewnych, mieszkających w

innej części kraju, czy też na innym kontynencie. Oglądanie dzieł sztuki i filmów,

słuchanie muzyki, czytanie książek i czasopism, czy pisanie listów jest dla nas

przyjemnością, jednak co się stanie jeśli wszystkie te czynności zechcemy wykonywać

równocześnie? Internet nie wymusza tak aktywnej i wielowątkowej percepcji, jednak

stwarza dla niej możliwości techniczne i zachęca do niekończącej się wędrówki po

kolejnych interesujących stronach, poznawania nowych ludzi dzięki usługom

komunikacyjnym, czy też słuchania jednej z tysięcy internetowych rozgłośni radiowych.

Teoretycznie Sieć pozwala nam zaoszczędzić czas, a jej niezmierzone zasoby w

większości przypadków zaspokoją nasze oczekiwania, a nawet je przewyższą. Wszystko to

pod warunkiem, iż będziemy w stanie dotrzeć do poszukiwanych informacji. Wpisując w

dowolnej wyszukiwarce słowa kluczowe związane z interesującym nas zagadnieniem

możemy być pewni, iż oprócz poszukiwanych treści znajdziemy ogromne ilości

„elektronicznych śmieci”, reklam i innych pułapek zachęcających nas do odwiedzenia

witryny. Autorzy komercyjnych stron internetowych szczególnie dbają o wysoką pozycję

ich serwisu w wyszukiwarkach, zlecając pozycjonowanie

strony tak, aby nawet po

wpisaniu niezwiązanego z ich działalnością słowa, to właśnie odnośnik do ich strony

pojawił się na początku listy znalezionych stron.

Ponieważ w Internecie każdy może publikować niemalże dowolne treści,

podstawowym problemem staje się wyszukanie informacji oraz ich selekcja. W artykule

„Internet i ludzki umysł” (2002) doc. dr hab. Robert Piłat zwraca uwagę na „nadobfitość i

szum informacyjny Internetu”, proponuje również określone lekarstwo, pozwalające na

lepsze, sprawniejsze poruszanie się po zasobach Sieci – rekomendację.

Usenet, szczególnie w porównaniu do stron WWW jest miejscem wolnym od

reklam, a techniki marketingowe, jak wspomniane pozycjonowanie po prostu nie mogą

być stosowane (brak możliwości technicznych). Użytkownicy sieci grup dyskusyjnych

dzielą się posiadaną wiedzą, doświadczeniem, wskazują źródła informacji. Specyfika

Usenetu pozwala na uzyskanie subiektywnych ocen użytkowników konkretnej usługi, czy

produktu. Dlatego też jedną z najbardziej wartościowych funkcji grup dyskusyjnych jest

właśnie wymiana informacji, ich weryfikacja oraz rzeczona rekomendacja.

Jedną z najistotniejszych funkcji grup dyskusyjnych, jak i całego Internetu jest

integracja, tworzenie wirtualnego odpowiednika kół zainteresowań. Dla wszelkiego

Znając mechanizmy wg których wyszukiwarki określają pozycję strony, można nimi manipulować,

uzyskując bardzo wysoką trafność wyszukiwania na stronach zupełnie niezwiązanych z wyszukiwanym
zagadnieniem.

rodzaju hobbystów, pasjonatów oraz grup mniejszościowych Internet to nie tylko ogromne

źródło wiedzy, ale i szansa na odnalezienie innych, podzielających ich pasję oraz

borykających się z podobnymi problemami. Rozsiani po całej Polsce, czy nawet świecie,

miłośnicy paralotniarstwa, wspinaczki, czy jakiejkolwiek innej dyscypliny, hobby,

dziedziny nauki zyskują możliwość dzielenia się doświadczeniami i wymiany informacji.

Ma to niebagatelne znaczenie, szczególnie z punktu widzenia zróżnicowanie kulturowego

miasta i wsi.

Kolejną, nie mniej istotną funkcją wielu grup jest konsultacja i edukacja,

przepływ informacji między użytkownikami oraz wymiana doświadczeń. Młodzi rodzice,

świeżo upieczeni przedsiębiorcy, czy też początkujący programiści często poszukują

odpowiedzi na frapujące ich pytania właśnie na grupach dyskusyjnych. Oprócz

napływających każdego dnia tysięcy pytań i mniej lub bardziej kompetentnych odpowiedzi

wystarczy zagłębić się w archiwalne zasoby grup, by przekonać się o potencjale wiedzy

nagromadzonym w środowisku internetowych dyskusji.

Dla wielu użytkowników grupy dyskusyjne nie stanowią jedynie „interaktywnego

poradnika”, tudzież wirtualnego okienka z napisem „informacja”. Obok dyskusji

bazujących na prostym schemacie pytanie - odpowiedź, a czasem także w ich ramach

rozwija się grupowe życie towarzyskie. Wątek rozpoczęty prostym pytaniem, np. o tytuł

dawno widzianego filmu może rozwijać się w zupełnie nieoczekiwanym kierunku, od

dyskusji na temat innych filmów danego twórcy, przez subiektywne ich oceny, do tematów

zupełnie nie związanych z kinematografią. Użytkownicy regularnie biorący udział w

dyskusjach wymieniają się interesującymi opowieściami, zasłyszanymi dowcipami, czy też

prowadzą dyskusje na aktualne i istotne dla nich tematy.

Z punktu widzenia nauk społecznych niezwykle istotną funkcją grup takich jak

alt.pl.psychologia.milosc

, czy

pl.soc.uzaleznienia

będzie wzajemne wsparcie. Ich

uczestnicy poszukują pomocy w trudnych sytuacjach życiowych, czy też walce z

nałogiem. Internetowa anonimowość pozwala wielu ludziom na otwarte mówienie o

problemach, których być może nie zdradziliby nawet najbliższym.

Dla biorących udział w internetowych dyskusjach twórców istotną funkcją Usenetu

jest możliwość ekspresji, dzielenia się własną twórczością z grupą oraz poddanie się

krytyce. Szczególnie drugi aspekt tej internetowej ekspresji wydaje się istotny z punktu

widzenia współczesnej kultury. Istnieją grupy, jak choćby wspomniana już podhierarchia

pl.rec.foto, gdzie istotną część nadsyłanych wiadomości stanowią prośby o ocenę, krytykę

twórczości wystawionej w jednej z setek internetowych galerii, czy też grupa

pl.hum.poezja, na którą autorzy nadsyłają swoje wiersze.

Internet pozwala każdemu twórcy na publikowanie swoich dzieł. Wirtualne galerie

zapełnione są fotografiami, istnieją strony poświęcone debiutującym filmowcom,

literatom, przedstawicielom niemalże każdej dyscypliny kultury i sztuki. Tak powszechna

możliwość prezentowania swoich dokonań tworzy zupełnie nowy kontekst kulturowy.

Początkujący twórca ma szansę na krytykę dużo bardziej obiektywną (choć niekiedy

złośliwą), niż ta oferowana przez członków rodziny, czy znajomych. Praktycznie każdy,

przy niewielkich nakładach, ma szansę zaprezentować szerokiej publiczności swoje

zdjęcia, obrazy, czy nawet filmy. Anonimowość autora pozwala przy tym na czystą -

obiektywną percepcję dzieła.

Pojawia się tu jednak problem przeładowania, nadmiaru informacji. Doskonałym

przykładem jest witryna plfoto.com, gdzie każdy internauta może umieścić swoje

fotografie oraz otrzymać ocenę i komentarz od innych użytkowników tego serwisu.

Galeria ta jest niezwykle popularna (prawie 50 tysięcy zarejestrowanych użytkowników),

co nieuchronnie wiąże się z ogromną ilością dodawanych zdjęć, a tym samym osłabieniem

siły wyrazu pojedynczych prac. Wolność prezentacji twórczości artystycznej osiągnęła

swoje apogeum, przy jednoczesnym zniesieniu warunku dopuszczenia do publikacji. Sam

twórca decyduje, czy jego dzieło „nadaje się” do zaprezentowania szerokiej publiczności.

Oprócz opisanych powyżej funkcji grup dyskusyjnych warto wspomnieć na

zakończenie o rozrywkowo - humorystycznym aspekcie internetowych dyskusji. Oprócz

naturalnych w życiu towarzyskim zabawnych wypowiedzi i „dowcipów kontekstowych”

istnieje co najmniej kilka grup poświęconych niemal wyłącznie humorowi i dowcipom.

Warto zwrócić szczególną uwagę na grupę pl.rec.humor.najlepsze, przeznaczoną do

publikacji zabawnych wypowiedzi z innych grup.

Warto na zakończenie wspomnieć o specyficznej kategorii grup ogłoszeniowych –

z perspektywy zjawisk interakcyjnych mają one marginalne znaczenie. Ogromna

większość nadsyłanych wiadomości, to krótkie oferty typu sprzedam, kupię, wynajmę, itp.

Mimo, iż rzadko dochodzi tam do jakiejkolwiek wymiany zdań, grupy te odgrywają bardzo

ważną role w środowisku Usenetu. Ich zadaniem jest przyjmowanie wiadomości, które na

innych grupach byłyby co najmniej niemile widziane. Odciążając pozostałe grupy ze

wszelkiego rodzaju ogłoszeń „oczyszczają” przestrzeń interakcyjną

Podsumowując, analiza tematyki dyskusji oraz przedstawione powyżej funkcje

grup dyskusyjnych pozwalają na określenie trzech podstawowych „celów interakcyjnych”:

- wymiana informacja i opinii;

- „cel towarzyski”, poznanie innych użytkowników oraz integracja w ramach środowiska;

- rozrywka, sposób spędzania czasu;

Należy podkreślić, iż niezwykle rzadko zdarza się, by jakaś grupa spełniała

wyłącznie jedną, zdeterminowaną np. przez jej nazwę i pozycję w hierarchii funkcję.

Nawet w przypadku grup ogłoszeniowych, czy grupy pl.test

, zdarzają się normalne

dyskusje towarzyskie, czy też poświęcone konkretnym zagadnieniom.

3.6 Integracja, poczucie wspólnoty, więź

Jednym z podstawowych czynników różnicujących poszczególne grupy jest

integracja ich członków oraz kształtujące się w ramach grupy więzi. Decydują one o

charakterze interakcji między użytkownikami i specyfice danej grupy.

Do najsilniej zintegrowanych grup możemy z pewnością zaliczyć te, w których

dominuje towarzyski aspekt interakcji. Interakcja w tych grupach nakierowana jest raczej

na wspólne spędzanie czasu i przypomina najczęściej kawiarnianą dysputę, w której

wymiana informacji odgrywa rolę drugoplanową. Grupy tego typu charakteryzuje

zazwyczaj niewielka liczba uczestników, przy czym większość z nich bierze aktywny

udział w życiu grupy.

Nieco inaczej kształtują się więzi w środowisku pozostałych grup. Oprócz

nielicznych grup o charakterze czysto towarzyskim, największymi ośrodkami tworzenia się

więzi między użytkownikami są grupy hobbystyczne, integrujące podzielających podobne

zainteresowania internautów, a także grupy regionalne, związane z konkretnym regionem

czy też miastem. Ze względu na zróżnicowaną liczebność tego typu grup oraz stosunkowo

duży odsetek użytkowników – nowicjuszy i obserwatorów, tylko część z uczestników

jest to założenie teoretyczne, w praktyce różnego rodzaju ogłoszenia pojawiają się na większości

grup. Od wewnętrznego regulaminu grupy zależy, czy zezwala się na ogłoszenia i na jakich warunkach.

grupa pl.test służy w założeniu testowaniu procedury wysyłania wiadomości, sprawdzaniu

poprawności kodowania polskich znaków, itp.

dyskusji bierze aktywny udział w życiu grupy, zarówno tym wirtualnym, jak i

rzeczywistym.

Pozainternetowy aspekt interakcji wiąże się przede wszystkim ze specyfiką tych

grup. Usenetowi hobbyści, jak choćby uczestnicy pl.rec.foto, pl.rec.rowery, czy

pl.misc.kolej, oprócz wymiany doświadczeń i informacji spotykają się w realu

, organizują

wspólne plenery, wycieczki, czy też po prostu spotkania mające na celu poznanie się i

przełożenie wirtualnych znajomości na realne.

Podobnie dzieje się w przypadku grup regionalnych, których charakter sprzyja

spotkaniom, jako że prawie wszyscy zainteresowani zamieszkują w regionie, z jakim

związana jest grupa. W przypadku grupy warszawskiej i krakowskiej, takie spotkania

odbywały się nawet co tydzień, a z analizy wiadomości na innych grupach wynika, iż z

całą pewnością odbywały się spotkania grup:

free.pl.rzeszów, alt.pl.regionalne.skierniewice, pl.regionalne.gorny-slask,

pl.regionalne.pozan, pl.regionalne.trojmiasto, pl.regionalne.lublin, pl.regionalne.lodz.

Wpływ spotkań „w realu” na funkcjonowanie internetowych wspólnot jest

zagadnieniem wykraczającym poza ramy tej pracy, którego opracowanie wymagałoby

przeprowadzenia odrębnych badań. Możemy jednak zaryzykować stwierdzenie, iż

spełniają one ważną funkcję w życiu grupy. Z pewnością wpływają na wzmocnienie więzi

między użytkownikami, pozwalają na budowanie relacji opartych na klasycznej interakcji

twarzą w twarz.

Warto w tym miejscu wspomnieć także o zagadnieniu grupowej identyfikacji.

Członkowie kilku polskich grup (między innymi: pl.rec.rowery, pl.misc.samochody,

pl.rec.motocykle, pl.rec.foto, pl.rec.windsurfing, pl.rec.sport.zimowe), zdecydowali się na

stworzenie naklejek, czy też naszywek identyfikacyjnych, ułatwiających rozpoznawanie

się grupowiczów w świecie rzeczywistym (realu). Przypadki takiego „oznakowywania” są

dosyć rzadkie, choćby ze względu na to, iż tylko część użytkowników wyraża chęć, oraz

trudności formalne (fotograficy mogą naklejkę umieścić na aparacie, kierowcy na

zderzaku, natomiast w przypadku grupy pl.sci.psychologia, czy pl.soc.dzieci sprawa

byłaby już bardziej skomplikowana). Zachowania takie, mimo dosyć niszowego

charakteru, zwracają uwagę na istnienie potrzeby identyfikacji grupowiczów jako realnej

grupy społecznej oraz poczucie wspólnoty pojawiające się w środowisku internetowych

dyskusji.

real – określenie na świat realny, „poza Internetem”, stosuje się także akronim IRL ( In Real Life –

W Prawdziwym Życiu ).

O ile zjawiska takie występują tylko w niewielkiej liczbie grup, zwracają one

uwagę na jeszcze jeden, niezwykle istotny aspekt „uspołeczniania” grup dyskusyjnych

oraz budowania w ich ramach więzi między użytkownikami.

3.7 Mikrospołeczności czy wielka wspólnota?

Rozważając zagadnienie nowych, tworzących się w Internecie zbiorowości trudno

nie zadać sobie pytania, w jaki sposób rodzące się więzi oraz samo środowisko

interakcyjne wpływają na charakter tych zbiorowości. Prorok Internetu,

Marshall McLuhan przewiduje, iż w środowisku globalnej wioski ukształtuje się nowy typ

społeczności, zbliżony bardziej do pierwotnej wspólnoty społeczności rolniczych, niż do

industrialnego, miejskiego społeczeństwa połowy XX wieku.

O ile w dobie komunikacji elektronicznej więzi lokalne, oparte na fizycznej

bliskości i miejscu bytowania jednostek tracą na znaczeniu, to warto zauważyć, iż w

rzeczywistości wirtualnej, a szczególnie w środowisku grup dyskusyjnych dochodzi do

swoistego odtworzenia więzi terytorialnych. Konkretna grupa stanowi pewien obszar

„zamieszkiwany” przez podzielających wspólne zainteresowania użytkowników, a całość

Usenetu to „kontynent”, na który owe terytoria się składają. Niektórzy z użytkowników

zamieszkują w jednej wspólnocie (na jednym określonym terytorium), inni, niczym

cybernetyczni nomadzi, wędrują między terytoriami w poszukiwaniu dóbr i doświadczeń.

Istotne jest, iż Internet pozwala jednostce wybrać partnerów interakcji zgodnie z

potrzebami i zainteresowaniami, wyzwalając ją z ograniczenia wspólnoty lokalnej na

korzyść wielkiej wspólnoty Sieci, z możliwością wstąpienia do wybranej

mikrospołeczności – grupy dyskusyjnej.

Podstawową różnicą, przemawiającą na niekorzyść internetowych grup

interakcyjnych jest dużo słabsza więź tworząca się między ich uczestnikami. W realnej

społeczności, uczestniczymy zarówno świadomie jak i mimowolnie, wraz z całym

zestawem sygnałów, takich jak wygląd czy zachowanie. Tymczasem w środowisko

komunikacji elektronicznej wkraczamy jedynie w wyniku określonych potrzeb, a nasza

tożsamość ogranicza się zazwyczaj do pseudonimu oraz adresu poczty elektronicznej.

W opisywanej przez F. Tönniesa wspólnocie (Gemeinschaft) jednostka uczestniczy

całościowo, włączając się w życie zbiorowości wraz ze wszystkimi cechami

osobowościowymi. Tymczasem w stowarzyszeniu (Geselschaft), jednostka angażuje

jedynie pewien zestaw ról społecznych a tworząca się więź częściowo oparta jest o

wymianę dóbr (Tönnies, 1988). W grupach dyskusyjnych cechy te krzyżują się, tworząc

odmienne, hybrydowe byty społeczne.

Ponadto należy wziąć pod uwagę ogromne zróżnicowanie poszczególnych grup pod

względem panujących w nich więzi i celów interakcji.

Trudno jednoznacznie określić społeczną formę internetowych zbiorowości, wydaje

się natomiast, iż w kontekście grup dyskusyjnych możemy odnieść się do koncepcji

Floriana Znanieckiego, gdzie grupa stanowi produkt uczestniczących w niej jednostek

. O

wartości grupy stanowi synteza świadomości i wiedzy wszystkich jej uczestników, a zatem

grupa dyskusyjna jest w stanie wytworzyć więcej niż każdy z użytkowników osobno. Co

więcej, to użytkownicy, ich potrzeba dyskusji, interakcji decydują o istnieniu grupy, a bez

nich grupa pozostaje jedynie jednym z miliardów plików umieszczonych na serwerach

globalnej sieci.

3.8 Rola Internetu i grup dyskusyjnych w procesie socjalizacji

Socjalizacja w środowisku Internetu jest zagadnieniem niezwykle złożonym i

wielokontekstowym. Trudno jest ocenić wpływ internetowej socjalizacji na dzieci i

młodzież. Era powszechnego dostępu do Internetu trwa w Polsce od niedawna i dopiero,

gdy dojrzeje pokolenie końca lat 80-tych i lat późniejszych będziemy w stanie ocenić

wpływ Sieci na kształtowanie jednostki. Możemy natomiast określić pewne czynniki, które

z pewnością mają niebagatelny wpływ na proces socjalizacji pierwotnej w epoce Internetu.

Zmiany zachodzą tak dynamicznie, że można pokusić się o tezę, iż w obecnych

warunkach społeczno-kulturowych mamy do czynienia z przyspieszeniem wymiany

pokoleniowej. Dotychczas przyjmowało się, iż kolejne pokolenia dzieli co najmniej 20 lat.

Nawet obserwacje dokonywane w życiu codziennym pozwalają przypuszczać, iż obecnie

ten okres jest dużo krótszy. W Polsce zjawisko to jest szczególnie silnie widoczne i

przypuszczalnie uwarunkowane jest dwojako.

1. Apogeum kultury prefiguratywnej.

Niezwykle dynamiczny rozwój technologii i idące za tym nowe możliwości

komunikacji przyczyniają się do zjawiska bezustannej rewolucji we współczesnej

kulturze. Komputer staje się jednym z podstawowych sprzętów domowych, większość

F. Znaniecki. 1986. Grupy społeczne jako wytwory uczestniczących w nich jednostek. w: J.Szacki.

Znaniecki. Wiedza Powszechna. Warszawa.

szkół posiada pracownie informatyczne. Dzieci korzystają z Internetu, nawet jeśli nie w

domu, czy szkole, to w kawiarenkach internetowych. Młode pokolenie doświadcza

wirtualnego świata i uczy się z niego korzystać. Jego tożsamość buduje się równolegle w

świecie realnym i wirtualnym. Coraz częściej obok tradycyjnych, podwórkowych zabaw

dzieci wybierają ekran monitora, na którym dalej bawią się w wojnę, czy policjantów i

złodziei, tyle że przy pomocy cyberprzestrzennych awatarów

Z punktu widzenia procesów socjalizacji niezwykle istotne jest, że pokolenie to

bardzo szybko przyswaja wszelkie nowinki technologiczne i zyskuje przewagę

kompetencji nad pokoleniem rodziców. Skutkiem tego jest faktyczny brak kontroli

rodzicielskiej nad „wirtualnymi podróżami” dziecka. Komputerowe kompetencje

większości rodziców ograniczają się zazwyczaj do podstawowej obsługi potrzebnych

programów, o ile w ogóle przejawiają oni zainteresowanie „przerośniętą maszyną do

pisania”. Ich dziecko tymczasem swobodnie eksploruje Internet, wykorzystuje go do

dowolnie wybranych celów.

2. Przełom polityczny i technologiczny

Oddziaływanie drugiego czynnika jest o tyle bardziej znaczące, że powszechne.

Przemiana ustrojowa i wszelkie związane z nią konsekwencje, jak wprowadzenie wolnego

rynku, czy komercjalizacja mediów nie mogą pozostać bez wpływu na proces socjalizacji.

Pokolenie roku 80-tego i lat wcześniejszych rozpoczynały edukację w realiach zmierzchu

PRL-u, a dorastały w warunkach nieco chaotycznej „epoki przejściowej”, natomiast

pokolenia późniejsze już od okresu przedszkolnego, pierwszych kontaktów z rówieśnikami

doświadczają rzeczywistości „nowoustrojowej”.

Różnice między dwoma nowymi pokoleniami są niezwykle złożone i dotyczą

bardzo zróżnicowanych zagadnień, poczynając od bajek, na których dzieci się

wychowywały (Miś Uszatek kontra Pokemony), na modelu kariery zawodowej i

potrzebach materialnych kończąc. Rozwinięcie tej tezy zdecydowanie wykracza poza ramy

analizowanych zagadnień, należy jednak zdać sobie sprawę, iż rozpatrywanie procesów

socjalizacyjnych we współczesnej Polsce wymaga uwzględnienia wszystkich czynników

oddziałujących na jednostkę. Przemiany w obyczajowości, kulturze, gospodarce i

technologii tworzą określoną rzeczywistość społeczną, w której jednostka funkcjonuje.

awatar – określenie pochodzące z hinduizmu, oznacza „wcielenie”, w kontekście środowiska

komputerowego oznacza ono przedstawienie użytkownika w cyberprzestrzeni, jego wirtualne wcielenie.

Dostęp do ogromu informacji zgromadzonych w Sieci nie wymaga już nawet

użycia komputera. Technologia ewoluuje ku dostępowi bezprzewodowemu, integracji

komputera i telefonu. Już w tej chwili, nawet na całkowitym odludziu możemy pozostawać

w kontakcie ze światem, otrzymywać na bieżąco wybrane informacje, jak choćby

najświeższe wiadomości, czy kursy walut. Należy zatem zadać sobie pytanie, w jakim

stopniu zmienia się zasób wiedzy niezbędnej do funkcjonowania w nowoczesnym

społeczeństwie. Pytanie to staje się szczególnie ważne w kontekście modelu edukacji i

socjalizacji pierwotnej.

Czy rzeczywiście niezbędne jest, by przyszły prawnik przyswajał całe tomy

kodeksów, skoro odpowiedni program jest w stanie w ciągu sekund odnaleźć nie tylko

konkretny paragraf, ale i związane z nim orzecznictwo. Wydaje się, iż podstawową

kompetencją w świecie przeładowanym informacjami powinna stać się umiejętność

wyszukiwania wiedzy i logicznego rozumowania.

Zakończenie

W niniejszej pracy starałem się przedstawić środowisko internetowych grup

dyskusyjnych z punktu widzenia zachodzących w nim interakcji. Opis struktury

technologicznej, przedstawiona typologia użytkowników oraz normy regulujące procesy

interakcyjne pozwalają na zrozumienie i poznanie samego Usenetu.

Duża dynamika rozwoju oraz zróżnicowanie badanego środowiska, a przede

wszystkim jego niedawne pojawienie się w polu zainteresowania socjologii zdecydowały o

opisowo - eksploracyjnym charakterze pracy. Zróżnicowane niemal pod każdym

względem grupy dyskusyjne nie pozwalają na formułowanie ogólnych twierdzeń, czy

tworzenie całościowych teorii. Nowe i niezbadane środowisko, angażujące wirtualną część

osobowości jednostki uniemożliwia poszukiwanie prostych analogii do istniejących

koncepcji życia społecznego. Równocześnie na obecnym etapie rozwoju internetowego

hipermedium trudno jest sformułować jednoznaczną siatkę pojęciową, pozwalającą na

całkowite, socjologiczne „oswojenie” Sieci.

Problematyka społeczności wirtualnych należy z pewnością nie tylko do

najbardziej interesujących zagadnień socjologii początku XXI wieku, ale także do

najważniejszych, łączących w sobie teorię komunikacji oraz zjawiska i zachowania z

zakresu psychologii społecznej. Znamienne jest także, iż przy bardzo ograniczonym

zakresie sankcji, zamiast całkowitej samowoli, mamy do czynienia ze sprawnie

działającym kanałem komunikacyjnym, gdzie sami użytkownicy dbają o utrzymanie

porządku.

Usenet to jedna z najbardziej wartościowych części Internetu, oferująca ogromne

możliwości i zasób informacji. Sieć grup dyskusyjnych stawia przed użytkownikiem

określone wymagania, wymaga zrozumienia i nauczenia się zasad jej funkcjonowania.

Przede wszystkim jest ona środowiskiem żywym, opartym na współpracy między

użytkownikami. Stanowi pomost między technologicznym środowiskiem

programistycznym, gdzie maszyna wykonuje zaprogramowane przez użytkownika

polecenia a światem społecznym, interakcją między zdolnymi do abstrakcyjnego myślenia

jednostkami. Niewątpliwie mamy tu do czynienia z fenomenem społeczno-

technologicznym.

Internet, wraz z będącą tematem tej pracy siecią grup dyskusyjnych, jest jednym z

najważniejszych zjawisk kulturowych i społecznych współczesnego społeczeństwa. Dzięki

nowym możliwościom komunikacji oraz powstaniu ponadnarodowego, wirtualnego

uniwersum w społeczeństwach końca XX wieku doszło do głębokich przemian,

wpływających na każdy niemal aspekt życia. Przejście od społeczeństwa post-

industrialnego do społeczeństwa informacyjnego to ich oczywisty efekt.

Praca ta z pewnością nie zaspokaja potrzeb badawczych, jakie zrodziły się wraz z

rozwojem globalnej sieci, tym bardziej, iż Internet znajduje się ciągle w fazie wstępnego

rozwoju, a przewidywanie przyszłej jego postaci, zarówno pod względem

technologicznym, jak i społecznym wydaje się zadaniem raczej dla autorów literatury

science-fiction, niż socjologów. Grupy dyskusyjne to zaledwie wycinek z ogromnej

społeczności Internetu. Globalna sieć to zupełnie nowa przestrzeń społeczna, w której

zachodzą zarówno zjawiska znane już socjologom jak i specyficzne dla tego nowego

uniwersum interakcyjnego. Rozumienie Internetu nie powinno ograniczać się jedynie do

zagadnień sprzętu i oprogramowania. Sieciowe społeczności i interakcje w nich

zachodzące, rozwijająca się wciąż cyberkultura, a także czysto sieciowa sztuka (net art) to

tylko część zagadnień powodujących, iż Internet powinien znaleźć się w ośrodku

zainteresowania socjologów. Staje się on nie tylko odrębnym środowiskiem społecznym,

ale przede wszystkimm źródłem zjawisk dotyczących całej współczesnej globalnej

cywilizacji.

Mam nadzieję, iż praca ta nie tylko przybliżyła czytelnikowi złożony świat

internetowych interakcji, ale stanie się także głosem w dyskusji o społecznych

konsekwencjach rozwoju nowych technologii komunikacyjnych.

Bibliografia:

Adamczyk Michał. 2002. Cyfrowy potop. „Wprost” nr 1021

Castells Manuel. 2003. Galaktyka Internetu. Tłum. Tomasz Hornowski.

Poznań: Dom Wydawniczy Rebis.

Ćwiklak Dariusz. 1996. Z Hożej do Kopenhagi - Pięć lat Internetu w Polsce.

Biuro i Komputer, dodatek do Gazety Wyborczej, nr 40(2219), 1.10.1996

Dobek Ostrowska Bogusława (red). 1997 - Współczesne systemy komunikowania,

Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego

Frankowski Marcin. 2002. Co to jest spam i dlaczego jest zły.

URL:

http://homepages.globe.net.nz/marcinf/abuse.html

Frankowski, Marek Tadeusz. 2004.

Socjologia. Mikrostruktury społeczne.

Warszawa: Wydawnictwo M. M.

Goban-Klas Tomasz. 1999. Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy,

radia, telewizji i Internetu,

Warszawa-Kraków Wydawnictwo Naukowe PWN

Gwóźdź Andrzej (red.). 1994. Po kinie?... Audiowizualność w epoce przekaźników

elektronicznych.

Kraków: Wydawnictwo Universitas

Golder, A. Scott. 2003. A Typology of Social Roles in Usenet.

Harvard University: Department of Linguistics.

Haber, Lesław Henryk (red.). 2002. Polskie doświadczenia w kształtowaniu społeczeństwa

informacyjnego : dylematy cywilizacyjno-kulturowe.

Kraków : Wydział Nauk Społecznych Stosowanych.

Haber Lesław.2001. Mikrospołeczność informacyjna: na przykładzie miasteczka

internetowego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie

Kraków: AGH Uczelniane Wydaw. Naukowo-Dydaktyczne.

Hopfinger Maryla. 2003. Doświadczenia audiowizualne. O mediach w kulturze

współczesnej.

Warszawa: Wydawnictwo Sic!.

Hopfinger Maryla (red). 2002. Nowe

media w komunikacji społecznej w XX wieku.

Warszawa: Oficyna Naukowa

Jakubowski Daniel. 2004. Grupy dyskusyjne jako forma komunikacji i informacji.

URL: http://www.danieljakubowski.piwko.pl/pracadyplomowa/

Jonscher Charles. 2001. Życie okablowane. Tłum. Lech Niedzielski.

Warszawa: Wydawnictwo MUZA SA

Kennedy Agnus J. 1999. Internet,

Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal

de Kerckhove Derick. 2001a. Inteligencja otwarta. Narodziny społeczeństwa sieciowego.

Warszawa: Mikom

-------. 2001b Powłoka kultury. Odkrywanie nowej elektronicznej rzeczywistości.

Warszawa: Mikom

Kubas Grzegorz. 2004. Netykieta - Kodeks etyczny czy prawo internetu.

Kraków: Uniwersytet Jagielloński, Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej,

Kubczak Anna. 2002 Cybersocjologia? Internet jako przedmiot zainteresowania

socjologów. Kraków.

Matuzik Marcin.2000. Netykiety. Regulacje etyczne i prawne przepływu informacji w

Internecie. Zeszyty Prasoznawcze (nr 1,2/2000).

Mead Margaret. 1987. Kultura i tożsamość.

Warszawa. Państwowe Wydawnictwo Naukowe.

McLuhan Marshall. 2001. Wybór tekstów. Poznań: Zysk i S-ka.

Meller Anna. 2004. Spam nasz powszedni.

URL: http://www.idg.pl/news/67215.html.

Negroponte Nicolas. 1997. Cyfrowe życie. Tłum. Marian Łakomy.

Warszawa: Ksiązka i Wiedza.

Piłat Robert. 2002. Internet i ludzki umysł .w: Zeszyty szkolne nr 3, 2002

Warszawa: Wydawnictwo STENTOR.

Rafa Jarosław.2001. Intergłupki

URL: http://www.wsp.krakow.pl/papers/f_moder.html.

Sieńko Marcin. 2002. Człowiek w pajęczynie, Internet jako zjawisko kulturowe,

Warszawa: ATUT Oficyna Wydawnicza.

Sitarski Piotr. 2002. Rozmowa z cyfrowym cieniem. Model komunikacyjny rzeczywistości

wirtualnej.

Kraków: RABID.

Smith A. Marc. 1999. Invisible Crowds in Cyberspace: Mapping the Social Structure of

the Usenet. London: Routledge Press.

Stryker Sheldon. 1970. Symbolic Interactionism: A Social Structural Vision. Menlo Park

CA: The Benjamin/Cummings CO.

Thompson John B. 2001. Powstanie interakcji pośredniej, w: Media i nowoczesność.

Społeczna teoria mediów. Tłum. Izabela Mielnik.

Wrocław: Wydawnictwo Astrum.

Toffler Alvin. 2003. Trzecia Fala. Tłum. Ewa Woydyłło.

Warszawa: PIW.

Tönnies Ferdinand., 1988, Wspólnota i stowarzyszenie.

Warszawa: PWN.

Turner, H. Jonathan. 1985. Struktura teorii socjologicznej.

Warszawa: PWN.

Waglowski Piotr. 2001. Niektóre prawne aspekty spamu.

URL:

http://www.vagla.pl/skrypts/spam_prawo.htm

Wallace Patricia. 2001. Psychologia Internetu.

Poznań: Dom Wydawniczy Rebis.

Zieliński Jarosław. 1998a. O internetowych dyskusjach.

URL: http://www.winter.pl/internet/w0934.html

-------. 1998b. Krótka historia początków Internetu.

URL: http://www.winter.pl/internet/krotka.html

-------. 2002. Ta trzecia kultura.

URL: http://www.winter.pl/internet/w1138.html

Źródła:

Netykieta,

http://www.faq.trzebnica.net/nt_usenet.php

http://usenet.gazeta.pl/usenet/1,47944,1709961.html

13 procent posłów odpowiada na listy elektroniczne.

Dziennik Internetowy PAP, 22 marca 2002

Estetykieta, czyli jak pisać estetyczne posty.

URL:

http://klub.chip.pl/wincat2/news/estetykieta.htm

Document Outline

Najpierw przeczytaj FAQ
- Internetowe grupy dyskusyjne jako środowisko interakcyjne.
Wprowadzenie
Rozdział 1 Charakterystyka środowiska interakcyjnego.
Rozdział 2
Społeczne warunki interakcji
Rozdział 3
Reguły i analiza procesów interakcyjnych
Zakończenie
- Bibliografia:

Najpierw przeczytaj FAQ Internetowe grupy dyskusyjne jako środowisko interakcyjne

Document Outline